De rol van bonusmoeder had ik nooit voor mezelf bedacht, maar eerlijk is eerlijk: wie droomt daar wel van? Kijkend naar de toekomst denk je toch in eerste instantie aan een leven waarin je samen alles voor het eerst doet. Een huis, een huwelijk, een kind, een hond. Maar ja, ik werd verliefd op Maarten, en niet zo’n beetje ook. Een collega van de designafdeling, sportief en grappig, en twaalf jaar ouder dan ik. En ik wist toen hij me voor het eerst mee uitvroeg meteen dat ik zijn zoontjes en zijn ex-vrouw erbij zou krijgen als het echt iets zou worden tussen ons. Dat durfde ik wel aan, want Maarten sprak altijd respectvol en positief over Jolanda en met kinderen was ik altijd al wel goed.

Samen nog een kinderwens

Die eerste date was fantastisch. We hebben zo gelachen, veel gedronken en die nacht bleef ik meteen bij hem slapen. De volgende ochtend bij het ontbijt zei Maarten: ‘Als we dit echt gaan doen, zal een van ons een andere baan moeten zoeken. Ik ben daar wel toe bereid.’ De manier waarop hij het zei, zakelijk en nuchter tussen al de romantiek in, gaf me een gevoel van rust en vertrouwen. Het was meteen serieus.

Binnen een half jaar vond Maarten een andere baan en zat ik voor het eerst met zijn jongens aan een picknicktafel in het bos. Lieve knullen, nog kleutertjes toen. Dat ik ook een kinderwens had, gooide ik ook tijdens een van de eerste dates al op tafel. Juist omdat Maarten zelf al kinderen had. Als dat voor hem genoeg was, hadden we geen toekomst. Maar hij begreep mijn verlangen wel en hoewel zijn kinderwens al vervuld was, kon er nog altijd een lieverd bij.

Lees ook: Hoe introduceer je een nieuwe partner bij je kinderen?

Jenne raakt in de stress en huilt veel meer

Afgelopen jaar beviel ik van onze dochter Jenne. Ik was meteen zwanger, dat was voor ons allemaal wel even slikken. Maar vooral een cadeautje. En dan ook nog eens een meisje! Zijn zoontjes van inmiddels 7 en 9 zijn helemaal gek van hun zusje en hebben de hele zwangerschap met me meegeleefd en voor me gezorgd. Zo lief. Ze komen op vrijdag en zaterdag bij ons en zijn de rest van de week bij Jolanda, en om de week blijven ze op zondag ook nog. Maarten leeft dan altijd helemaal op. ‘Eindelijk mijn kroost weer compleet’ zegt hij dan. En dat begrijp ik ook.

Nu ik zelf moeder ben, voel ik nog beter hoe moeilijk het moet zijn om je kinderen soms te moeten missen. Alleen merk ik juist dat ik steeds meer opzie tegen de dagen dat de jongens er zijn. Ze zijn luid en druk en maken rommel. Jenne raakt in de stress en huilt veel meer, wordt gestoord in haar slaapjes door gegil en gevoetbal tegen de muur en ik voel me daardoor opgejaagd. En ook al weet ik dat die jongens het niet kwaad bedoelen, de oermoeder in mij wil haar kind beschermen. De hele dag door roep ik ‘Ssssst!’ en ‘Voorzichtig’ en ook al zeggen ze ja, een minuut later rent er toch weer één door de woonkamer, terwijl ik probeer mijn dochter te voeden.

Het huis uit vluchten

In het begin nam Maarten de jongens dan nog wel eens mee naar buiten, maar dat is ook niet de hele tijd te doen. Ik merk dat ik er steeds vaker naar uitkijk dat de jongens weer naar Jolanda gaan en dat ik er tegenop zie dat ze weer komen. Laatst ging ik een weekend met Jenne naar mijn ouders toen zij kwamen en daar knapte ik enorm van op. Toen ik een keer daarna opnieuw een nachtje weg wilde met Jenne voor ieders rust, vroeg Maarten of ik soms op de vlucht ging. Hij doorzag me en ik kon niet meer stoppen met huilen. Want ik voel zelf ook wel dat ik hem hiermee in een lastig parket duw. Terwijl ik voel dat ik op het moment dat zijn jongens komen en even moet kiezen voor mijn kind en mezelf, ik hem dwing bijna te moeten te kiezen tussen zijn kinderen.

Lees ook: Als je ex een ander heeft en zij bonusmama wordt

Sindsdien praten we er veel over, maar een oplossing hebben we nog niet. Het wordt vanzelf beter, houdt Maarten vol en dat geloof ik ook wel. Maar voorlopig is Jenne nog klein en heeft ze veel rust, reinheid en regelmaat nodig en dat blijkt lastig met een wisselende gezinssamenstelling. Maar ja, daar helpt het huis uit vluchten uiteraard ook niet bij. Mijn ergernis naar zijn kinderen drijft een wig tussen ons en dat wil ik ook niet. Op alle vlakken, want het zijn wel goedzakken waar ik ook van hou. Nog even en dan slaapt Jenne alleen nog tussen de middag, dan gaat het vast beter. En volgende week ga ik een middag met de jongens op pad en blijft Jenne bij Maarten thuis. Dat zal onze band ook goed doen. Hoop ik.

De leeuw in mij blijft waken

Soms vraag ik me af hoe andere samengestelde gezinnen dat doen. Kun je echt onvoorwaardelijke liefde voelen voor kinderen die niet van jou zijn? Zou Jenne straks het verschil merken? Misschien mist ze haar broertjes straks wel. Ik durf er niet veel over te zeggen, want het voelt onaardig en oneerlijk. Tegelijkertijd kan ik mijn moederinstinct ook niet onderdrukken. In het beste is dit een staartje van het ontzwangeren en loopt het allemaal wel los. Zo niet, dan moet er toch echt een andere verdeling in het co-ouderschap komen. De leeuwin in mij blijft immers waken.

Dit artikel is verschenen in magazine WIJ.