Dochter en zoon: een koningskoppel

Mensen vragen dan weleens: “Weet je al wat het wordt?” En dat weten we: het wordt een jongen. En zodra ik dat zeg, dan komt het: “Och een koningspaar!” “Ah wat leuk, nu ben je compleet.” En dat vind ik toch wat vreemd. Ik zeg het eerlijk, ik heb het zelf ook weleens gezegd. Maar nu pas besef ik mij iets. Zou ik incompleet zijn als ik twee meiden zou hebben rondlopen straks? Mijn ouders hebben twee meiden, missen zij iets in hun leven? Afgezien van geld dan, want mijn zus en ik waren al vrij vroeg gespecialiseerd in puppy-ogen opzetten zodat we lekker konden shoppen.

Zou ik dan iets missen?

Stel, ik krijg een tweede dochter. Zou ik dan mijn hele leven het gevoel hebben dat ik iets mis? Dat ik incompleet ben? Hebben sommige mensen dat? Dat laatste is een oprechte vraag. Zouden er echt ouders zijn die teleurgesteld zijn over het geslacht van hun kind? Nee toch?! Het lijkt me dat je al lang blij bent als het gezond is. Of zeggen mensen dat dan alleen om politiek correct te zijn?

Baby-piemel cursus

Persoonlijk doet het mij vrij weinig. Natuurlijk vind ik het leuk dat ik het straks allebei meegemaakt heb, maar om nou te zeggen dat ik mij compleet voel? Nee, ik ben juist doodsbang. Ik begin sowieso weer van voor af aan, maar ook nog eens met een geslachtsdeel waar ik vrijwel niets van weet. Nu we het daar toch over hebben. Bestaat er een baby-piemel cursus? Zo één waarbij je leert wat je moet doen als dat kleine slurfje rood wordt? Of uitslag krijgt? Of voor wat latere leeftijd (denk ik? Ik heb echt zo’n cursus nodig) wat je moet doen als “het slurfje” zijn eigen leven gaat leiden?

En dan wil je zoon een meisje zijn

Om even heel filosofisch uit de hoek te komen. Is een mens ooit echt compleet? Dat gevoel is toch niet te bereiken? Wij hebben onszelf toch aangeleerd dat er altijd wel iets is wat verbeterd kan worden? En dan nog even dit. Top, leuk, kind is geboren. Het is een jongen. Gefeliciteerd. Hiep hiep hoera! Bladiebla. En dan is hij straks wat ouder en wilt hij graag een meisje zijn. Want dat kan, dat gebeurt. En gelukkig wordt de wereld daar nu een stuk begripvoller in. Maar wat gebeurt er dan met dat ‘complete’ gevoel? Is dat dan ineens weg? Nee.

Compleet … Dat snap ik niet

Er is geen conclusie. Iedereen heeft hier waarschijnlijk zijn eigen mening over. Maar mijn mening is dat ik het woord ‘compleet’ niet helemaal begrijp. Ik ben gewoon een vrouw die ontzettend blij is als ze straks een gezond kind op de wereld zet. Jongen, meisje, beetje van beide. Maakt mij niet uit. Liefde zal er in elk geval wel zijn.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.