De 4-jaar-theorie? Niet voor deze moeders

Het ideale leeftijdsverschil tussen broertjes en zusjes? Volgens onderzoekers is dit vier jaar. Volgens hen is dit het beste, omdat hier simpelweg meer voor- dan nadelen aan kleven. Zo gaat je oudste net naar school en heb jij alle tijd voor je kersverse baby. Ook zou je inmiddels geen gebroken nachten meer hebben en ben je dus weer fit genoeg voor wat slapeloze nachten. Maar ja, dat betekent wel dat als je net uit de luiers bent, je weer van voor af aan begint …

Natasja, Naime en Steffy wilden dat niet en trokken zich niks aan van deze ‘4-jaar-theorie’. Zij zien vooral de voordelen van kinderen kort op elkaar. En dat betekent twee keer zoveel hectiek, maar ook twee keer zoveel liefde. Aan WIJ vertellen ze hoe zij deze (tropen)jaren beleven.

Natasja, moeder van Demi (2) en Luna (6 maanden): ‘Even dacht ik: oei, dat is wel heel snel.’

“Ik heb altijd gezegd dat ik ongeveer twee á tweeënhalf jaar tussen mijn kinderen wilde. Ik heb zelf twee oudere zussen met wie ik weinig scheel. Met beiden kan ik supergoed overweg. Maar anderhalf jaar was wel iets eerder dan we hadden gepland. We hadden er op een gegeven moment een gesprek over en besloten dat we het niet zozeer gingen plannen, maar dat we vanzelf zouden zien wanneer de tweede zich aandiende. Diezelfde week was het raak, haha! Ik vond het heel fijn dat zwanger worden geen ding werd, maar even dacht ik ook: oei, dat is wel heel snel. Demi was nog geen negen maanden oud. Toch zou ik het nooit meer anders willen. Ik vind het fantastisch hoe ze met elkaar zijn. Luna en Demi zijn zich inmiddels wat bewuster van elkaar en trekken steeds meer naar elkaar toe. Vanochtend lag Luna bijvoorbeeld in haar co-sleeper. Ze werd wakker en Demi was er als de kippen bij om kusjes te geven. Ik vind twee kinderen onder de twee jaar mooi, gezellig en speciaal. Ik heb wel het geluk dat ze heel makkelijk zijn. Luna lacht de hele dag en slaapt zo twee uur; dan heb ik quality time met Demi.

Toch is het soms ook pittig. Ik word geleefd en ben de hele dag in de weer met wanneer ze moeten slapen of eten. Ook zit Demi in een fase dat ze geëntertaind wil worden. Ze wil met alles meekijken. Daarnaast wennen de slapeloze nachten nooit! Demi had laatst een paar nachten achter elkaar dat ze wakker werd door nachtmerries. Luna komt niet meer om te drinken, maar ze wordt wel regelmatig wakker voor een speentje. Dan zijn de nachten kort. Ik werk vier dagen in de week en mijn partner vijf dagen, dus het is best druk allemaal. "

Deze fase mag wat mij betreft nog een paar jaar duren.

“Gelukkig slaapt Demi nog ’s middags. Op mijn vrije dag liggen ze vaak minimaal een uur tegelijkertijd te slapen, dus dan heb ik tijd voor mezelf. In de avonden heb ik meestal een uurtje voor mezelf en ik probeer op tijd naar bed te gaan. Ook proberen Romano en ik één keer per week wat leuks te doen ‘s avonds, zoals een spelletje, zodat we niet alleen maar gedachteloos voor de tv hangen. Ook plannen we dagjes en weekenden samen weg, zodat we elkaar niet uit het oog verliezen. Maar ondanks de drukte, moet ik er voorlopig nog niet aan denken dat ze straks bijvoorbeeld vier jaar zijn en naar school gaan. Als ik daaraan denk, moet ik soms een beetje huilen. Deze fase mag wat mij betreft nog een paar jaar duren!”

Naime, moeder van de eeneiige tweeling Hayal en Rüya (2) en Doğa (7 maanden): ‘Gelukkig doen ze allemaal tegelijkertijd een middagslaapje.’

“Voordat ik zwanger werd van mijn tweeling, heb ik twee keer een miskraam gehad. De eerste keer gebeurde op vakantie, waarbij ik een nare tijd beleefde in een Turkse ziekenhuis. De tweede miskraam was een grote schok, want dit zagen we op de echo bij de gynaecoloog - één dag na een goede echo. Dit heb ik moeilijk kunnen verwerken. Dankzij de steun van mijn man heb ik het een plekje gegeven en vrij snel daarna kreeg ik mijn allermooiste cadeau: de tweeling. Toen de tweeling acht maanden was, voelde ons gezin toch niet compleet; we hadden beiden nog een wens voor een derde en gingen ervoor. Niet wetende dat ze zich zo snel zou aandienen! Ik wilde ze ook wel graag snel achter elkaar, zodat ze samen konden opgroeien. Hayal en Rüya praten al echt met elkaar in hun eigen taaltje, waar ik niets van begrijp maar zo van geniet. Doğa is ook al lekker aan het brabbelen. Ze zijn alle drie heel gek met elkaar. Als de tweeling bij Doğa in de buurt komt, ligt ze al in een deuk. Hoe mooi is het dan als ze straks alle drie rond de vier á vijf jaar zijn? Volgens mij hebben ze dan heel veel aan elkaar. "

Ik heb het huishouden inmiddels ook iets meer losgelaten.

