Mijn ex is uit ons leven en alle herinneringen vertrokken en in een nieuw leven gestapt. Geen enkele herinnering in zijn nieuwe huis, geen vroege ochtenden, geen verzorging van een ziek kind noch de verantwoordelijkheid voor het liefste meisje ooit.

Ik heb het mooiste ooit uit een hele slechte ervaring mogen ontvangen. Mijn prachtige dochter Marlie. Een onderstreping van het feit dat er mooie dingen kunnen ontstaan uit hopeloze situaties. Heel eerlijk snap ik niet zo goed meer hoe ik zoveel diepgang in mijn leven ervaarde voor haar komst. Maar nu sta ik voor een pittige taak om weer gelukkig te worden.

Om de stukjes van mezelf die overal liggen weer bijeen te rapen en te verlijmen tot een beter geheel dan ooit tevoren. Dat ben ik Marlie verschuldigd vind ik maar mezelf des te meer. Maar hoe doe je dat? Ik heb de ijzige steek van jaloezie en haat meermalen ervaren, maar tekens besloten de betere mens te zijn.

Ik wil niet terug naar die relatie

Ik wil niet terug naar die relatie, ik wil die situatie niet meer en heb de verantwoordelijkheid die ik voor hem droeg ook teruggegeven aan hem. Ik voelde mij al lang niet meer tot hem aangetrokken en begin steeds meer leugens en onwaarheden te zien. Leve het olifanten geheugen! *zucht* Maar waarom dan toch nog die emoties? De vragen naar zijn leven met de wetenschap dat het mij kwetst? Waarom nog de zelfkastijding en het immense schuldgevoel naar onze dochter terwijl hij doodleuk verder is gegaan?

Hoe kom je los van een wensgedachte van een liefdevol gezin, de hoop om een stabiele basis voor je kind te hebben, maar bovenal liefdevolle ouders te zijn in een relatie? Hoezo projecteer je die wensgedachte met je hart terwijl je hoofd en ratio de meest verkeerde man dan idealiseert? Los van de heftigheid van alleenstaand ouderschap word ik gekweld door deze irreële gedachten. Toch het Disney complex wellicht?