We weten dat ze het niet volledig zal begrijpen en beseffen, maar het is toch goed om het zo aan te pakken. Wat vertel je een meisje van 21 maanden immers? Tranen vloeien rijkelijk en dan is daar het afscheid.

Marlie zegt ‘papa huis’ en zwaait naar hem nog voor hij bij de deur staat. Even vraag ik me af wat er in dat kleine hoofdje omgaat. De deur valt dicht en het bedtijd ritueel volgt. Samen zingen we slaap kindje slaap en al gauw is ze in dromenland. Mijn lijf is ijskoud en ik voel vlagen van kippenvel langs mijn ruggengraat gaan. Starend naar dit lieve pure wezentje word ik weer overvallen door een gevoel van falen en het immense schuldgevoel. Tranen rollen over mijn wangen en die nacht staar ik naar de klok en het plafond.

Opzoek naar het ’nieuwe normaal’

Elke dag vraagt Marlie naar papa. Logisch ook want ze zijn gek op elkaar. We hebben afgesproken om elkaar even wat ruimte te geven en aan te kijken of er in het weekend een bezoek volgt. Gelukkig kan ze videobellen als ze dat wil en mag ze altijd contact opnemen met papa. Niemand kan je voorbereiden op een gebeurtenis als deze … Ik struin elke publicatie op het internet af die te maken heeft met dit onderwerp. En vooral hoe ik Marlie kan of eigenlijk mag begeleiden. Ik vind veel handvatten in het confronterende boek van Jan Geurtz met de titel: Het einde van de opvoeding.

Ik ben zoek naar een ’nieuw normaal,’ een nieuwe balans. Wennen aan het alleenstaand ouderschap met al haar uitdagingen en charmes. En ik hoop dat Marlie in de toekomst terug kan kijken op een prachtige jeugd ondanks deze ‘scheiding’. Dat ze er geen negatief beeld aan overhoudt wat haar zal beïnvloeden in haar keuzes binnen relaties. En heel misschien zal ik het mezelf dan ooit kunnen vergeven voor wat ik haar heb aangedaan …