De laatste blog van Sharon: 'Het ga jullie goed lieve ouders!'
En ineens is het moment daar … mijn allerlaatste blog. Na een reis van twee jaar, waarin ik jullie heb willen meenemen in mijn leven als nieuwe mama. Ik wilde een pure, soms wat rauwe, maar vooral eerlijk beeld schetsen van mijn leven als moeder. De enorme transitie die je doormaakt als vrouw, immers wordt er niet alleen een kind geboren tijdens een bevalling of adoptie, maar ook een moeder. En die laatste mag van mij nog steeds meer aandacht krijgen.
Niets kan je voorbereiden op de enorme vloedgolf aan liefde die je mag ervaren, wanneer je voor het eerst je kind mag vasthouden. Tevens kan niets je ook voorbereiden op de hobbelige weg die je inslaat als ouder(s) van een nieuw leventje.
Een weg van tranen en geluk
Een weg met veel tranen van geluk, liefde, knuffels en ’eerste keren’ maar ook van eenzaamheid, onmacht, frustratie, kritiek en heel veel meningen van anderen. Het lijkt soms of ouders om je heen wel die ‘gebruiksaanwijzing’ lijken te hebben, maar naar verloop van tijd ontdek je, dat er enorme luchtkastelen worden gedeeld en dat zet alles weer in perspectief.
Bepaalde dingen had ik graag willen weten voordat ik mama werd en dat was voor mij de hoofdreden om te starten met bloggen. Als ik nu terugkijk realiseer ik mij des te meer dat iedere reis haast uniek is en dat het zodoende soms lastig is om te delen voor ‘informatieve doelstellingen’. Nog steeds blijf ik van mening dat mama’s zich meer mogen uiten, minder kritisch mogen zijn onderling, maar zich bovenal wat liefdevoller op mogen stellen naar zichzelf.
Perfectie bestaat niet
Moederschap is voor mij ‘winging it’ en perfectie bestaat niet, want we maken allemaal bakken met fouten en dat is oké. En nee, dan doel ik niet op zaken die bij wet verboden zijn, maar op die momenten van absolute onmacht. In die momenten word je overspoelt door gevoel van falen en ga je nog nét een stapje harder je best doen om dat enorme schuldgevoel te compenseren.
Maar weet je lieve mama, je doet het zó goed en vanuit liefde probeer je dag in dag uit een mensje te begeleiden naar volwassenheid. En fouten maken mag als je bereid bent om het toe te geven en je te verontschuldigen. Hoe klein ze ook zijn. Wees dus liever voor jezelf lieve mama!
De bijzondere momenten
En als ik dan nog iets mag ‘meegeven’ in dit laatste blog is het eigenlijk neem een stapje terug. Ga eens een versnelling lager! Je huis hoeft niet perfect te zijn, je hoeft niet altijd belevenissen te plannen op vrije dagen. Ook die perfect gebalanceerde maaltijd, waardoor je lang in de keuken staat, hoeft niet elke dag. Je kinderen herinneren straks bijzondere momenten die jullie samen gedeeld hebben.
De momenten dat jij als ouder met volle toewijding in het moment was met hen. In mijn geval bijvoorbeeld samen ontbijtjes maken op bed, samen in bad tot we oma-handjes hebben, opblijven om met mama te kijken naar de volle maan, op een kleedje in het park picknicken, nét wat langer in bed blijven liggen en knuffelen op vrije dagen, door fonteinen rennen in de stad met warm weer ongeacht welke kleding je aan hebt en zo verder. Voor je het weet is er twee jaar voorbij en vraag je je oprecht af waar al die tijd gebleven is.
Vergeet niet om je heen te kijken
De ‘beste’ ouder willen zijn voor je kind(eren) is logisch, maar pas op dat je met zo’n doel voor ogen, niet vergeet om je heen te kijken. Het risico is namelijk dat je de prachtige weg daar naartoe grotendeels mist. Het ga jullie goed lieve ouders! Ontzettend bedankt voor jullie reacties, compassie en kritiek.
Lees ook: ‘Hoe leg je aan een kind uit dat er racisme in onze wereld bestaat?’