Omdat ik een keizersnede had gehad, moesten we nog een paar nachtjes in het ziekenhuis blijven. De eerste avond lag ik samen met mijn dochtertje op een kamer. Mijn man ging naar huis om daar te slapen, dan kon hij tot rust komen. De verpleegsters hielpen mij goed, want zelfs kon ik niets door de operatie. Ik wilde zó graag slapen, maar dat lukte niet. Linda begon te huilen, omdat het tijd was voor de fles. Maar ook daarna ze nog. De verpleegster stelde voor om haar mee te nemen, zodat ik kon slapen, maar dat leek me niets. Ik kon haar toch niet weggeven? Dat zou me echt een slechte moeder maken. Toch na een tijdje heb ik maar op de bel gedrukt. Linda bleef maar huilen. Die nacht sliep ik een paar uurtjes en ’s ochtends kwam Linda weer bij me.

Alleen in het ziekenhuis met baby

Mijn man kwam ook weer naar ons toe en we hadden een fijne dag. ’s Avonds ging hij weer naar huis en was ik alleen met Linda. Omdat ik haar niet zelf niet kon optillen, besloot ik dat ze dan maar in mijn armen moest liggen. Ik voelde me toen echt een moeder. Na een paar uurtjes werd ook ik moe en namen de verpleegsters Linda weer mee, zodat ik ook kon slapen. Ik had er geen moeite mee en genoot van de rust.

Na drie dagen kwamen we thuis. De ooievaar stond in de tuin, kaartjes hingen aan de muur en de kamer was versierd. Fijn thuiskomen! Diezelfde middag kwam onze familie langs, maar omdat de kraamzorg in huis was, mocht er niemand binnenkomen. Het werd dus raamvisite. Vreselijk. Er was zo veel vreugde aan beide kanten van het raam, maar ook zo veel verdriet. Ik wilde mijn moeder naast me op de bank, met mijn ouders knuffelen en kraamvisite zoals het bedoeld was.

Baby huilt de hele nacht

De nachten bleven moeilijk. Na de fles, bleef Linda huilen als we haar in haar bed legden. Co-slapen deed ik niet. Dat ze na twee dagen al op haar eigen kamertje lag, was voor mij het beste. Maar van slapen kwam het niet. De weken vlogen voorbij en ze bleef maar huilen ’s nachts. Huilen werd schreeuwen. En dan niet dat schattige babygeluid, maar echt hoog en hard.

Wat ik ook probeerde, ze werd niet stil. Ik voelde me hopeloos en machteloos. Waarom hield mijn kind niet op met schreeuwen? Wat mankeert haar? Mijn gedachten gingen van kwaad tot erger en ik begon ook te schreeuwen. “Stop! Hou je mond! Waarom doe je nou zo?”

Ik wilde geen moeder zijn

Terwijl ik schreeuwde, had ik haar vast en sloeg ik op de muur of stampte ik op de grond. Ik hield haar stevig vast, want ik wilde niet dat ze viel, maar misschien was het wel té stevig? Ik wist niet wat mij overkwam. Ik wist alleen wel, dat dit niet is wat ik wilde. Hier had ik geen zin in. Ik wilde helemaal geen moeder zijn. Hoe moest ik dit kind liefde geven? En daar kwam papa de hoek om. Hij nam haar over en kalmeerde haar. Eenmaal op mijn kamer, barstte ik in tranen uit.

Nadat Rik twee weken verlof had gehad, ging hij weer aan het werk. Dus ook overdag was ik alleen met Linda. Er kwam nog steeds geen visite. Er waren leuke momenten, als ze speelde in de box of luisterde naar de muziekmobiel. Of als ze lekker in de kinderwagen in slaap viel. Die afstand voelde voor mij ook goed: ze sliep in de wagen en niet op mij, dus ik had geen last van haar.

