De avond begint zo mooi

We sluiten de dag dansend en zingend rond de twee schoenen af. Twee enthousiaste kinderen, van ieder een schoen met een prachtige tekening erbij en natuurlijk een wortel voor Ozosnel. Dan is het tijd om naar bed te gaan en een half uur later liggen ze er allebei in. Rust. Tijd voor mijn eigen momentje.

Tien minuten later staat mijn oudste alweer beneden. “Ik kan écht niet slapen.” zegt ze met een beteuterd gezichtje. Ik zeg dat ik denk dat ze het nog niet lang genoeg heeft geprobeerd, dus misschien moet ze nog even wat langer proberen. We lopen samen weer naar boven, ik stop haar toe en ga weer naar beneden. Ze doet haar ogen dicht, maar staat een kwartier later opnieuw beneden. Ze is zo zenuwachtig! Ik zeg haar: “Als je slaapt, is het wél sneller morgen.” Weer een poging om te slapen, om een paar minuten later alweer de trap af te sluipen. En zo gaat het de hele avond door.

Mag ik anders alleen even kijken of er al wat in mijn schoentje zit?

Eindelijk slapen … toch?

Als ze uiteindelijk vertrokken is naar dromenland, ga ik zelf ook naar bed. Klaar voor een paar uurtjes slaap. Maar dat waren er uiteindelijk een stuk minder dan verwacht. Want waar mijn dochter de avondshift draaide, nam mijn zoon de vroege ochtendshift over.

Om vier uur ’s nachts staat onze jongste namelijk al naast het bed. “Mag ik al naar beneden?”
Mijn man trek het dekbed open, mompelt dat het écht nog te vroeg is en onze kleine man kruipt tussen ons in. Gezellig zou je denken, maar elke vijftien minuten vraagt hij:
“Mag ik mijn zus wakker maken?”
“Is het al ochtend?”
“Hoe lang nog?”
“Mag ik anders alleen even kijken of er al wat in mijn schoentje zit?”

Rond kwart voor zes geef ik het op. Schoentje zetten: 1 - Mama: 0.

De grote onthulling

We maken zijn zus wakker, die meteen rechtop zit, en ze rennen naar beneden. De cadeautjes worden uitgepakt, pepernootjes verdwijnen alsof ze al dagen niet gegeten hebben en de sfeer is gezellig.

De oudste duikt meteen in haar nieuwe doe-boek. Helemaal gelukkig.
De jongste gooit de blokjes van zijn Lego set op de tafel en kruipt vervolgens zonder te bouwen onder een kleed op de bank. Ik kijk hem vragend aan en krijg direct een gaap en “Ik ben zó moe …”
Ja jongen, dat krijg je als je vanaf vier uur ’s nachts je dag al wil beginnen.

En dan te bedenken…

Dit was pas de eerste keer schoentje zetten dit jaar. En dat mag nog een paar keer, dat heeft Piet tenslotte ingevuld op onze schoenzetkalender. Nog meer spanning. Nog meer onrustige nachten. Nog meer hele vroege ochtenden. De volgende schoenzetmomenten zijn gelukkig op schooldagen in plaats van in onze vrije weekenden.

Maar hé, het hoort erbij. En ergens (heel diep van binnen) is het ook wel weer een beetje leuk.

Lees ook: Je kind in de stress door Sinterklaas: 6 tips tegen Sintstress

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Extra leuk als je ook 2 á 3 foto’s meestuurt. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.