Blijf van mijn baby af!
âDoe dat maar niet, ze slaapt net!â Haastig geef ik een rukje aan de kinderwagen, waardoor de hand van de buurvrouw haar weg naar mijn slapende dochter moet afbreken. Jammer voor haar, want ze stond op het punt om dochterlief eens lekker in haar roze wangetjes te knijpen. En laat dat nou precies iets zijn waar ik niet vrolijk van word.
Sinds ik moeder ben overkomen dit soort dingen me regelmatig: mensen die ongevraagd aan mijn baby willen zitten en waar ik spontaan de kriebels van krijg. Gek, want zo had ik mezelf vooraf niet ingeschat. Sterker nog: ik had me voorgenomen om een relaxte moeder te worden. Maar sinds de komst van de dochter hebben duistere krachten zich van mij meester gemaakt.
Nee, nee, nee
Ik wil niet dat de buurvrouw in mijn dochter gaat lopen porren. Net zo min wil ik mijn dochter wakker maken om te knuffelen met het kraambezoek, haar doorgeven in een kamer vol visite of uit mijn handen laten trekken door een overenthousiaste oudtante.
Nee, nee, nee. Net als Gollem uit Lord Of The Rings houd ik My Precious het liefst lekker voor mezelf.
Hoe komt het toch? Heb ik het gevoel dat die mensen mijn kleine meid kwaad kunnen doen? Nee toch? Rationeel gezien weet ik dat dat echt wel los zal lopen. Maar gevoelsmatig wil ik het gewoon niet. Zijn het dan gewoon mama hormonen?
Misschien dat mijn gevoel is aangewakkerd door de turbulente komst van mijn dochter, waar een vacuĂŒmpomp aan te pas moest komen. Na de geboorte had ze een pijnlijk punthoofdje en kregen we het advies om haar de eerste weken niet door andere mensen vast te laten houden. Ze had al genoeg te verstouwen gehad bij haar entree op de wereld. Rust had ze nodig, bij papa en mama.
Vast heel momzilla, maar het is wat het is
Dus dat kreeg ze. Maar ook nu de effecten van de vacuĂŒmpomp waren weggetrokken, geef ik mijn puppie nog niet graag weg. Of ben ik in ieder geval selectief. Andere mensen mogen haar best vasthouden, maar pas als ik het zeg. Als iemand haar ongevraagd uit mijn armen probeert te trekken word ik Ă©rg chagrijnig. Het voelt ongepast.
Mijn meisje is immers nog zo klein en kan niet aangeven of ze iets wel of niet wil. En ook al snap ik haar ook nog niet altijd even goed, toch heb ik de ijdele indruk dat ik als moeder het beste weet wat ze nodig heeft. Dus geef ik haar alleen uit handen als het voor mij goed voelt. En als ze huilt wil ik haar terug.
Vast heel momzilla, maar het is wat het is. Als ze eenmaal ouder is, word ik vast relaxter. Althans, dat maken mijn vriendinnen me wijs. Het is me wat met die goede voornemens over het moederschap: ze sneuvelen waar ik bijsta. Maar ik volg wat goed voelt. Voor mij en voor mini. Dan kan het niet verkeerd zijn, toch?