Wat een bizarre tijd is het nu en wat vind ik het vreselijk wat er gaande is. De te betreuren doden, de vreselijke druk op ons zorgpersoneel, toename huiselijk geweld, gebrek aan levensmiddelen bij de voedselbank, kinderen die thuis zitten in onveilige situaties, kinderen waarmee geen contact is, maar bovenal de collectieve angst en onzekerheid wat ons te wachten staat.

Hoe dan?

De geveugelde uitspraak, dat we toe gaan naar een anderhalvemetersamenleving. Hoe dan? En hoe gaat dat mijn meisje beïnvloeden? Marlie is een sociaal, liefdevol en knuffelig kind, die oprecht geniet van intermenselijk contact.

Zij is degene die een glimlach tovert op de gezichten van mensen die dat niet verwachten. Een echt scharrel kind die gek is op plassen modder, maar die ook geen bloemen kan passeren zonder te ruiken.

Hoe ga ik haar vertellen …

Hoe zorg ik ervoor dat ze straks niet een mate van onthechting heeft naar de maatschappij, wanneer een groot deel van haar bewuste jeugd bestaat uit het ontwijken van mensen, afstand houden en alle andere zaken die bij een anderhalvemetersamenleving horen? Hoe ga ik haar vertellen en laten begrijpen, dat dit een fase is die eindig is?

En als ze straks wel weer naar de opvang mag … Wat een verschrikking wordt dat. Ze vond het echt heel moeilijk voorheen en had net weer een periode van tranen, omdat ze bij mama wilde blijven. Gelukkig spreken we af met één vriendje van haar groep in de speeltuin. In de hoop vooral dat ze wat steun heeft aan hem straks. Wat als er net als in Duitsland weer een opleving is van besmettingen komt, dan gaan we wellicht van 16 maart zo de zomervakantie in …

Zorgen over de toekomst

Soms wil ik dat ik een glazen bol had die de toekomst liet zien. Ik maak mij ook veel zorgen over de toekomst en de economische impact op korte, maar ook op lange termijn. Voor nu probeer ik mezelf niet te laten leiden door de grillen van de media, om enige mate van balans te houden.

Maar poeh lieve mama, wat gaat de toekomst ons brengen. Take care!