Van die moeders die hun kinderen niet in toom houden. Die hun kleintje vanaf een afstandje bekijken. Dat kleintje dat dan besluit midden in een gangpad of op straat te gaan liggen om een voor ons totaal onverklaarbare reden. Het zijn die moeders waar je dan medelijden voor voelt. En waarvan je dan besluit nooit, nooit, nooit zo te gaan worden, want dat moet toch wel echt het einde betekenen.

Ik ben haar

De ironie. Ik ben haar, ‘die moeder’, ook wel getypeerd als ’loedermoeder’. In volle glorie, maar voor mij absoluut geen medelijden hoor. Ik neem het voor lief! Ik vind het vaak zelfs geweldig om ‘die moeder’ nu te zijn. Het geeft me zoveel meer dan ik toen had. De dingen waar ik me ooit druk om maakte die bestaan niet meer en dat is echt een verademing. Mijn focus ligt anders en ik zie het juist helder nu. Een buitenstaander ziet het misschien niet aan mij af, maar ik ben een betere versie van mezelf dan ik ooit geweest ben. Er is altijd ruimte voor nog een update of level up natuurlijk, maar daar groeien we vanzelf wel weer in.

Genieten van de kleine dingen

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat dit leven rozengeur en maneschijn is. Nee, het is keihard werken en jezelf wegcijferen. En niemand die je er aan het einde van de dag voor bedankt of zegt: “Dat heb je maar weer mooi geflikt!” Maar och, wat geniet ik elke dag van de kleine dingen. Elke dag maken zij mij aan het lachen.

En als mijn peuter dan op straat ligt, ik daar in mijn kloffie van gisteren met omgekamde haren sta, haar broertje in de draagzak en een bejaardetrollie vol luiers het tafereel sta te bekijken… dan voel ik me niet eens ongemakkelijk. Mensen kijken. Ik moet lachen. De peuterpuberteit is onmiskenbaar aangebroken. Dag dreumes. Hallo peuter met peuterstreken. Samen groter groeien. Tuurlijk rust jij hier maar even uit joh. Kan mama ook even bijkomen. Stuur het behang maar mijn kant op! Dat ga ik vast nog nodig hebben.

Lees ook: ‘Je laat je kind NOOIT alleen. Toch?’