Daar zitten we dan. Lekker in de zon in de tuin. De jongens spelen in de zandbak. Finn (5) is zoals hij altijd is; uitgelaten, energiek en grappig. Opeens betrekt zijn gezicht naar een hele serieuze blik die ik maar zelden bij hem heb gezien. Hij kruipt dicht tegen me aan en z’n ogen staan op standje ‘ver weg’ en hij lijkt zelfs een beetje bang. Ik vraag hem wat er aan de hand is zo opeens. Hij was leuk met zijn broertje aan het spelen. Ze hadden de plastic wilde dieren neergezet in de zandbak, zodat het op een dierentuin leek.

Spookachtig verhaal uit het niets

“Ik was een keer in een dierentuin en daar was een papegaai die me napraatte”, begint hij heel serieus. Ik denk na. We zijn een keer naar de dierentuin geweest, maar ik kan me niet heugen dat de papegaaien zo vlakbij waren. Het zal dus wel. “Er stond Z-O-O op. En er was ook een aap en een beer in een kleine kooi.” Zo! “Nou knap hoor dat je dat nog weet en die letters kent”, zeg ik. Maar dan vervolgt hij opeens: “Nee, mama. Daar was jij helemaal niet bij. Dat was met mijn andere papa en mama. Voor ik in jouw buik zat en hier kwam.”

Euh, wat?! Ik beschouw mezelf over het algemeen als een behoorlijk nuchter persoon, maar ik voel toch in een flits van een seconde een koude rilling over m’n rug gaan. “Welke andere papa en mama?!” Ik wil meer weten. “Ja, die met wit haar.” Alsof ik weet over wie hij het heeft? Zo gaat het nog even door en hij weet me nog veel meer te vertellen. Er waren nog maar heel weinig auto’s op straat. Zijn andere papa en mama spraken alleen maar Engels en hij was enig kind. Zijn ouders waren heel gemeen tegen hem en daarom was hij van ze weggelopen. “Ik was in het donker, in de bosjes en toen hadden ze me gevonden en me doodgemaakt met een mes. Daarna ging ik heel snel in jouw buik en werd ik hier geboren. Hier kunnen ze niet meer komen toch?” Ik schrik. Wow, wat is dit? Waar komt dit vandaan?

Fantasie of toch iets anders?

Stomgeslagen sla ik een arm om hem heen en zeg: “Nee hoor, hier ben je hartstikke veilig. Maar ze hadden je met een mes gestoken?”, vraag ik nog steeds verbaasd. “Ja, hier in mijn buik” en hij tilt zijn t-shirt op en wijst naar een wat grotere moedervlek dan de andere stipjes die hij her en der heeft. “En toen ging je in mijn buik?”, vraag ik voorzichtig. “Ja, ik wilde heel ver weg van deze papa en mama. Toen zag ik jullie en ging ik in jouw buik.”

Zijn blik staat nog steeds heel serieus en ik weet even niet waar ik beter aan doe. Meegaan in zijn verhaal of hem vertellen dat het allemaal niet echt gebeurd is? Veel tijd om te beslissen krijg ik niet, want blijkbaar heeft hij er genoeg over gepraat. Hij geeft me een dikke kus en springt weer van de bank en rent gierend en lachend achter zijn broertjes aan. De serieuze blik is weer verdwenen en in de dagen erna heeft hij het niet meer over de boze mensen met dat witte haar die voor ons zijn papa en mama waren. Wat een fantasie heeft een kind! Of is het toch wat anders …?

Lees ook: Kleuters en hun fantasie