De mannengriep: waarom je er nog een kind bij hebt als je man ziek is
Afgelopen maandag was onze dochter jarig en dat feestje vierden we zondag, de dag ervoor. Het feestje was geslaagd, ondanks dat ik me zo beroerd voelde. Pijn in mijn kop, keel, nek, rug, koorts, de hele rambam. Terwijl ik zondagochtend in de keuken een chocoladetaart stond te bakken, dacht ik tot drie keer aan toe dat ik door mijn knieën zou zakken van ellende, maar ik bleef volharden en het resultaat smaakte iedereen.
Ik neem zelden paracetamol, dus ik kwam de dag prima door op een handjevol van dat spul. En omdat ik redelijk sfeergevoelig ben en erg makkelijk over te halen, ging ik gezellig aan de alcoholische versnaperingen.
Versieringen maken voor je kind basisschool
Toen de visite vertrok, kon ik het keukengerei weer tevoorschijn halen om 35 cupcakes te bakken. Ik wil niet zeuren verder, maar 35 cupcakes! Op de crèche was het nog een bescheiden dozijn, maar de basisschool is klaarblijkelijk de Eredivisie, daar heb je gewoon 28 sterspelers en 7 coaches. Tegen de tijd dat ik eindelijk klaar was met bakken en opruimen, kon je me uitwringen. De volgende ochtend waren de kindertjes gewoon weer om acht uur in het gareel. Na de cup cake drop off bij school begaf ik me naar het werk met een zwaar hoofd. En dat zware hoofd bleef de rest van de week. Aldus mijn ziekteverloop.
De mannengriep
Dan wil ik het nu graag over de comapatiënt hebben die hier al drie dagen in bed ligt. Bij hem kwam de keelpijn als een tsunami opzetten. Hij kon niet meer lopen, niet eens meer praten. Waren we getrouwd dan had hij een punt gehad met zijn ‘in ziekte en in gezondheid, in voor- en tegenspoed’, maar hij heeft me niet gevraagd, dus die vlieger gaat niet op. En ik kan er niets aan doen. Jullie zullen me wel een enorm secreet vinden, maar ik kan gewoon geen medelijden met hem hebben. Waar ik een grenzeloos geduld heb voor zieke kinderen, of ernstig zieke mensen, kan ik een griepje van mijn eigen vent niet handelen.
Zielig hoopje man in chaise longue
Hij was ervan overtuigd dat hij een keelontsteking had. “Waarom ga je dan niet naar de dokter?”, vroeg ik, toen ik net een kopje thee met honing voor hem neergezet had. Hij greep zijn voorhoofd, zakte onderuit in de stoel en keek gepijnigd. ‘Ik wil geen antibiotica.’ ‘Tja …’ zuchtte ik. Ik volgde net de serie Outlander en moest denken aan ongelofelijk knappe Schotten die met schouders uit de kom en schotwonden gewoon nog dagen doorreden op hun paard, zonder te morren, zonder ook maar te zeggen dat ze pijn hadden. En toen keek ik weer naar het zielige hoopje man dat in mijn favoriete chaise longue zat.
Zijn griep is erger dan mijn bevalling
‘En hoe kom ik dan bij de dokter?’ vroeg hij getergd. Ik kon alleen maar staren. Vroeg hij werkelijk aan de vrouw die met uitgerekte flamoes, een tien pond zware net gebaarde baby en bloedend als een rund naar het ziekenhuis moest hoe hij met een griepje en misschien (ik had zo mijn twijfels) een keelontsteking bij de dokter moest komen die 500 meter bij ons huis vandaan zit? “Als je wilt kan ik een ambulance bellen?” schaterde ik, terwijl ik mijn jas aantrok om naar mijn werk te vertrekken.
Mannengriep. Zucht!
Ook je verhaal delen?
Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.