Mijn partner en ik waren toen al ruim een jaar bezig om zwanger te raken. Ik kreeg het idee dat het wellicht niet lukte vanwege de afwijkende cellen. Maar de gynaecoloog verzekerde ons dat het geen invloed had op mijn vruchtbaarheid of een eventuele zwangerschap. Gelukkig werd er niets vreemds ontdekt en kwam deze uitslag zelfs heel vaak voor. Er was geen reden voor paniek en omdat er steeds nieuwe cellen aangemaakt worden, zou het ook weer kunnen verdwijnen. Ik moest onder controle blijven en over een half jaar weer terug komen. Heel toevallig ontdekte ik twee weken na de afspraak dat ik zwanger was.

Spontaan bloedverlies

Mijn zwangerschap verliep het eerste trimester zonder problemen, maar vanaf het tweede trimester kreeg ik steeds te maken met spontaan bloedverlies. Elke keer raakte ik volledig in paniek en was ik bang voor een miskraam. Gelukkig was er elke keer niets aan de hand met de baby, maar werd de oorzaak van het bloedverlies niet gevonden en moest ik vaak een dag of twee dagen in het ziekenhuis blijven ter observatie.

In het laatste trimester van mijn zwangerschap kwam ik zelf op het idee dat de oorzaak misschien lag bij de afwijkende cellen. Er werd een uitstrijkje gemaakt en de uitslag was pap 3b! De afwijkende cellen hadden zich verder ontwikkelt en moesten eigenlijk zo snel mogelijk behandeld worden. Vanwege mijn zwangerschap kon dit natuurlijk niet en werd er voorgesteld om zes weken na de bevalling direct met een behandeling te starten. Een week voor de uitgerekende datum beviel ik op natuurlijke wijze van onze dochter. De bevalling verliep heel voorspoedig en zonder complicaties, het was ook nog een bijzondere gelegenheid voor de gynaecoloog. Mijn dochter was het 100ste kind dat hij middels een natuurlijke bevalling op de wereld had gebracht!

U heeft baarmoederhalskanker

Mijn geluk kon niet op en ik was ontzettend blij dat ik eindelijk moeder was geworden. Zes weken na de bevalling kreeg ik een biopsie (er werd weefsel uit mijn baarmoederwand afgenomen) en de uitslag zou een week later binnen komen. Tijdens de nacontrole afspraak van mijn bevalling (twee dagen na de biopsie) werd ik totaal onverwacht geconfronteerd met de uitslag van de biopsie: U heeft baarmoederhalskanker.

De cellen waren in de laatste maand na mijn zwangerschap zodanig ontwikkelt dat er een tumor was ontstaan. Mijn hele wereld stond stil en ik had totaal geen idee wat me te wachten stond, ik dacht dat ik dood ging. Als kersverse moeder moest ik een hele medische molen van onderzoeken en scans ondergaan, leefde ik constant met de angst dat ik er wellicht over een tijdje niet meer zou zijn en sloegen mijn emoties en hormonen op hol. En om het nog even complexer te maken waren mijn partner en ik net bezig om ons bruiloft te plannen toen we het nieuws hoorde.

De artsen hadden dit eerder niet meegemaakt

Een lichtpuntje, er werden geen uitzaaiingen gevonden en de grootte van de tumor was beperkt, omdat we er zo snel bij waren. Een operatie zou dus kunnen volstaan om de kanker te kunnen verwijderen. Maar de artsen in het ziekenhuis moesten ook een weg vinden in mijn behandeling, omdat het zo kort na een zwangerschap geconstateerd was en ze dat nog niet eerder hadden meegemaakt. Vanwege mijn zwangerschap konden ze me niet meteen opereren en moest mijn baarmoeder eerst op zijn plaats komen en herstellen. Die gedachte maakte mij alleen maar nog angstiger, omdat de cellen in zo een korte tijd al zo snel ontwikkeld waren tot kanker zou het nu ook tot uitzaaiingen kunnen ontwikkelen. De artsen waren er zeker van dat het goed zou komen.

We werden toen voor een hele lastige keuze gesteld, de operatie kon op twee manieren uitgevoerd worden: de gehele baarmoeder laten verwijderen of een baarmoeder besparende operatie laten uitvoeren (die overigens niet met 100% garantie uitgevoerd zou kunnen worden en uiteindelijk toch nog kon resulteren in het verwijderen van de gehele baarmoeder, afhankelijk van de grootte van de tumor). Hoe kun je op zo een moment beslissen of je in de toekomst nog kinderen zou willen als je pas net twee maanden geleden voor het eerst moeder geworden bent?

Net moeder, trouwen en de naderende operatie

Mijn partner en ik besloten uiteindelijk te kiezen voor de baarmoeder besparende operatie dat over twee maanden uitgevoerd zou kunnen worden. Een voordeel was wel dat we de gelegenheid kregen om te trouwen en verder konden met het plannen van onze bruiloft voordat ik geopereerd zou worden. Dat was een hele goede afleiding voor mij. De geboorte van mijn dochter en de wetenschap dat mijn partner ondanks alles toch met mij wilde trouwen gaven me een hele grote wilskracht waardoor ik me heel positief opstelde en in een soort van overlevingsstand kwam!

