Uiteraard besluit de kat een haarbal kwijt te willen. Brrr … En dan weer het moment van bezinning. De avondspits is best druk in mijn beleving. Vanuit werk naar de opvang vliegen, naar huis, koken, eten, opruimen, badje, bed uitklappen en dan hopen dat mijn meisje snel in slaap valt. Wanneer dit zo is, merk ik dat ik niet goed ‘de boel de boel kan laten’ maar meteen in een opruimwoede schiet. Als ik dat niet doe, loopt alles alleen maar op. Toch?

‘Jeetje wat voelt het soms eenzaam’

Nu ik een aantal maanden alleenstaande mama ben wil ik mijn ervaring met jullie delen. Ik doe het best oké vind ik zelf, maar jeetje wat voelt het soms eenzaam. Ik ben moe van de gebroken nachten en het eigenlijk best wel ‘achter de feiten aanrennen’. Elke dag heb ik het gevoel dat ik ergens faal of tekortschiet. Je snapt wel dat dat gevoel niet echt bijdraagt aan de gelukkige mama in mij. Ik ging ’s avonds vrijwel nooit weg, maar de wetenschap dat ik dat nu ook écht niet kan, benauwd mij soms.

Mijn vriendschappen lijden er ook onder en ik voel mij soms schuldig wanneer ik twee dagen na een bericht pas realiseer dat ik niet heb gereageerd. Ook merk ik bij mezelf jaloezie en frustratie richting mijn ex die een paar uur per week de ’leuke papa’ kan uithangen. Een dag per week is Marlie namelijk bij hem van 11.00 tot 18.00 uur. De andere dagen, nachten en vroege ochtenden ontspringt hij de dans.

‘Deels steek ik ook mijn kop in het zand’

Mijn lieve meisje is heerlijk haar grenzen aan het verleggen en de bewuste ’twee-is-nee-fase’ viert hoogtij. We hebben ook veel lol samen en ik vind mijn vrije dagen ook echt leuk. Samen naar de kinderboerderij, het park of een speeltuin is echt een feestje. Dus ik ben het eens met de stelling dat je naast twee keer zoveel zorgen óók twee keer zoveel liefde krijgt.

Vorig weekend had ik bezoek van de man met de hamer en vloog het mij allemaal even aan. Mijn perfectionisme en alles goed willen doen, mijn ambitie om de beste mama voor Marlie te zijn en het in de markt zetten van mijn bedrijf bleek toch te veel van het goede, want hoe hard ik ook doorga en hoezeer ik alles ‘op orde’ lijk te hebben, deels steek ik ook mijn kop in het zand.

Ik voel geen tijd dan wel ruimte om echt te voelen wat er met mijn hart is gebeurd. Vol in de overdrive blijkt na een maand of drie toch niet te manier, want hoezeer je als mama NOOIT uit mag vallen of ziek mag worden … als alleenstaande ouder is dat vetgedrukt, onderstreept en cursief. Ik heb een vangnet, maar ergens voel ik mij té verantwoordelijk en bezwaard wanneer ik een hulplijn moet inschakelen.