Bevallen in het ziekenhuis

Ondanks een fijne zwangerschap werd duidelijk dat we een klinische bevalling zouden krijgen, vanwege een voor ons onbekende hartritmestoornis. ECG’s en onderzoeken volgden waarna al snel duidelijk was dat Aiden het WPW-syndroom (Wolff-Parkinson-White) heeft. Een aangeboren hartritmestoornis waarbij er in het hart een extra ’lijntje’ aanwezig is waardoor het hart plots in een hoge versnelling gaat kloppen, soms wel twee tot drie keer sneller dan normaal.

Een zacht, geruststellend tikkend hartje is wat je verwacht tijdens zo een ECG, maar toch was dit allesbehalve. Het onregelmatige gedreun, de geluiden van het apparatuur om ons heen en de nachten vol spanningen hebben veel impact op ons gemaakt. Want we dachten constant; welk verloop zou het hebben?

De bevalling begint

Rond 37 weken begon de bevalling spontaan. Het moment waarin wij onze lieve zoon Aiden voor het eerst mochten ontmoeten. Ondanks de hectiek, het wachten en de spanning bij de artsen over hoe het daarna met Aiden zou gaan, voelde de sfeer juist rustig. Er was kalmte en zachtheid. Want hoe uitgebreid het bevalplan met wensen ook was, er telde uiteindelijk maar één regel echt: wat er ook nodig zou zijn aan medische zorg of keuzes; geef ons dat ene kleine momentje dat we hem mogen vasthouden. Mogen voelen wat liefde voor een kind is. De zorgen loslaten en ouders mogen zijn, samen.

Luister naar je hart

Het heeft mij geleerd dat je als ouder, ondanks hectiek, chaos en een druk leven, mag leren luisteren naar dat kleine hartje. Niet alleen letterlijk, maar ook met je gevoel. Want achter ieder ritme, hoe snel of hoe stil ook, klopt de liefde van een ouder die waakt, voelt en vertrouwt.

Ouderschap is zoveel meer dan zorgen alleen. Het is er mogen zijn

Onze lieve, altijd blije Aiden doet het heel goed. Hij is momenteel al bijna 2 jaar en zijn hartritmestoornis is onder controle. Wij genieten van al het mooie in de wereld, zijn dankbaar dat wij elkaar mogen hebben en hebben onwijs veel mogen leren in onze rol als ouders.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Extra leuk als je ook 2 á 3 foto’s meestuurt. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.