Zoals ik al in eerdere blogs heb aangegeven was mijn relatie verre van stabiel. Het ouderschap heeft ons allebei veranderd en verder uit elkaar gebracht. Aan de liefde voor elkaar waaruit dit prachtige mensje heeft mogen ontstaan ontbrak het niet. Alleen heeft de verdere ontwikkeling als mens, individu naast het moederschap en de veranderende dynamiek haar tol geëist. We houden nog steeds van elkaar en hebben ook geen ruzie. In een heel kalm gesprek heb ik aangegeven niet verder te kunnen.

Ik ben moegestreden en heb deze keuze nu gemaakt. Nu, voordat er een situatie gaat ontstaan waarin we elkaar niet meer kunnen luchten of zien. Een situatie waarin ons meisje nóg meer schade gaat oplopen. Ik wil dat we er beide zijn met bijzondere dagen, evenementen en in geval van een calamiteit. Ik wil dat hij kan bellen als hij in de buurt is en mee wil eten. Wij zijn dit avontuur genaamd ouderschap samen aangegaan en ik doe alles wat in mijn macht ligt om ons meisje gelukkig te zien opgroeien met beide ouders om haar heen.

Schuldgevoel, paniek en een wervelwind aan emoties

Hoezeer ik het voor mijn gevoel heb opgegeven en mij een zwakkeling voel, toch hoop ik dat ik later bij Marlie merk dat ze weet dat ze ook voor haar eigen geluk mag kiezen. En dat die keuze, hoe hartverscheurend ook, de juiste is. Voor nu leef ik even tussen schuldgevoel, paniek en een wervelwind aan emoties. Want ook dit is ouderschap anno nu.

Ben jij of ken jij haar ook? Welke weg heb jij bewandeld? Heb je nog tips? Moet ik inderdaad een boekje gaan lezen met haar waarin het verhaal van ouders die gaan scheiden staat?