Laat ik beginnen om mezelf even voor te stellen. Ik ben Laura Wensink - Bohmer, 26 jaar oud en in mei 2018 moeder geworden van een prachtige dochter Lise. Deze prachtige dochter heb ik gecreëerd met mijn fantastische man Nick. Hij is mijn rots in de branding, mijn maatje, mijn alles.

Wat een rijkdom, wat een liefde!

Toen we elkaar leerden kennen ging alles in snel trein vaart. Zo kwam het onderwerp ‘’kinderen’’ ook al snel ter sprake. Deze wens was bij ons beide enorm groot. Dat wij al snel aan onze familie vertelden dat wij een kindje verwachtten was dan ook eigenlijk voor niemand een verassing. Ik heb enorm genoten van een super fijne zwangerschap, de tijd vloog voorbij. Nog nooit heb ik me zo mooi en goed gevoeld als toen. Ik had zo goed als geen kwaaltjes en droeg mooi naar voren. Echt alleen maar buik, meer niet.

Zo makkelijk als de zwangerschap ging, zo makkelijk ging ook de bevalling. Geen toestanden, geen gedoe. Het had zelfs nog wel een uurtje langer mogen duren (sommige mama’s zullen dit niet begrijpen, i know). Op 3 mei 2018, 12.52 uur werd Lise geboren. Super gezond en vooral super knap. Dol verliefd, een paar hechtingen rijker en met een enorm knappe baby verlieten wij een paar uur later samen als gezin het ziekenhuis. Wat een rijkdom, wat een liefde!

De kraamweek vloog voorbij, dankzij een super leuke kraamhulp en een vrij makkelijke baby. Het herstel verliep bij mij ook voorspoedig. Al snel liep ik trots als een pauw met de kinderwagen door de straat. Heen en weer. Wat zullen de buren wel niet gedacht hebben, enfin.

Lise begon te veranderen

Einde kraamweek, kraamhulp uitgezwaaid en Lise begon te veranderen. Onderschat nooit het moedergevoel. Want ja, ik had gelijk. Ze veranderde van een super knappe lieve baby in een draak van een kind. Knap was ze nog steeds, dat wel. Dag en nacht heeft ze gehuild. Dit vier maanden lang. Lang verhaal kort, koemelkallergie. Lise verdroeg geen enkele type melk die we geprobeerd hadden. Nee, borstvoeding wilde ook niet voor de pro-borstvoeding-mama’s.

De dagen en nachten kropen voorbij. Ik deed het hoognodige en verder was ik alleen Lise aan het troosten. Ik leefde, achteraf gezien, op pure adrenaline. Alles deed ik voor dit kind, ik ga door het vuur voor haar maar men, wat was ik moe. Na die vier maanden, een ziekenhuisopname en voeding die wél goed ging kregen we langzaam aan een heel ander kind. Ze groeide weer, ze reageerde op ons, was ontspannen en begon de wereld langzaam te ontdekken. Toch kon ik niet ontspannen. Wat nou als ze niet goed drinkt? Waarom huilt ze nou? Doe ik het wel goed? Wat zal ze hebben? Enzovoort. Mijn hoofd maakte overuren. Moeder zijn is next level liefde, maar ook echt next level zorgen.

Een strevende maatschapij

Ondertussen had ik ook nog bedacht om aan een nieuwe baan te beginnen. Want ja, alles liep wel weer aardig thuis en ik was toe aan vastigheid. En eigenlijk werd dit ook wel van je verwacht. Een van de eerste vragen van kraambezoekjes, gesprekken in de supermarkt met wazige bekenden of verre vrienden; hoe gaat het met je werk? Kun je het allemaal combineren? Hoe veel werk je nog, drie of vier dagen? Ik zag het toen allemaal niet, maar nu ben ik me er erg bewust van dat we in een maatschappij leven die erg strevend is.

Allebei werken, carrièregericht, alles moet doorgaan net zoals voor de baby er was en het kind moet zich aanpassen aan ons leven. Tussendoor moeten we een heel mooi huis hebben dat Instagram-waardig is en je kind moet heel schattig en mooi worden aangekleed. Nog maar te zwijgen over je after-zwangschapbody, want het is echt not done om nog vetjes te hebben. ‘’Echt waar? Ik paste mijn eigen broek al na zes dagen.’’ Ja best. Die vetjes had ik overigens echt niet meer door alle stress, maar dat ter zijde. Deze manier van denken en leven past eigenlijk echt niet bij mij.

Toen we besloten om te gaan verhuizen, tijdelijk te gaan huren en in december naar ons nieuwe echte huis te gaan ging het mis. De paniek sloeg toe, mijn lichaam was op, klaar met deze situatie en ging in protest. Weken lang was ik zo ziek dat ik niet eens voor Lise kon zorgen, ouders en schoonouders wisselden elkaar waar mogelijk af om mij te ontzien en te helpen waar mogelijk. Paniekaanvallen, stress, vol hoofd, chaotisch, vergeetachtig, spugen, niet meer kunnen eten. Het ergste vond ik vooral; niet meer kunnen genieten van Lise. De shit was real.

Moeder worden is echt heftig

Ik realiseer me nu, als ik nadenk over alle gebeurtenissen het afgelopen 1,5 jaar dat ik veel te veel gevraagd en verwacht heb van mezelf. Denkende dat het zo hoort. ‘’Het hoort er allemaal bij’’ werd er gezegd. Ik ben van mening dat we elkaar helemaal gek maken in deze maatschappij. Alles delend op social media, hoe goed we het allemaal hebben. Wat een mooi huis iedereen heeft en hoe leuk je kind eruitziet in dat ene leuke setje kleren Maar nooit of weinig de echte waarheid. Ieder huisje heeft zijn kruisje. En iedere baby huilt. Punt. Dit is voor mij een hele grote trigger geweest. Nooit gedacht dat ik zo iemand zou zijn, maar ik ben nog nooit zo onzeker geweest en geworden als nu.

De stand van zaken nu, ik ben moeder van Lise en apetrots op haar maar ook op mezelf. Ik ben tijdelijk gestopt ben met werken, heb hulp gekregen van mensen om mij heen en in therapie gegaan. Ik kan zeggen dat het een stuk beter met mij gaat. Ik ben nu een moeder die geniet van haar kind, trots is op hoe ik (sorry Nick, ook jij) ons kind opvoed. Maar ook trots op hoe ik heb geleerd om tijd voor mezelf vrij te maken zonder me daar schuldig over te voelen. Want man, moeder worden is echt heftig.

Vandaag keek ik naar Lise en dacht, wauw. Dit is pas een prestatie. Dit heb ik gemaakt.