Oppasdagje bij opa en oma

Toen ik zwanger was van de eerste stonden opa en oma te trappelen om een oppasdagje te krijgen, of zelfs twee of drie. Ze vonden dat alleen maar leuk. Voor mij een prettig idee dat ons kind gewoon bij familie is op de momenten dat wij als ouders moeten werken. Nu we twee kinderen verder zijn en opa en oma ook een paar jaartjes ouder zijn, zitten die drie oppasdagen per week er niet meer in. Gelukkig passen ze nog wel één dag per week op, waar ik heel dankbaar voor ben.

Dat betekent alleen wel dat wij nog vier dagen moeten bolwerken om te kunnen werken. Ze gaven dit gelukkig op tijd bij ons aan, want in de regio waar wij wonen is er een wachtlijst van ongeveer acht maanden tot een jaar voor een plekje op de kinderopvang. Opa en oma moeten dus een soort van ‘noodzakelijk’ blijven oppassen. Zij doen dit met liefde hoor, maar ik voel mij toch wel bezwaard. Alleen kan ik tegen mijn baas moeilijk zeggen dat ik er even acht maanden ‘tussenuit’ ga.

Tarieven kinderopvang zijn bizar

Als je geen oppas of familie hebt waar jij je kinderen heen kunt brengen, heb je weinig andere keuze dan een gastouder of kinderopvang. Toen we voor drie kinderen voor vier dagen opvang de tarieven bekeken, verslikte ik mij flink in mijn koffie. Even hoopte ik dat ik per ongeluk 33 kinderen in had gevuld, maar nee. Dit was echt het tarief voor alleen mijn drie musketiers. WAT. EEN. BELACHELIJK. BEDRAG! Ik voelde direct een knoop in mijn maag, hoe moesten we dit gaan betalen? Het is een strijd met mezelf: mijn verlangen om te blijven werken en mijn gezin financieel te ondersteunen, botst vaak met de harde realiteit van de kosten voor kinderopvang.

Ik geniet van mijn werk en krijg er energie van, maar ik heb ook drie geweldige kinderen. En het feit dat kinderopvang voor drie kinderen vier dagen per week bijna onbetaalbaar is, maakt me soms moedeloos. Het lijkt wel alsof werken alleen haalbaar is voor de mensen die een stuk meer op hun loonstrookje hebben staan dan ik, terwijl ik de hoge kosten van de kinderopvang nauwelijks kan terugverdienen met mijn maandsalaris. Natuurlijk krijgen we kinderopvangtoeslag, maar alsnog is het nauwelijks op te brengen.

Rare verdeling?

Terwijl ik mij hier druk over maak en online zoek hoe andere ouders dit doen, kwam ik een aantal cijfers tegen waar ik eigenlijk nog gefrustreerder van raakte. Zo las ik dat er naar de kinderopvang maar een klein beetje minder kinderen gaan dan naar de basisschool, terwijl het miljarden verschilt wat de overheid eraan besteedt.

Yep, miljarden! En dát snap ik echt niet, verdeel die miljarden eerlijk over deze twee. Dan zorg je er direct voor dat personeelstekorten opgelost worden, dat er meer ouders ademruimte krijgen, dat zij meer tijd hebben om te werken of om meer uren te maken en dat zij een stuk minder geldzorgen hebben. Zo kunnen ouders weer ouder zijn in de tijd dat ze thuis zijn na het werk in plaats van dat ze zich moeten storten over het volgende financiële plan en opvangrooster.

‘Dan stop je toch met werken?’

Ik sprak recent een, nog kinderloze , vriendin. Ze zou tijdens de vakantie van opa en oma de oppasdagen overnemen zodat wij alsnog gewoon konden werken. Onwijs lief, maar ze vroeg wel waarom ik niet gewoon minder ga werken, of waarom ik nu niet gewoon tijdelijk kan stoppen als mijn salaris en de kosten van de kinderopvang bijna tegen elkaar weg te strepen zijn. En ja, daar hebben wij ook aan gedacht. Als ik stop met werken, kan ik altijd bij mijn kinderen zijn en houden we onderaan de streep maar een klein beetje minder geld over. Alleen het feit is dat ik mijn werk heerlijk vind, ik zit er op mijn plek, heb geweldige collega’s en krijg een goed gevoel van wat ik doe. En naast dat persoonlijke aspect, heeft het ook te maken met mijn lange termijn idee: ik wil later geen pensioengat hebben, omdat ik nu een flink aantal jaren thuis zit voor de kinderen.

Ik heb altijd geleerd om onafhankelijk te zijn en mijn eigen toekomst veilig te stellen. Ik wil niet stoppen met werken, niet alleen omdat ik van mijn werk houd, maar ook omdat ik me zorgen maak over mijn financiële toekomst. Het idee van een mogelijk pensioengat baart me zorgen. Natuurlijk wil ik er voor mijn kinderen zijn en ze alles geven wat ze nodig hebben, maar ik wil ze ook zekerheid bieden voor later, zodat ze nooit in financiële onzekerheid terechtkomen. Er moeten toch manieren zijn om dit te bereiken, zodat ouders kunnen blijven werken en ze tegelijkertijd financiële zekerheid kunnen opbouwen voor de toekomst en die van hun kinderen.

Wisseling van werkdagen

Na corona is mijn werkgever wel makkelijker geworden met thuiswerken. Zo ben ik doordeweeks wel eens twee dagen vrij met de kinderen en haal ik dat in het weekend in als mijn man vrij is. Minder gezinstijd, dus minder gezellig, maar wel een mogelijke oplossing voor dit probleem. En ik weet dat wij niet het enige gezin zijn, het is een dilemma waar veel ouders mee worstelen. Ik hoop dat er in de toekomst meer ondersteuning komt voor gezinnen, zodat we een evenwicht kunnen vinden tussen werk en gezin en wat extra geld voor leuke dingen overhouden. In andere landen lukt het ook om de tarieven voor kinderopvang laag of zelfs gratis te maken. Ik ga eens goed nadenken op welke partij ik ga stemmen 22 november.