Wanneer we de groeiecho hebben met 30 weken blijkt dat ons kind echt te weinig is gegroeid. Daardoor kom ik onder controle bij de gynaecoloog. Een hectische tijd volgt; een opname van een midweek in het ziekenhuis, waarbij de baby steeds onder controle gehouden wordt, dagelijkse CTG-scans en heel veel echo’s. Na deze midweek mogen we gelukkig naar huis, maar we moeten wel twee keer per week voor controle naar het ziekenhuis. Iedere controle krijgen we weer echo’s, de meting van de navelstrengdoorbloeding en veel onderzoeken. Ons kleintje doet het gelukkig wel goed genoeg in mijn buik en we mogen rustig afwachten.

Lees ook: Dysmatuur avontuur (deel 1): ‘Onze baby is veel te klein’

Bevalling ingeleid

Wanneer ik 38+6 weken zwanger ben, heb ik een controle in het ziekenhuis en deze keer is mijn moeder mee. Mijn bloeddruk wordt gemeten en omdat de onderdruk op dat moment 100 is, besluiten ze niet meer af te wachten en de bevalling in te leiden. Ik bel mijn man en vertel het verhaal. Hij komt gauw naar huis van zijn werk, omdat ik me die middag moet melden voor het laten plaatsen van een ballonkatheter. Dit doet zijn werk en de volgende ochtend is er voldoende ontsluiting om de vliezen te breken en te starten met weeënopwekkers. Ik ga binnen de 2 uur van 3 centimeter naar 10 centimeter ontsluiting. Wat gaat dit snel en wat is het heftig! Na 1,5 uur persen komt ons kleintje ter wereld door middel van het gebruik van een zogenaamde kiwi. Onze baby is keurig 50 cm en 3300 gram, dus helemaal niet klein, gelukkig!

Geen fijne kraamtijd

We gaan na een nachtje ziekenhuis naar huis waar een lieve kraamverzorgende ons opwacht. Ik heb besloten dat ik borstvoeding wil proberen te geven en dit gaat redelijk. De baby drinkt heel veel, maar blijft maar huilen. Dit maakt me erg onzeker. “Zie je nou wel; ik kan dit helemaal niet, ik ben niet goed genoeg.” Ik ben oververmoeid, want kan amper slapen omdat de baby zo vaak wil drinken. Overdag lukt het me niet te slapen, want ik blijf maar piekeren over van alles en nog wat en ik ben overal onzeker over. Ik moet veel huilen, voel me wanhopig en denk af en toe; waarom zijn we hier ooit aan begonnen?! “Wat hebben ze nou aan mij, ik kan er net zo goed niet zijn”, is een van de gedachten die soms voorbij komt.

Antidepressiva bij postnatale depressie

Op een avond sta ik bij de commode waar mijn zoontje op ligt en hij huilt. Op dat moment schiet er door mijn hoofd: wat nou als ik hem een beetje alcohol geef? Dan is het klaar. Ik schrik enorm van deze gedachte die ik (gelukkig) nog niet eerder heb gehad en ben helemaal overstuur. Omdat ik maar blijf huilen en mijn partner ook niet goed weet wat te doen, belt hij de verloskundige. Op advies van haar ga ik praten met de huisarts en de POH-GGZ en starten we met antidepressiva. Wat voel ik me naar op dat moment, ik ken mezelf helemaal niet meer terug! Naast de antidepressiva krijg ik voor een paar nachten een slaaptablet, zodat ik wat bij kan komen. Dit doet me goed, maar ik blijf erg somber, emotioneel en onzeker.

Steeds meer genieten

Na een maand of twee merk ik dat de medicatie beter begint te werken. Ik ben iets rustiger en slaap beter. Een van de bijwerkingen van de medicatie is dat je emoties vlak worden en dat vind ik jammer. Ik houd namelijk heel veel van ons kind, maar voel het gewoon niet echt. Het feit dat ik niet kan genieten, neem ik mezelf soms kwalijk. Het is een heftige periode en ik heb regelmatig sombere momenten, maar langzaamaan komen er ook wat meer genietmomentjes.

Na bijna een jaar medicatie te hebben geslikt, voel ik me weer zo goed als de oude. Ik mag afbouwen met de medicatie, wat ik best spannend vind, maar het is goed zo. Mijn emoties komen na een tijd weer terug en ik ben weer mijn oude zelf. In de tijd dat ik me zo slecht voelde wist bijna niemand dit, ik schaamde me. Nu wil ik het graag delen, omdat ik weet dat het iedereen kan overkomen.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.