“Ik hoor van andere ouders regelmatig dat hun kinderen niet willen slapen of eten. Ik heb denk ik geluk gehad; vanaf dag één slapen ze allemaal goed en met eten moet ik ze soms zelfs remmen. Het loopt gewoon. Tuurlijk beleef ik ook hectische momenten en is mijn geduld soms op. Maar dat hoort erbij en accepteer ik. Misschien komt het ook omdat ik in de kinderopvang werk en daardoor al veel ervaring had voordat ik zelf moeder werd. Ik communiceer heel veel met de kinderen en ik merk dat ze het begrijpen. Ook leg ik veel uit - bijvoorbeeld dat ze pas van tafel mogen als hun broodje op is - en bereid ik ze voor als we ergens heengaan of juist weggaan. Daardoor verlopen situaties vaak best soepel.

Gelukkig doen ze allemaal tegelijkertijd nog een middagslaapje, dan heb ik tijd voor mezelf. Als mijn man vrij is of als hij ’s avonds thuis is, ga ik soms met vriendinnen even weg. Als we samen weg willen, doen we dat ’s avonds als de kinderen al op bed liggen; dan komt mijn moeder of zusje oppassen. Ik heb het huishouden inmiddels ook iets meer losgelaten, want als ik dat doe wanneer zij slapen, kom ik gewoon niet aan tijd voor mezelf toe. Ik moet lichamelijk en mentaal ook rusten.”

Steffy is moeder van Liselotte (2) en Floris (7 maanden): ‘De kinderen gaan iedere week een nachtje bij mijn ouders slapen.’

“Ik wist al vrij jong dat ik niet natuurlijk zwanger kan worden, dus ik hoopte dat ik ooit één kind zou krijgen. Het kostte uiteindelijk anderhalf jaar, een miskraam en een fertiliteitstraject voordat Liselotte er was. Eenmaal geboren wilde ik haar toch heel graag een broertje of zusje geven. Dus toen we voor een tweede wilden gaan, dachten we: laten we maar op tijd beginnen. We startten het fertiliteitstraject direct op en zeiden tegen elkaar dat we blij zouden zijn als het binnen een jaar zou lukken. Na een maand was het al raak! Floris is op de dag af anderhalf jaar later dan Liselotte geboren. We konden zelf een datum kiezen omdat ik ingeleid zou worden. Wat ook speciaal was, is dat Floris officieel uitgerekend zou zijn op de dag waarop de miskraam twee jaar eerder uitgerekend zou zijn. Deze miskraam hebben we op 4 juni 2021 laten weghalen, waarna Liselotte op 4 juli 2022 geboren is. Zo is het verhaal rond. Ik moest wel even wennen aan het feit dat ik een tweede kind had. Het duurde een paar weken voordat het gevoel voor Floris gegroeid was. Wellicht kwam dit omdat ik na de geboorte operatief gehecht werd. Ik was een aantal uur weg en toen ik terug was, kreeg ik een aangekleed kind in mijn armen. Inmiddels is het gevoel voor Floris helemaal tot bloei gekomen. Het leven met twee kinderen vind ik minder heftig dan ik had verwacht, maar het is wel een rollercoaster.”

De oprechte liefde tussen die twee is geweldig om te zien.

“Het is prachtig, machtig, zwaar, met heel veel liefde, maar ook intens vermoeiend. Floris krijgt borstvoeding en komt nog twee keer in de nacht. Ik ben 24 uur per dag bezig met: wat ga ik doen? Kan ik weg? Ook de vermoeidheid eist af en toe zijn tol. Soms slapen ze tegelijkertijd, dan heb ik tijd voor mezelf. Maar soms wisselen ze elkaar af en sta ik de hele dag aan. Toch is het ook heerlijk. De oprechte liefde tussen die twee is geweldig om te zien! Het is liefde in zijn puurste vorm. Ze zijn nu al maatjes. Tijd voor mezelf is er weinig; een hobby of ergens rust in vinden, vind ik lastig. Gelukkig doen Frank en ik het wel écht samen, we zijn een goed team. Het is ook luxe dat onze kinderen iedere week een nachtje bij mijn ouders slapen. Die avond gaan we met z’n tweeën uit eten of hebben we thuis een relaxte avond samen. Zo verliezen we elkaar niet uit het oog.”

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.