Geen ‘supergoed team’, maar een gelukkig stel

Geen ‘supergoed team’, maar een gelukkig stel

We hebben het gehaald! Onze jongste zoon is vier jaar geworden en loopt hand in hand met zijn grote broer het schoolplein op. De afgelopen zes jaar was er altijd een kind bij me op de momenten dat ik niet aan het werk was. Die spaarzame momenten die ik wel voor mezelf had, besteedde ik veelal aan onzinnige dingen als kasten opruimen, series kijken of als een bezetene 48 winkels in- en uitlopen om vervolgens thuis te komen met…… een stapel kinderkleding.

Toch was het maandag wel even slikken voor mij, toen ik die kleine man zich, wegens werkafspraken van mij, door papa naar school gebracht werd op zijn eerste dag. Het voelde alsof ik een wildvreemde van de straat had geplukt om mijn kind in de handen van een andere wildvreemde te drukken. Toen ik beneden kwam, had de kleine een oude broek met scheuren aan en een trui waar ik het bestaan niet van wist. “Ik kan ook niks vinden in die kast”, zei mijn man. Het klopte inderdaad dat er in de kast een mandje voor de broeken stond, waar ook sokken inzaten. Dat staat voor hem gelijk aan zoeken naar een speld in een hooiberg. Na een snelle kledingwissel was onze zoon klaar voor zijn eerste schooldag. Toen hij thuiskwam was ik opgelucht: hij had een grote lach op zijn kleine gezichtje.

Luxe & vrijheid

Op die dinsdagochtend zijn de naar school en zitten wij samen te ontbijten aan de keukentafel. Wat een luxe en wat voelen we ons vrij en gelukkig. Ik ben vanaf vandaag gestopt met mijn baan om me op nieuwe uitdagingen te focussen. We maken grootste plannen over werken, sporten en middagseks. We vertellen elkaar hoe goed we het hebben gedaan en hoe trots we mogen zijn dat we deze ontzettend lieve kinderen grootbrengen. En vooral.. dat we elkaar nog steeds leuk vinden en oprecht zin hebben om de komende periode veel tijd met zijn tweeën door te brengen.

Want laten we eerlijk zijn, het is keihard werken die eerste jaren met kinderen. Niet gek dat je zoveel ouders om je heen ziet die zich omschrijven als ‘een supergoed team’. Na ons eerste kindje voelde ik me ook zo’n ‘team’, alleen dan niet per se binnen de categorie ‘supergoed’. Ik had namelijk last van een postnatale depressie en ging na mijn verlof 36 uur werken. Mijn man zat thuis met een burn-out én had een eigen bedrijf. Los daarvan aten we niet gezond, bewogen te weinig en zaten we geregeld in elkaars irritatiezone. Dit in combinatie met een engel van een kind overdag, maar een tien keer wakker wordende draak ‘s nachts, maakte ons vooral een ‘uitgeblust team’.

Voeding, bewegen, minder drank en meer seks

Het roer moest om. Mijn man kreeg de kans zijn zakenpartner uit te kopen, wat meteen voor licht en positieve energie bij ons allebei zorgde. Dit moment staat in ons geheugen gegrift, het voelde als een muur die omviel en dit bood toekomstperspectief: the sky is the limit!

Alles moest anders. Mijn man bleek een poliep te hebben in zijn darmen en daar schrokken we enorm van. We zijn gezond gaan eten, meer gaan bewegen en minder gaan drinken. Volgende maand wordt hij weer gecheckt, maar we maken ons absoluut geen zorgen.

Onze laatste stap was elkaar terugvinden. Het eerste jaar van onze relatie deden we niks anders dan met de gordijnen dicht op mijn oude kamer in Groningen voor de kachel liggen, wijn drinken, sigaretten roken, praten tot diep in de nacht en seksen. Die passie en liefde is er altijd geweest, maar we moesten echt een jerrycan benzine op dat waakvlammetje gooien, sinds de zwangerschappen baby’s. We hebben onze ego’s en ons zelfmedelijden aan de kant moeten zetten om oprechte empathie te kunnen tonen voor de ander. We luisteren weer naar elkaar en respecteren elkaars emoties zonder direct verwijten te uiten.

Seks inplannen

Het seksleven opkrikken met kleine kinderen is - mijns inziens - maar op één manier mogelijk: plannen, zorgen dat je er goed uitziet voor elkaar en het gewoon doen! Geen excuses van ik ben moe, geen zin, komt morgen wel, ik heb te veel gegeten, ik heb hoofdpijn, ik moet er vroeg uit. Gewoon doen. En dan ineens wordt het weer leuk, spannend en spontaan!
Nu zijn ze beide naar school en kunnen we met trots zeggen: we hebben het gehaald! We zijn godzijdank geen ‘supergoed team’, maar een gelukkig stel dat ontzettend veel zin heeft om samen te genieten van de vrijheid, nieuwe uitdagingen, onze kinderen en elkaar.

Ook je verhaal delen?

Wil je ook graag je verhaal met andere mama’s (to be) delen? Dat kan, ook anoniem. Schrijf je verhaal op (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl onder vermelding van Gastblog. Wie weet delen we jouw blog binnenkort op de kanalen van WIJ.

Beeld: iStock.com/PIKSEL