Vervolgens vond onze bruiloft plaats en gingen we op huwelijksreis naar Dubai en Tokyo (zonder onze dochter). De dag na terugkomst werd ik direct opgenomen en succesvol geopereerd. Er werd een radicale trachelectomie (baarmoeder besparende operatie) uitgevoerd en na de operatie werden er verder geen uitzaaiingen gevonden. Als moeder had ik het ontzettend zwaar, ik kon door alle onderzoeken vaak niet bij mijn dochter zijn en na de operatie niet voor haar zorgen of haar optillen. Ik moest stoppen met het geven van borstvoeding en merkte ook dat mijn emoties doorsloegen op die van haar. Gelukkig verliep mijn herstel heel goed en mocht ik zelfs eerder naar huis dan gepland.

Opnieuw zwanger

Twee maanden na de operatie voelde ik mij vreemd, totaal onverwacht en vol ongeloof ontdekte ik dat ik opnieuw zwanger was (we hadden slechts één keer gemeenschap na de operatie gehad). De artsen waren totaal verbijsterd en wisten weer niet hoe ze dit traject in moesten gaan. Het was ook niet vanzelfsprekend om na zo een operatie spontaan zwanger te raken.

Ik werd op advies van mijn oncoloog onder controle geplaatst in het Wilhelmina Kinderziekenhuis waar ze ervaring hadden met complexe zwangerschappen. Het was een ontzettende spannende zwangerschap, niet alleen voor mijn partner en ik, maar ook voor de artsen zelf. Ik kreeg ook tijdens deze zwangerschap helaas te maken met bloedverlies. Mijn baarmoeder had natuurlijk geen tijd gehad om te kunnen herstellen van de eerste zwangerschap en de operatie daarna.

Weer was ik elke keer bang voor een miskraam. Het werd zelfs zo erg dat in de laatste weken voor de geplande keizersnee er besloten werd dat mijn baby gehaald zou worden bij het eerstvolgende optreden van bloedverlies. Met als gevolg dat ze dan te vroeg geboren zou worden. Wonder boven wonder kreeg ik daarna geen bloedverlies meer. Mijn dochter werd gezond geboren en alles verliep zonder complicaties. Ook mijn herstel daarna verliep boven verwachting goed.

Unieke prestatie in Nederland

Mijn artsen waren ook enorm trots op mijn prestatie. Het is nog niet eerder in Nederland voorgekomen dat een vrouw, zo kort na een radicale trachelectomie, een volledige zwangerschap heeft voldragen en succesvol via een keizersnee bevallen is van een gezond kind. Uiteraard geen prestatie die aan te raden is, normaliter zou je minstens een jaar moeten wachten om zwanger te raken na zo’n operatie. Maar wel ontzettend mooi om te zien dat het wel mogelijk is en wat een vrouwelijk lichaam allemaal aan kan!

Ik heb lang getwijfeld om mijn verhaal te delen. Ik wil hiermee andere vrouwen en moeders inspireren, maar vooral waarschuwen en motiveren om deel te nemen aan het bevolkingsonderzoek. Het kan je zoveel ellende besparen. Na mijn ervaring was ik erg verbaasd en gefrustreerd over het feit dat veel vrouwen in mijn omgeving het bevolkingsonderzoek gewoonweg overgeslagen hadden. Terwijl er nu juist steeds meer vrouwen geconfronteerd worden met baarmoederhalskanker.

De impact achteraf

Persoonlijk heb ik het ontzettend te verduren gehad en word ik nu helaas nog dagelijks geconfronteerd met mijn verleden. Wanneer de kanker eenmaal verwijderd is, verwacht iedereen dat alles weer oké is, maar voor mij begon het verwerkingsproces toen pas. Ik kreeg een enorme klap. Op een gegeven moment stortte ik echt in. Het brak me zo enorm op dat ik samen met mijn partner besloot om hulp te zoeken bij een psycholoog.

Inmiddels gaat het de goede kant op, maar heb ik nog een hele lange weg te gaan. Soms ben ik zelf verbaasd hoe ik steeds maar weer elke week doorkom. Naast mijn rol als (stief)moeder, echtgenote en huisvrouw, werk ik inmiddels weer 32 uur per week. Daarnaast onderhoud ik een heel medische agenda: tweewekelijks naar de psycholoog en de bekkenfysiotherapeut, wekelijks onder behandeling voor lymfoedeemtherapie en minstens 1 keer in de maand naar het ziekenhuis voor een bespreking, nieuwe klacht of controleafspraak. Ook ben ik weer fanatiek begonnen met gezonder eten en sport ik elke avond thuis. Ik was 30 kilo aangekomen (en daardoor erg onzeker) en ben nu al 12 kilo lichter. YES!

Nog één grote ingreep

Na heel lang wikken en wegen en in overleg met het ziekenhuis heb ik toch besloten om binnenkort nog een grote ingreep (de grootste tot nu toe) te ondergaan: het verwijderen van mijn baarmoeder. Ik heb er inmiddels een haat-liefdeverhouding mee. Het heeft mij twee mooie dochters opgeleverd, waarvan de jongste eigenlijk echt een geschenk uit de hemel is. Hopelijk zal dit mij helpen om van heel wat lichamelijke en mentale klachten af te kunnen komen, maar dat betekent wel weer een grote risicovolle operatie en herstelperiode. Ik hoop dat geluk weer aan mijn zijde mag staan.

Schrijf je mee?

Wil jij ook een verhaal of hersenspinsel met ons en andere moeders (to be) delen? Stuur je gastblog (ongeveer 500-800 woorden) naar redactie@wij.nl o.v.v. Gastblog en wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Let op: verhalen die elders al (online) gepubliceerd zijn, worden niet geplaatst.