Tot ik zelf moeder was had ik er nog nooit van gehoord, maar het schijnt een heel bekend fenomeen te zijn. Zodra je onder de douche staat of aan het stofzuigen gaat, durf je te wedden dat je de baby hoort huilen of je kinderen om je roepen terwijl dit niet zo is. Soms gebeurt het zelfs wanneer de kinderen geeneens thuis zijn! Ik ben zo vaak naar mijn jongens toegelopen om te vragen wat er is, want ik hoorde ze toch echt ‘mama’ roepen en dan kijken ze me verbaasd aan ‘waar heb je het over?! Nee hoor, wij riepen niet!’

Je kind horen huilen, terwijl hij stil is. Hoe zit dat?

Het zijn trouwens nooit eens de vaders die een sprintje trekken naar ‘het brullende kind’ in de overtuiging dat ze gehuil horen. Betekent dit dat moeders wat hersencellen kwijtraken tijdens de zwangerschap of is er een andere verklaring voor?

Alison Astair, een gedragsspecialist, legt het uit aan de fantoomhuilen-lijdende moeder Jenny Isenman. “Wanneer ons gehoor wordt geblokkeerd, voelen we een gebrek aan controle, waardoor elke moeder zich automatisch en onbewust zorgen begint te maken. Het zit in het DNA van een moeder om met alle zintuigen mogelijk gevaar voor haar kind waar te nemen, zelfs al voordat er iets gebeurt. Met name onze oren staan continu op scherp om zelfs maar het kleinste gevaar op te vangen. Dat hebben we te danken aan eeuwen van evolutie, waarbij de moeders voor de kinderen zorgden en de vaders aan het jagen waren.”

Hebben we dus last van omgevingsgeluid waardoor we de kinderen niet goed kunnen horen, dan vullen onze zintuigen het zelf eventjes aan. Fijn. Dus zelfs wanneer ze eindelijk eens vredig liggen te slapen of spelen, hoor je ze nog huilen.

Last van fantoom huilen? Dit kun je doen

Mannen hebben geen last van fantoom huilen. Om diezelfde reden lig jij als moeder ’s nachts klaarwakker van elke piep, terwijl je diep ronkende man zelfs nog door een orkaan heen zou slapen. Het goede nieuws is: ze kunnen dit wel leren!

Omgekeerd kunnen vrouwen ook leren om niet constant, onbewust, op scherp te staan. “Als je leert om in het moment te leven, dan kan het fantoomhuilen stoppen”, zegt Astair. “Onze hersenen zijn zo overloaded met ‘wat als’, dat we veel tijd kwijt zijn aan mogelijke gevaren in de gaten houden. Onze hersenen voegen dan het geluid toe om onze angsten te bevestigen.” Dus, volgende keer wanneer ik weer lekker onder de warme waterstraal sta en fantoomtranen hoor zeg ik tegen mezelf, ’nee hoor, dat is gewoon je goed geëvolueerde moeder-DNA’ en sop ik met een gerust hart verder.