Gerco verwijt me dat ik saai ben geworden, terwijl ik juist vind dat hij zijn verantwoordelijkheid niet neemt. ‘Je bent echt zo’n moeke geworden,’ riep hij vorige week, en ja, dat is in zekere zin ook zo. Dat is namelijk de bedoeling. De tijd dat we ieder weekend in de kroeg stonden, ligt achter ons en dat is maar goed ook.

Altijd lol trappen

Zo’n zes jaar geleden werkten Gerco en ik allebei in dezelfde kroeg. Hij stond achter de bar en ik in de bediening. We trapten altijd lol. Zodra ik achter de bar kwam, sloeg hij met een theedoek tegen mijn kont of gooide hij ijsklontjes in mijn shirtje. En ik deed een schep peper in zijn bier als hij niet keek. Binnen drie maanden waren we een stel. Mocht eigenlijk niet van de baas, maar omdat wij zoveel lol in de zaak brachten, zag hij het door de vingers.

Na het werk bleven we vaak nog wat drinken met collega’s en ook toen we allebei een andere baan hadden, gingen we in het weekend vaak stappen en na afloop ‘een vette bek’ halen met de hele vriendengroep. Keigezellig. Toen ik zwanger wilde worden, zo’n drie jaar geleden nu, ging ik steeds minder mee. Gerco ging nog wel, prima natuurlijk, maar ik had gewoon geen zin meer in die katers. En ik wilde vooral geen risico nemen.

Stoppen met roken en drinken

Na zes maanden had ik nog steeds geen positieve test in mijn handen en ik had wel gelezen dat roken en alcohol een negatieve invloed hebben op de vruchtbaarheid van zowel de vrouw als de man. Dus stopte ik helemaal met drinken, roken deed ik toch al niet en na een paar maanden vol tests met één streepje vroeg ik ook aan Gerco of hij wilde stoppen. Hij stemde toe, maar ging in het weekend nogal eens de mist in.

Ja, daar kregen we wel eens ruzie over. Maar goed, uiteindelijk werd ik toch zwanger en achttien maanden geleden is onze zoon Damiaan geboren. Een heerlijk mannetje, met dezelfde felle blauwe ogen als zijn vader. Ik heb ruim een jaar borstvoeding gegeven en het liefst zou ik nog langer voeden, maar aangezien ik me al klaar wil maken voor een tweede kind heb ik het langzaam afgebouwd. Vruchtbaarheid is niet iets wat Gerco en ik cadeau krijgen, dus ik wil er niet te lang mee wachten.

Ongezond leven

Ondertussen drink ik dus al een paar jaar niet meer en het gaat me steeds meer tegenstaan dat Gerco dat wel doet. Of vooral dat hij zo ongezond leeft. Hij ontbijt alleen met koffie, eet het liefst een wit bolletje met kaas voor de lunch en gaat in het weekend regelmatig langs de frituur. Groenten kookt ‘ie niet uit zichzelf en fruit vindt hij niks. Ja, een banaan, dat neemt hij nog wel mee naar zijn werk. Maar als ik ‘s ochtends een kommetje met fruit en muesli maak, vraagt hij grappend waarom ik zo ingewikkeld doe. Ik baal ervan, want ik wil gezond eten, voor mezelf en voor mijn hopelijk nieuwe zwangerschap, maar ook om het goede voorbeeld te geven aan Damiaan. Hij is zo zuiver en zo puur, daar ga ik toch geen vette frikadellen in stoppen?

Ik wil mijn kind kunnen voeden, en mezelf ook. Voor Gerco is het meer honger stillen, hij vindt het al gauw goed. Dus op mijn vrije dag sta ik ook fruithapjes en groentenmaaltjes te koken voor in de vriezer, omdat ik weet dat Gerco anders gewoon een potje kant-en-klaar voor Damiaan koopt, of ‘m alleen een broodje geeft. ‘Mijn dag, mijn regels,’ zegt Gerco dan, maar ik wil gewoon het beste voor mijn kind. Gelukkig is het maar een dag in de week, ik weet ook wel dat Damiaan heus niets te kort komt, maar ik baal ervan dat ik nu de zeikerd lijk en Gerco de leuke papa.

Bang voor een hartaanval

Ik wil hem wel de ruimte geven om zijn rol als vader op zijn eigen manier in te vullen, maar gezondheid is gewoon niet iets om mee te sollen. Tijdens mijn zwangerschap kreeg mijn vader een hartaanval, hij was pas 59. Daardoor is hij uiteindelijk zo verzwakt, de hoge bloeddruk had zijn nierfunctie al aangetast, dat hij vorig jaar alsnog overleed. Hij lustte ‘m ook wel, net als Gerco. Die twee konden het heel goed vinden samen. Nu is Gerco nog jong, begin dertig, maar die levensstijl gaat wel tekenen natuurlijk. En het is gewoon ongezond.

Ik wil dat Damiaan een fitte vader heeft en ik wil mijn man niet verliezen. Volgens Gerco loopt het zo’n vaart allemaal niet en is hij hartstikke fit omdat hij iedere week voetbalt. En zo blijf ik maar tegen de muur praten. Nu heb ik dus een nieuwe tactiek. Ik maak ‘s ochtends smoothies en zet die voor zijn neus, en bij Damiaan ook. Als het er staat dan drinken ze het wel en komen er toch wat vitaminen binnen. Dat hij dan meteen pizza bestelt als ik een avond naar een vriendin ben, is dan minder schadelijk. Ja, het is net of ik twee zoons heb als ik het zo vertel, maar ik moet toch iets?

Het belang van voeding

Ik heb me helemaal verdiept in de kracht en het belang van voeding. Ik denk erover om straks, na een nieuwe zwangerschap, een eigen praktijk te starten als leefstijlcoach. En juist omdat ik zo goed weet hoe het werkt en wat de effecten zijn van een slecht voedingspatroon, kan ik het niet verkroppen dat mijn eigen man zo laks met zijn lijf, en dus zijn leven is. En met dat van onze zoon.

Gerco vindt op zijn beurt dat ik Damiaan niet zo strak in het gareel moet houden, omdat hij dan later juist alleen maar uit de band zal springen. Die jongen moet ook genieten, het leven is een feestje. En dat snap ik ook. Maar genieten hoeft toch niet per se met E-nummers en promillages? Genieten zit ook in heel lekker en gezond koken en ik hoop dat Damiaan dat later ook ziet. Goed voor jezelf en je naasten zorgen, dat is pas liefde.

Dit artikel is geschreven door Hanneke Mijnster en is eerder verschenen in magazine WIJ.