Daphne kreeg borstkanker in haar kraamtijd
Ik ben draagster van het BRCA1-gen, dat betekent een veel grotere kans op borst- en eierstokkanker. Toen ik moeder werd van Boris, begon de angst echt te groeien. De jaarlijkse scans werden steeds spannender. Toen ik acht weken zwanger was van onze tweede, mocht de scan niet doorgaan, maar de arts onderzocht wel mijn borsten. Alles leek goed en we bespraken dat ik na de bevalling snel weer een MRI moest krijgen. Om niet te lang te wachten, mocht ik maximaal drie maanden borstvoeding geven. Helaas bleek het daarna toch mis. Kanker.
Mijn tweede kind, ons cadeautje
Oscar werd geboren, ik noemde hem mijn cadeautje. Ik genoot zó van die eerste weken met hem. Ik overwoog om langer borstvoeding te geven. Mijn arts zei dat het in principe kon, maar dat we de MRI dan moesten uitstellen of dat we ‘m konden doen terwijl ik nog voedde. De uitslag zou dan wel minder betrouwbaar zijn door de melkklieren. Alles in mij wilde blijven voeden, maar ik sliep niet meer. Ik lag nachtenlang wakker van het idee dat ik kanker kon hebben. Met twee jongetjes wilde ik het risico niet nemen. Ik besloot te stoppen met de borstvoeding en liet mijn arts weten dat ik zo snel mogelijk een MRI wilde. Zijn reactie: ik plan een afspraak in over drie maanden. Mijn borsten moesten eerst herstellen van het voeden. Drie maanden wachten voelde eindeloos …
Een opgezwollen klier op de scan?
De tijd verstreek, de dag van de scan brak aan. Ik was nerveuzer dan ooit. Dit keer hing er zoveel meer van af. Ik zou de week erop de uitslag krijgen, maar mijn arts belde de volgende dag al. Ze hadden iets op de scan gezien dat oplichtte met contrastvloeistof. Kon het nog door de borstvoeding komen, vroeg ik? Misschien, zei hij. Twee dagen later kreeg ik een echo. Daar zagen ze niets afwijkends. De radioloog dacht dat het misschien een opgezwollen klier was.
Lees ook: Getrouwd, zwanger … en kanker
Kanker in mijn kraamtijd
Ik kreeg de keus: zes maanden wachten of meteen een biopt laten nemen. Zes maanden in onzekerheid leven zag ik niet zitten. Ik koos voor het biopt. De uitslag was heel slecht. Er zat een tumor van 1,5 cm in mijn borst. Triple-negatieve borstkanker, stadium 3. Kanker door de BRCA1-mutatie. Het voelde als een nachtmerrie. Voor mijn gevoel zat ik nog midden in mijn kraamtijd met Oscar. Een tijd die ik niet wilde stoppen, maar daar werd ik hard en bruut uitgegooid.
Hopelijk is het niet voor niks
Inmiddels heb ik vier chemokuren achter de rug - AC-chemo, één van de zwaarste varianten. Voor Oscar kan ik niet zorgen. Hij is vaak bij mijn moeder, terwijl mijn man voor Boris en voor mij zorgt. Ik ben nog nooit zó ziek geweest. Soms is zelfs mijn ogen openhouden al te zwaar. Ik ben kaal, tien kilo aangekomen door de medicatie en doodziek. En ik worstel met de gedachten dat ik mijn borsten eerder had moeten laten amputeren. Dat ik mijn kinderen misschien niet zie opgroeien … Volgende week krijg ik weer een MRI. Hopelijk laat die zien dat die verschrikkelijke chemo werkt.
Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.