Hoe heerlijk is het om ’s avonds voor het slapengaan nog eventjes een moment voor jezelf te hebben. Nog even ongestoord een filmje kijken, een glaasje wijn drinken of desnoods in alle stilte de kamer opruimen. Het is mij in de zeven jaar dat ik moeder ben nog nooit gelukt om meteen op tijd mijn bed in te duiken. Zelfs niet in de kraamweken. Ik ben een echt avondmens, altijd al geweest. Ook al denk ik daar ’s ochtends vroeg - mezelf van alles verwensend - heel anders over.

Even een uurtje alleen zijn

Nu moet ik erbij zeggen dat mijn kinderen hele slechte slapers zijn. Tegen de tijd dat we iedereen in slaap hebben weten te krijgen (dankzij eindeloos kriebelen, handje vasthouden, verhaaltje voorlezen , liedjes zingen en ga zo maar door …) vertik ik het om direct mijn eigen bed in te duiken.

Vanaf het moment dat de wekker gaat tot aan bedtijd toe, heb ik geen momentje voor mezelf, dus die late avonduurtjes? Die zijn voor mij. Hoe moe ik ook ben. Ik moet gewoon even een uurtje alleen zijn, voordat ik lekker kan gaan slapen. Als is het maar om mezelf eraan te herinneren dat ik meer ben dan alleen maar een moeder die steeds voor iedereen klaarstaat.

Waarom dit voor mij werkt

Soms kijk ik naar mijn man en dan ben ik er jaloers op hoe makkelijk hij in slaap valt. Liggen de kinderen te slapen? Dan sleept hij zichzelf naar bed en slaapt door tot de wekker de volgende ochtend gaat. Ik heb het weleens geprobeerd, maar het resultaat is dat mijn hoofd nog veel te vol zit met alle prikkels van die dag en dus lig ik uren te draaien of naar het plafond te staren. Vaak slaap ik dan nog veel later, dan wanneer ik eerst even in alle rust beneden gezeten heb.

Dus ook al weet ik dat ik er morgenochtend weer spijt van heb zodra de wekker gaat, vanavond is lekker helemaal van mij.

Volg je WIJ al op Instagram?