In 2020 was ik zwanger van mijn zoontje. Een gewenste zwangerschap met een wat vervelende opstart. Er werd mij direct door de huisarts verteld dat het waarschijnlijk een miskraam zou worden. Uit zelfbescherming heb ik daardoor vanaf het begin geprobeerd om niet te blij te zijn met een potentieel klein mensje in mijn buik en leven. Al snel kon de gynaecoloog me geruststellen. Alles bleek normaal te verlopen en de waarschuwing van de huisarts was niet terecht geweest. Het kwaad was echter al geschied en negen maanden heb ik mezelf steeds verteld “het kan misgaan, hecht je er niet te veel aan.”

Voor het eerst hartje horen

Ondanks de zelfbescherming was ik wel begaan met de verandering en groei die mijn baby doormaakte. Ik heb gehuild toen ik voor het eerst het hartje hoorde, ik was ontroerd toen ik de baby zag bewegen en ik was opgelucht toen bij de 20 wekenecho alles gezond en wel verliep. Ik heb een yogacursus gedaan en daarmee geprobeerd met mijn gevoel meer bij mijn baby te komen en ik was bijzonder ontroerd na de bevalling. Omdat we vooraf het geslacht niet wisten, was het een verrassing dat ik een zoontje zou krijgen en ik vond hem de grappigste en knapste baby ooit. Zo hoort het ook, als moeder, toch?

Het voelt niet als mijn kind

Maar na de bevalling, als de storm is neergedaald en het overleven begint in die eerste week, toen kwam een besef. Door fikse hormoonpieken opgezweept besefte ik: ik zorg met liefde voor mijn kind, ik wil dat hij het goed heeft en tevreden is. Maar het had net zo goed de baby van de buren kunnen zijn, waar ik zo mijn best voor doe. Het voelde niet als MIJN kind.

Lees ook: Genieten in je kraamweek: maar hoe dan?

Ga ik hem ooit in mijn hart sluiten?

Het heeft oprecht een lange tijd geduurd voor ik hem als mijn zoon begon te zien. Gelukkig kon ik erover praten. Mijn man was geduldig en begripvol, zelfs als ik bijna jaloers vertelde dat ik het zo mooi vond dat hij met zo’n intense liefde naar onze zoon kon kijken. Dat wilde ik ook! Maar iedereen zei: heb geduld, het komt. Bij de een wat eerder dan bij de ander. En dus wachtte ik. Ik vreesde dat ik die ene mens op aarde zou zijn die het gewoon nooit zo zou beleven. Ik heb altijd kinderen gewild en nu dacht ik: is dit het? Ga ik hem ooit echt in mijn hart sluiten? Maar ik merkte wel: als hij slaapt en ik hoor hem niet, dan had ik die gekke grappige angst om te checken of hij nog ademt. En ik maakte uiteraard honderden foto’s van alle kleine dingen die hij leerde en kon. En toen hij ging lachen, maakte mijn hart sprongetjes. Er was hoop!

Hart ontploft van trots

Inmiddels besef ik dat het inderdaad zijn tijd nodig had. En dat ik vanuit mezelf ook wat minder zoetig en meer nuchter naar mijn mooie kinderen kijk. Iedereen zit gewoon anders in elkaar. Ik heb inmiddels ook een dochter gekregen en die heb ik veel sneller als de mijne omarmd. Voor altijd de mijne. Misschien klinkt het bezitterig, maar ik vind het fijn te merken dat ik de kleine mensjes in mijn leven als de mijne zie. Wat heb ik op dat gevoel gewacht en wat is het prettig, al die keren dat mijn hart ontploft van trots.

Meer dan moeder

Misschien was het de slechte start van de zwangerschap, of het feit dat ik vooral verhalen had gehoord en gelezen van mensen die op slag verliefd werden bij de eerste echo of de eerste trapjes in hun buik. Misschien moest ik gewoon heel erg wennen aan moeder zijn, omdat ik niet wist wat me zou overkomen, ondanks dat het enorm gewenst was. Ik kan me nog steeds niks voorstellen bij al die zogenoemde helikopter moeders, die liefst elke dag thuis zijn, bij hun kinderen, altijd aan hun zijde. Die niet een weekendje weg kunnen, omdat ze dan hun kinderen missen. Die zichzelf helemaal gooien in hun moeder-zijn. Ik merk dat ik het een schitterende toevoeging vind aan wie ik ben: ik ben meer dan moeder, ik heb ook mijn werk, mijn eigen identiteit, mijn hobby’s. En alle delen samen vormen mijn kern.

Geen oermoeder

En na enige tijd kan ik zeggen: ik ben geen oermoeder, maar ik voel me enorm gezegend met mijn leuke lieve kinderen en zoals ik het doe is het helemaal prima. En zo zou iedereen het moeten voelen.