De griep heeft mij te pakken

Ik werd ‘s ochtend al heel vroeg wakker omdat ik lag te rillen van de kou. Mijn lijf deed zeer, mijn keel voelde als schuurpapier en ik had een bonzend gevoel aan de zijkant van mijn hoofd. Ik voelde met mijn hand aan mijn voorhoofd en wist direct hoe laat het was. Koorts. Dat betekende dat het griepje mij niet had overgeslagen zoals ik in eerste instantie had gehoopt. Ook wist ik dat het geen ‘griepje’ was, want mijn kinderen waren er toch zo’n anderhalve week ziek door. Ik drink wat water en wil met een kruikje weer verder slapen, wat niet lukt. En dan is mijn dochter wakker, ze roept altijd. Helemaal beroerd loop ik naar haar toe, dat ze nog even moet slapen. Het is nog zo vroeg.

Mama, gaan we naar beneden?

Eenmaal weer in mijn bed slaap ik, maar voor mijn gevoel is het maar 5 minuten tot mijn wekker gaat. Ik wil hem uitdrukken, omdraaien en verder slapen. Slapen tot dit beroerde gevoel uit mijn lijf is. Dan hoor ik weer geroep, deze keer is mijn zoontje wakker. Meteen besef ik dat lekker uitzieken in bed er niet inzit. Mijn man is naar zijn werk en aangezien mijn kinderen 3 en 4 jaar oud zijn kan ik ook niet zeggen dat ze het een dagje zonder mama moeten doen. ‘Mama, gaan we naar beneden? Ik heb honger!’ vraagt de oudste. Ik denk nee, maar ik zeg ja. Beneden maak ik snel een ontbijtje voor ze en zeg dat ik mij niet lekker voel en nog even op de bank wil liggen en dat zij tv mogen kijken. Dat houdt ze wel even zoet. Dacht ik … Een kwartier later wil de oudste nog een kommetje muesli, dus ik sta weer op, maak het en ga weer op de bank liggen. De loopjes naar de keuken voelen als een hamer op mijn hoofd.

Nog geen 10 minuten later wil de jongste nog wat drinken. Dus ik sta weer op en regel het. Dat doen moeders. Ondertussen bedenk ik mij dat ik door het lopen naar de keuken me al zo onwijs ellendig voel, dat ik het echt niet ga redden om de oudste naar school te brengen. Handig dat ze pas 4 is, dus ik meld haar af voor die dag.

Rusten lijkt onmogelijk

‘Nu wil mama heel graag nog even liggen, ik voel mij niet lekker. Hebben jullie alles?’ En twee tevreden koppies kijken me aan, ze hebben alles. De derde keer dat ik op de bank ga liggen heeft ook geen succes, ze krijgen ruzie over wat ze willen kijken. Ik besluit dat ze ‘gewone tv’ mogen kijken, dat moesten papa en mama vroeger namelijk ook. Nu moet het lukken om even te liggen. In mijn hoofd ga ik het lijstje van eten en drinken af, ze hebben hun knuffels, we hebben de tv aan op een gewone zender, ik mis niks. Maar nee. Als ik net weer half wegdommel moet er eentje naar de wc, en ik moet even helpen afvegen. Ondertussen is mijn hele lijf aan het overleven, dus besluit ik om een paracetamol te nemen in de hoop dat ik genoeg opknap om te functioneren.

De boel de boel laten zit er gewoon niet in als moeder. Als je dat wel doet heb je de dagen erna spijt omdat je achter de feiten aan rent. Ik plof op de bank neer, liggen en slapen heb ik opgegeven. Mijn dochter komt naast me zitten, ze aait over mijn hoofd. “Ik denk dat ik je heb aangestoken, maar wel per ongeluk hoor.” Ik lach naar haar, terwijl ik ondertussen een strijdplan bedenk voor de komende dagen.

Het zieke mama-strijdplan

Mijn strijdplan is eigenlijk een plan om zo min mogelijk te strijden.

• De vieze was? Die ga ik niet wassen.
• De schone was? Die vouw ik niet op.
• De boodschappen? Die ga ik niet halen.
• De stof en kruimels op de vloer? Die ga ik niet opzuigen.
• Een uitgebreide maaltijd? Die ga ik niet koken.
• En schermtijd? Dat woord ken ik vandaag en morgen niet. Misschien overmorgen ook nog niet.

Terwijl er in mijn hoofd ook weer allemaal tegenargumenten opkomen zoals; ‘Dan moet ik volgende week 3000 kledingstukken wassen en vouwen’ en ‘Mijn man gaat naar de verkeerde supermarkt en koopt de verkeerde yoghurt’ kap ik mezelf af. Dit strijdplan lijkt me een goed begin om beter te worden, prioriteit 1. Ik verzamel alle benodigdheden rondom mij op de bank, een deken, een pakje tissues, een warme kruik, een thermosfles met thee, neusspray en dropjes. En het werkt. De kinderen zijn zoet, ze kijken tv in hun onesies - want aankleden heb ik ook geskipt-, kleuren wat en bouwen een houten treinbaan door de kamer. En als ze doorhebben dat mama nu ook echt ziek is, mogen alle knuffels mij gezelschap houden op de bank en komen ze af en toe mijn deken ‘weer even warmer leggen’.

Tips voor mama’s met de griep

Ben je ziek mama? Pak mijn strijdplan erbij en houd je eraan! De was komt later, wie iets nodig heeft trekt het maar van de stapel. En een soepje met brood als avondeten is prima, soep opwarmen kost je bijna geen moeite. En over schermtijd, laat maar varen. Maak er geen gewoonte van, maar als je kinderen af en toe een paar uur langer tv kijken zodat jij kan rusten om op te knappen is het helemaal prima. Zet iets aan wat leuk en misschien zelfs leerzaam is, dan heb je meteen wat minder een schuldgevoel. (En verder moet je gewoon niemand die in ‘de moeder-maffia’ zit op de hoogte stellen van dit onderdeel in het strijdplan.)

En als laatste, de moeilijkste voor velen van ons; vraag iemand om hulp. Dat mag je best doen, nee dat moet je eigenlijk gewoon doen. Ziek is ziek!

Lees ook: De mannengriep: waarom je er nog een kind bij hebt als je man ziek is