Al een aantal weken kampte ik met een te hoge bloeddruk. Het was volgens de verloskundige nog niet zorgwekkend, maar ik moest wel twee keer per week terugkomen voor controle. Maandag 25 januari was een van die controles, het was goed, maar de bloeddruk was nog steeds aan de hoge kant. Mijn gevoel klopte: mijn lichaam bezig was zich aan het voorbereiden op de bevalling, zo vertelde de verloskundige. Mijn ontsluiting werd gecheckt en ik had al een centimeter.

Woensdag 27 januari moest ik weer terug komen. ’s Ochtends voelde ik me heel naar. Ik had last van mijn rug, moest iets wegpuffen wat er nog niet was en toen ik naar de wc ging verloor ik mijn slijmprop. Mijn buurvrouw was zo lief om mij te brengen en te wachten. Mijn verloskundige zag dat ik het zwaar had en belde het ziekenhuis. Mijn bloeddruk was te hoog en ik had al twee tot drie centimeter ontsluiting: het was dus echt begonnen. Er werd in het ziekenhuis een hartfilmpje gemaakt en een check gedaan bij de baby. Ze wilden me eigenlijk niet meer naar huis sturen, maar ik wilde dat wel. Na overleggen mocht ik onder een voorwaarde naar huis: ik zou de dag erna worden ingeleid.

Ingeleid worden

Tijd om ingeleid te worden: we werden naar een kamertje gebracht en ik werd aan een monitor gelegd, zodat ze de kleine in de gaten konden houden. Na een uurtje aan het apparaat was te zien dat er gerommel was in mijn buik. Mijn vliezen werden gebroken en ik werd aangesloten op weeënopwekkers. Iedere twintig minuten werden de opwekkers hoger gezet. Het eerste uur was goed te doen, het tweede uur minder en het derde uur was nog erger: ik wist me geen houding meer te geven.

Tussendoor kwam de arts nog even de ontsluiting checken, het bleek zes centimeter. Zonder besef van tijd, werd het ineens heftig. Ik kon niet meer praten tussendoor en kreeg behoorlijke persdrang, maar moest het nog proberen weg te puffen, omdat je niet met zes centimeter wilt persen. Ondertussen deden de weeënopwekkers én mijn eigen weeën hun werk. Ik kwam in een weeënstorm terecht en de persweeën werden alleen maar erger. De artsen kwamen erbij en gelukkig zat ik toen op tien centimeter. Na dertig minuten persen was onze baby geboren. Wat een emotie komt erbij kijken! We tilden het beentje op en mijn gevoel klopte: het was een jongetje.

Laatste dag kraamzorg

We moesten nog een nachtje blijven door mijn hoge bloeddruk, maar de volgende dag mochten we naar huis. Ik voelde me hartstikke goed en huppelde het huis door, de kraamverzorgende vond het een bijzonder gezicht. Op de laatste dag van de kraamzorg vonden we het jammer dat ze ging, maar hadden er ook alle vertrouwen in: wij konden dit.

Pijn in been na bevalling

Toen begon de ellende. ’s Avonds kreeg ik last in mijn linkerbeen en bekken. Ik kon er niet op staan en alles deed zeer. Ik dacht nog aan wat gerommel in mijn darmen, maar dat was het ook niet. Even douchen hielp een beetje, daarna ging ik naar bed. ’s Nachts leek het wel weer te gaan: ik kon gewoon staan en de kleine verschonen. Maar ’s ochtends had ik toch weer last van mijn been. Ik dacht dat het wel mee zou vallen, maar toen zag ik ineens dat ik mijn been rood was met witte vlekken, dat het wat dikker en warmer was dan normaal. Mijn ouders kwamen bij de kleine kijken en toen mijn moeder me zag lopen, vertelde ik wat er aan de hand was. Ik moest van haar meteen de huisarts bellen, want ze vond het een trombosebeen lijken en vertelde dat het erg gevaarlijk kan zijn.

Diepe veneuze trombose na bevalling

Zogezegd, zo gedaan: om 11 uur zaten we bij de huisarts. Die schrok zo erg van mijn been dat ze ons direct doorstuurde naar het ziekenhuis. Daar werd een echo gemaakt, maar er was niets te zien, dus we werden naar huis gestuurd. Mijn huisarts had dit te horen gekregen en belde ons met het nieuws dat ze het niet vertrouwde en we terug moesten naar het ziekenhuis voor een nacht observatie.

Op de ct scan die ik zaterdag kreeg, zagen ze diepe veneuze trombose; trombose in de afvoerende baan van mijn bloed. Mijn been werd na het lopen helemaal blauw van het bloed dat wel mijn been in kon, maar niet weg kon. Ik kreeg bloedverdunners in pilvorm, in verband met de borstvoeding die ik gaf - dan mag je geen spuiten, zeiden ze. Toen mochten we naar huis. Maar na een keer zo’n pil, werd de pijn veel erger. Daar hadden ze me voor gewaarschuwd, maar ik kon helemaal niets. Niet naar de wc, niet staan om mijn kind te verschonen, niet eens douchen.

Trombosebeen na bevalling

Ik verging van de pijn en kon nog steeds niets. We belden de huisartsenpost en moesten meteen komen. Inmiddels was het doorgeschoten naar mijn onderbeen en ook in mijn voeten was de bloeddoorstroming niet goed. In het ene ziekenhuis zeiden ze dat mijn been geamputeerd moest worden, dus we moesten naar het andere ziekenhuis om daar onder het mes te gaan. Met z’n drieën, de baby was ook mee, vertrokken we naar het ziekenhuis.

Eenmaal daar aangekomen, zaten ze ons raar aan te kijken dat we daar met een baby stonden. Ze gaven ons een kamer met twee andere patiënten. De kleine had ondertussen trek gekregen, dus ik zat hem te voeden toen de arts met zijn assistente naar me toekwam. Hij zei dat ik er nog aardig relaxt bijzat, voor het nieuws dat we hadden gekregen. Toen hij mijn verhaal had aangehoord, viel er een last van de arts zijn schouders af, hij zei: “Meid, het komt goed. We gaan je bloedverdunners in spuiten geven, dan kun je vanavond nog naar huis.” Volgens hem kon het dus wél gewoon met borstvoeding.

Hartfilmpje bleek niet goed

Ik kreeg nog een hartfilmpje voor de zekerheid, maar die was niet goed. Mijn rechterhartkamer was harder aan het werk dan de andere en dat kon duiden op een longembolie. Na een nachtje in dit ziekenhuis, gelukkig in een privékamer waar de kleine kon blijven, kreeg ik de volgende dag nog wat onderzoeken en een nieuw hartfilmpje. Dit bleek goed en we mochten naar huis. Ik moest zelf de bloedverdunners spuiten en drie weken lang werd mijn been in gezwachteld door de thuiszorg.

Nu zijn we een halfjaar verder. Ik heb nog steeds last van mijn been en moet anderhalf jaar lang nog iedere dag een steunkous aan. Ook heb ik binnenkort weer een controle echo, want ik voel soms dingen die ik niet vertrouw. Gelukkig gaat het allemaal goed, ook met onze kleine. Hij is al weer acht maanden en we genieten volop!

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.