Voor het eerst samen wandelen met baby

Na een paar weken gingen we wandelen door het dorp. Ergens hoop ik dat mensen in de kinderwagen gaan kijken, zodat ik vol trots mijn baby kan laten zien. Die drang is groot. Maar het was rustig op straat. Iedere dag. Ik voelde me eenzaam en dacht terug aan de tijd dat Linda er nog niet was. Wat een vrijheid had ik toen, ik kon gaan en staan waar ik wilde en slapen zolang ik nodig had. Ik nam het haar kwalijk dat dit niet meer kan. Het was haar schuld dat ik niet voldoende sliep en dat ik een litteken op mijn buik heb

Ik kreeg enge gedachten: wat nou als ik haar hier in het bos achterlaat? Dan is het probleem opgelost. Ik deed het niet. Ik keek naar haar, slapend in de kinderwagen en kreeg medelijden dat ze hier dan in de bosjes zou liggen. Eenmaal verder kwamen we uit bij een grote weg met auto’s die hard reden. Weer die gedachten: hoe hard zal dat aankomen? Waarschijnlijk zo hard dat ze er niet eens iets van zal voelen. Ik zie voor me wat er zou kunnen gebeuren. Ik knijp in het handvat van de kinderwagen en loop door. Ik mag zulke dingen niet denken.

De dag dat het echt mis ging

Mijn klachten werden steeds erger. Er was een dag, ik weet niet meer precies hoe het ging. Linda was aan het huilen en schreeuwen en ik had haar op de arm. Ik belde Rik en vroeg wat ik moest doen. Mijn ademhaling zat hoog, ik was in paniek. Hij zei: ‘‘Leg haar eerst even in de box’’. Dat wilde ik doen, maar in plaats van leggen, liet ik haar het laatste stukje vallen. Ze werd direct stil. Ze keek me aan met grote ogen en de tranen rolden over haar kleine wangetjes. Ze reageerde niet meer en toen was er echte paniek. Om de hoek van de muur ben ik gaan zitten wachten tot Rik thuiskwam.

Ondertussen is er een vriendin langsgekomen om Linda mee te nemen. Daarna kwam mijn moeder binnen en Rik vertelde wat er was gebeurd. Ik kreeg het allemaal niet mee. Die middag zit ik met Rik en mijn moeder bij de huisarts. Het is klaar, er moet nu wat gebeuren.

Antidepressiva tegen postnatale depressie

Hij schreef therapie en antidepressiva voor tegen mijn postnatale depressie, maar het leek niet te helpen. Ook andere medicatie werkte niet. Het advies is om het drie maanden te gebruiken, maar ik had geen drie maanden - dat was te lang. Ik stopte ermee en toen ging het beter. De klachten werden minder, ik begon weer met mijn werk en een jaar lang ging het goed. Ik kon genieten van mijn kleine meid - iets wat ik niet had verwacht. Linda leek niet te lijden onder wat er is gebeurd.

En nu, ze is bijna twee jaar, komen de klachten terug. Ik wist dat de op terugval altijd aanwezig is, maar ik had niet verwacht dat het zo plotseling zou komen. Als Linda haar dag niet heeft en veel aandacht van mij vraagt, zit ik hoog in mijn emoties. Ik blokkeer, schreeuw tegen haar en wil me afsluiten voor het geluid dat ze maakt, maar dat kan ik niet. Ik kan niet uit de situatie. Als Rik thuis is, zoek ik de rust op om te kalmeren.

Terugval van postnatale depressie

Omdat Linda nu de leeftijd heeft dat zij heel veel begrijpt, heb ik meteen hulp gezocht. Ik krijg EMDR-therapie om de postnatale depressie te verwerken. Ik kan het namelijk nog steeds niet accepteren. Het traject is erg heftig. Soms worden de klachten heviger en ben ik aan het eind van de dag kapot. Maar het wordt beter. Ik doe dit voor mijn dochter, voor mijn gezin. Ik wil gelukkig zijn. Ik wil loslaten wat er geweest is en verder met het leven zoals het nu is.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.