Een kind als spiegel van mij

Het gaat mij om die bloedband, maar ook om die spiegel. Om mijn lach te horen. Om het zachte vuur in mijn ogen bij de ander te zien. Om mijn gekke associaties en versprekingen uit een andere mond te horen komen. Niet omdat ik daar een romantisch beeld van heb, want ik ga zeker ook kanten van mezelf terugzien die ik liever niet zie. Maar wel om mezelf te herkennen in iets wat zo dicht bij mij staat. Om zowel nieuw leven te baren als te dragen. Om niet onderdeel te zijn van iets, maar iemand onderdeel van mij te laten zijn. Maar heb ik daar per se een kind voor nodig?

Als baby bij een opvanghuis

Ik ben 8 weken oud als ik in 1988 word afgegeven bij het Holy Cross Home for Babies in Amravati. Als je geadopteerd bent, heb je ouders die wel je wettelijke ouders zijn, maar niet je biologische ouders, en ouders die wel je biologische ouders zijn, maar niet je wettelijke ouders. Wellicht dat daar het sterke verlangen is geboren om zelf een kind te krijgen.

Ontstaan uit een verkrachting

Zelf ben ik uit een minder rooskleurig verhaal ontstaan. Mijn Indiase opa en oma vroegen mijn moeder om bij een man in het dorp, een bekende, iets op te halen. Wellicht bepaalde masala of een kopje suiker? Hoe dan ook, ze werd eropuit gestuurd. Hoogstens veertien of vijftien lentes jong was ze en niet, zoals volgens mijn adoptiepapieren, twintig jaar. De man in kwestie was een getrouwde man uit een lagere kaste. En zijn vrouw was op dat moment weg. Welk scenario zich precies afspeelde toen ze bij hem in huis kwam, weet ik niet. Wat moet er op dat moment door mijn biologische moeder heen zijn gegaan? Om op die leeftijd te worden verkracht … 9 maanden later werd ik geboren.

Een eigen kind is meer dan welkom

Intussen ben ik een jonge volwassen vrouw en al een paar jaar probeer ik met de liefde van mijn leven een kind te krijgen. Een kleintje van ons is meer dan welkom, maar het universum lijkt mijn schietgebedjes niet te horen. In mijn hoofd ben ik al zwanger. Dat maakt het lastig te verkroppen dat de praktijk anders is. En hoewel tegenwoordig heel veel maakbaar in het leven is, valt zwanger raken hier helaas niet onder. Gelukkig lukte het na de vierde ronde van het vruchtbaarheidstraject IUI. Op maandag 17 april 2023, om 06:42 in de ochtend, wisten we het echt zeker. Ik was nog niet eens klaar met plassen of er verscheen een smiley op het scherm van de zwangerschapstest en op mijn gezicht: yes, zwanger. De zwangerschap van ons zoontje Jonas verliep zonder complicaties, maar ik had wel een pittige bevalling.

Uiteindelijk heeft de hele reis 55 uur geduurd, waarvan de bevalling veertig uur. En waren er ongeveer zeventig verschillende, voor mij onbekende, mensen bij betrokken. Ik hoopte deze klus te klaren in een nacht met drie mensen bij wie ik me veilig voel. Zoals verwacht loopt het anders, maar dit is wel een heel ander scenario dan dat ik had bedacht. Echter, dat ene moment, die paar seconden na de bevalling, doet de hele bevallingsreis verbleken.

Mijn zoon in mijn armen

Nieuw Leven, dat is onze lieve Jonas. Maar nieuw leven is in ieder van ons en overal om ons heen te vinden. Elk nieuw leven heeft een bron, kent een begin. Nieuw Leven is niet vanzelfsprekend, komt ergens vandaan. Ook ik kom ergens vandaan. En alles wat ik heb beleefd in mijn leven, heb ik moeten meemaken om te worden wie ik nu ben. In mijn autobiografische boek ‘Nieuw leven: op reis naar jezelf kun je nooit verdwalen’, ga ik op zoek naar mijn biologische moeder en vind ik mezelf. De reis van mijn leven waarin ik ontdek wat mij heeft gevormd.

Ik ga op zoek naar mijn biologische moeder en vind mezelf.

Als ik terugkijk, zie ik hoe mijn leven een aaneenschakeling is van momenten die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Mijn verwekking is zo ongelooflijk anders geweest dan van onze zoon. Als mijn moeder niet iets bij die ene man in het dorp had moeten halen, had ik überhaupt niet bestaan. Dan had ik niet een eerste, tijdelijke veilige haven gekend bij zusters om vervolgens terecht te komen bij mijn Nederlandse adoptie-ouders in een liefdevol gezin. Om uiteindelijk zelf nieuw leven te geven.

Mijn reis naar mezelf

De reis die ik beschrijf in mijn boek, loopt ten einde, maar een nieuw leven met Jonas begint. Ik nodig je uit om stil te staan bij wat jou heeft gevormd tot wie je nu bent. En in je nieuwe rol als moeder ben je ook begonnen aan een nieuw leven waarin jij met je kwaliteiten en persoonlijkheid kleur aan de wereld geeft. Ga op zoek naar de sleutelmomenten in je leven en je zult zien dat ’nieuw leven’ deuren opent.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.