Een intensieve zoektocht naar een huis volgde. We wilden echt niet op de zolder bij mijn schoonouders wonen. Gelukkig konden we een appartement huren. Toen ik ongeveer 6 maanden zwanger was, trokken we erin. Ook hadden we dankzij heel veel lieve mensen alles voor onze baby kunnen krijgen/kopen. Eind april konden we ons appartement in en konden de babykamer klaar maken.

Douchen tegen pijn van de weeën

Op 27 juli 2021 rond half 10 ‘s avonds begonnen mijn weeën. Het voelde als menstruatiepijn in het begin, maar het werd al snel heftiger. Rond 12 uur ‘s nachts heb ik mijn vriend enigszins hardhandig wakker gemaakt en gezegd dat hij de verloskundige moest bellen. Die constateerde dat ik ruim 3 cm ontsluiting had. Ik kon nog wel even wachten met naar het ziekenhuis te gaan. Inmiddels was ik een beetje in paniek van de pijn en besloot onder de douche te gaan staan. Dat hielp gelukkig.

Vliezen laten breken en weeënopwekkers

Rond 3 uur ‘s nachts zijn we naar het ziekenhuis gereden. Wat een helse rit met weeën was dat. Nog nooit heeft een autorit zo lang geduurd. Uiteindelijk kwamen we bij het ziekenhuis, maar daar konden we de afdeling niet vinden. Na een half uur zoeken vonden we hem eindelijk. Tijd om te ontspannen, dacht ik. Niet dus. De verloskundige had beloofd dat ze om 6 uur in het ziekenhuis zou zijn, maar die had zich verslapen. Ook kwam mijn ontsluiting maar niet op gang. Waar de ontsluiting om 3 uur ‘s nachts 3 cm was, was deze om 7 uur nog geen 5 cm. Er werd besloten om mijn vliezen te breken en weeënopwekkers toe te dienen. Een hels uur van ontzettende weeën volgde. Ik heb iedereen uitgescholden die maar in mijn buurt kwam (achteraf bood ik m’n excuses aan…).

Slapen na ruggenprik

Rond half 9 kreeg ik eindelijk een ruggenprik. Wat was dat fijn! Ik heb toen geslapen tot 12 uur ’s middags. Daarna moest ik de ruggenprik uit laten werken om te kijken of ik persweeën kreeg. Rond 1 uur mocht ik gaan persen, maar ik was zo uitgeput dat het hoofdje steeds terugschoot. Op een gegeven moment begon de baby blauw te zien en ging de hartslag omhoog. Ik ben ingeknipt en met flinke kracht aan de vacuümpomp en een goede perswee kwam om 13.20 uur onze zoon ter wereld. Gezond en wel.

Reflux en atlasblokkering

De eerste maanden waren echt heftig. Het duurde 2 weken voor ik weer fatsoenlijk op de been was. Daarna bleek dat mijn zoontje reflux had en een atlasblokkering. Dan zit het nekwerveltje vast. Hier kwamen we na 2 maanden achter bij een bezoek aan de manuele therapeut. Dat verklaart ook het ontzettende huilen en het alleen maar bij mama in de draagzak willen.

Als moeder voor jezelf kiezen

Mentaal zat ik er aardig doorheen. Na mijn verlof ben ik weer begonnen met school, maar dit ging niet. Een aantal weken geleden heb ik de beslissing gemaakt om mijn opleiding te pauzeren en eerst aan mezelf te werken en mentaal sterker te worden. Dit besluit lucht enorm op.

Student en moeder zijn moet echt niet worden onderschat. Zeker niet op deze leeftijd. Je houdt echt heel weinig mensen over die nog met je willen omgaan en je sociale leven zakt helemaal in. Ik leer heel veel van het moeder zijn: meer geduld hebben en meer uit handen geven, bijvoorbeeld. Als hij een dagje slechter eet hoef ik niet gelijk in de stress te schieten, maar kan ik kijken waar hij behoefte aan heeft. Ook heb ik echt geleerd dat jij je moet aanpassen aan de baby en de baby niet aan jou. Kortom: het is een leerzame rit.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan, vermeld dit erbij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.