In week 17 van mijn zwangerschap, kreeg ik voor het eerst te maken met bekkenproblemen. Nu al?! Al snel maakte ik een afspraak bij de bekkenfysio, maar dit hielp mij niet voldoende. Via een vriendin kwam ik bij een chiropractor terecht. Oké, ik kon niet meer sporten, al snel kon ik niet verder dan 10 minuten wandelen (met bekkenband) en ruilde ik mijn yoga in voor fysio oefeningen, maar ik kon mijn dagelijkse dingen doen en daar was ik oké mee. Er groeide tenslotte een klein mannetje in mijn buik en ik hield mij eraan vast dat het tijdelijk zou zijn. Toch…?

Eigenwijs als ik ben, stond ik drie weken na bevalling het huis te schrobben

Dat ik mij 10 weken na mijn bevalling nog steeds voel alsof ik overreden ben door een geladen vrachtwagen, had ik niet ingecalculeerd. Mijn fysio vertelde mij toentertijd dat de meeste bekkenproblemen na de bevalling direct weg zijn of al snel minder worden en dat het maar bij een klein percentage langer dan die zes tot acht weken duurt. Lucky me!
Zo eigenwijs als ik ben, stond ik drie weken na mijn bevalling het hele huis te schrobben en sprak met vriendinnen af om met de kids te gaan wandelen. Mijn gedachte: we zijn nu bijna vier weken verder, tijd om mijn leventje weer op te pakken. Ik keek uit naar eindeloze wandelingen met de wagen in de natuur en kletsen met vriendinnen over alles wat ik had meegemaakt.

Luister naar je lichaam en pak je rust

In plaats van te luisteren naar mijn lichaam, vergeleek ik me met anderen. Er stond tenslotte in de folder van het ziekenhuis een herstel van zes tot acht weken. Dan moest het in week vier toch wel de goede kant op gaan? Ik kan nu alleen maar adviseren: pak je rust en luister naar je lichaam.

Iets wat ik dus níet heb gedaan. Het resultaat? Dat ik nu al zo’n zes weken thuis zit (of eigenlijk vooral lig). De wandelingetjes zijn beperkt tot het einde van de straat, mijn zoontje groeit zo snel dat ik zijn bijna zes kilo niet meerdere keren op een dag kan tillen, we hebben huishoudelijke hulp omdat mijn partner fulltime werkt en het voor mij nog te zwaar is. Ik ben inmiddels onder behandeling bij een centrum gespecialiseerd in bekken- en stuitklachten rondom zwangerschap en bevalling. Kortom: ik ben hard aan het werk voor herstel. Maar dat gaat frustrerend langzaam!

Ik kan niet doen waar ik naar uitkeek met mijn zoontje

Een periode van frustratie, boosheid en verdriet, omdat ik de dingen waar ik zo naar uitkeek niet kan doen met mijn zoontje. In tranen omdat ik er zo graag voor hem wil kunnen zijn, maar soms tot de conclusie kom dat het enige wat echt werkt om hem te troosten wandelen is en dat ik dat nu net niet kan. Een vriendin zei tegen me: ‘Je bent er toch voor hem! Je bent er, je troost hem, je geeft hem liefde, je doet alles wat je kunt’. Toen realiseerde ik: ik hoef alleen maar zijn mama te zijn. Ik heb een gezonde zoon op deze wereld heb gezet. Ik kan (nog) niet alles wat ik voor ogen had, maar ik kan ook heel veel wel.

Bekkenproblemen: het is niet niks

Voor al die dagelijkse dingen vinden we wel oplossingen. Gelukkig heb ik mezelf weten te herpakken en zijn we met elkaar gaan kijken naar wat er allemaal wél mogelijk is. We zijn dankbaar voor ons gezonde kereltje, voor ons prachtige gezin en kijken naar hoe ik op een aangepaste manier toch voor hem kan zorgen en er voor hem kan zijn. En vooral: we genieten!

Bekkenproblemen, het is niet niks. Ik heb het niet serieus genomen en onderschat. Nu geef ik honderd procent voor herstel. Ik investeer nu om straks met hem te kunnen spelen, rennen, springen en dansen.”