We waren net getrouwd, vol plannen en dromen voor de toekomst. In plaats daarvan begon ik aan een zwaar traject: een borstsparende operatie, gevolgd door chemo, bestraling en vijf jaar hormoontherapie. Het was een heftige periode waarin niet alles soepel verliep, dat was begrijpelijk voor mijn omgeving, maar na de bestraling wordt verwacht dat je je leven weer oppakt waar je een jaar geleden gebleven was. Je werk, je dagelijkse bezigheden. Maar in werkelijkheid val je in een zwart gat.

Is onze kinderwens nog mogelijk?

Toch wist ik mezelf langzaam uit dat diepe gat omhoog te trekken. We genoten volop van alles wat wél mogelijk was. Na drie jaar begon de hormoontherapie zwaar te wegen, maar ik hield vol: nog even doorzetten. Toen de vijf jaar erop zaten, bezochten we de gynaecoloog om te kijken of een zwangerschap mogelijk was. Zijn goedkeuring hadden we in ieder geval. Het hing af van of mijn cyclus weer op gang zou komen. En na negen maanden van hoop en afwachten kregen we het mooiste nieuws: we waren in verwachting.

Voorweeën met 22 weken

Vol ongeloof, maar enorm blij keken we uit naar een lang gekoesterde droom. De zwangerschap verliep voorspoedig, tot 22 weken. We hadden ook de 20-wekenecho gehad, die er goed uit zag. Alles leek goed te gaan tot het op mijn werk in m’n rug schoot. Met enorme pijn ben ik naar huis gegaan. Na twee nachten niet geslapen te hebben kon ik bij mijn fysiotherapeut terecht. Ze wilde kijken wat ze voor me kon doen. Na wat testen zei ze: ‘Ik stuur je door naar de gynaecoloog. Ik vertrouw het niet; het lijkt alsof je voorweeën hebt.’

Geen voorweeën, wel uitzaaiingen

Dit bleek niet het geval. Ze stuurde me met zware pijnstilling naar huis. ‘Als het morgen niet beter gaat, kom je terug,” zei ze. Het ging niet beter. Dus de volgende ochtend zat ik om tien uur weer in het ziekenhuis. Ze wilde gezien mijn verleden met kanker toch een scan laten maken. Toen viel bij mij het kwartje. Ik dacht: dit is goed mis. Uit de scan bleek dat er uitzaaiingen in mijn rug en borstbeen zaten. Ik kreeg een cocktail met medicatie en werd doorgestuurd naar Groningen.

Dit is jullie keuze. Dan gaan wij proberen er alles aan te doen om de zwangerschap en jouw behandeling zo ver mogelijk te laten komen.

Zetten we de zwangerschap door?

Op de spoedeisende hulp was ik door alle medicatie een beetje van de wereld. Ik zag vlindertjes, de zon, en ik had heel veel lol om alles. Voor mijn naasten was dat natuurlijk heel vreemd in zo’n situatie. Zij met het verdriet, dat ik op dat moment niet leek te hebben. Ik werd opgenomen en kreeg allerlei onderzoeken. Drie keer werd ons gevraagd om de zwangerschap af te breken. Maar datgene waar we zo blij mee waren, dat ons juist kracht gaf, konden we toch niet opgeven?!

De arts zei: “Dit is jullie keuze. Dan gaan wij proberen er alles aan te doen om de zwangerschap en jouw behandeling zo ver mogelijk te laten komen.”

Ingeleid op 37 weken

Elke drie weken werd gekeken of ik een nieuwe chemokuur aankon. Ik heb het volgehouden tot 37 weken zwangerschap. Toen werd de bevalling opgewekt. Het moest een natuurlijke bevalling worden, want door de uitzaaiingen was een ruggenprik niet mogelijk. Twee weken lang gebeurde er niets. Al die tijd lagen we in het ziekenhuis. Na het breken van de vliezen ging het ineens snel bergafwaarts. Zowel met de baby als met mij. Er werd uiteindelijk gekozen voor een spoedkeizersnede onder algehele narcose. Ik kreeg dus niks mee van de bevalling, maar zette een mooie zoon op de wereld.

Mijn baby moest afkicken

Na de bevalling kwam hij wel aan allerlei apparatuur te liggen, omdat hij moest afkicken van alle chemo en morfine. Dit duurde vier dagen. Daarna mochten we naar huis. In de auto kwamen de tranen. Tranen van geluk, van angst, en van hoop.

Zo gaat het nu

In de jaren daarna heb ik diverse behandelingen gehad. Nu gebruik ik chemotherapie in tabletvorm. Daar ben ik inmiddels al acht jaar stabiel op. Dit jaar is onze zoon tien jaar geworden. Hij heeft best wat gevolgen overgehouden aan mijn behandelingen: overlevingsstand, een verstoorde hechting en verschillende trauma’s. Hiervoor volgt hij nu reflexintegratietherapie. Hij boekt gelukkig veel vooruitgang.

Dankbaar ben ik dat ik een heel mooi gezin heb, dat we veel leuke dingen kunnen ondernemen en mooie herinneringen mogen maken. Ook heb ik echt geluk met alle lieve familie en vrienden, zoveel steun in mijn traject met kanker.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Extra leuk als je ook 2 á 3 foto’s meestuurt. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.