Anouk: “Ik denk dat we onze eerste echte ruzie al na een paar weken hadden. Volgens mij ging het over het feit dat hij nooit eens op tijd kon komen. De ruzie ontaardde al snel in geschreeuw. Maar zo snel als de ruzie opvlamde, zo snel maakten we het ook weer goed. De ruzies zijn altijd een terugkerend element in onze relatie geweest.

Op de meest onhandige momenten en om de raarste dingen kan Pelle geïrriteerd of boos raken. Dat heeft voor veel verpeste avonden gezorgd. Tijdens een etentje, op een feestje of op een lekkere luie zondag thuis. Het is iets waar ik heel verdrietig van kan worden, maar waar ik ook mee heb leren leven. Bovendien vonden we elkaar altijd wel weer. Maar sinds de geboorte van onze zoon Pim lijkt dat steeds moeilijker te gaan.

Wat begon als een roze wolk

Toen ik tweeënhalf jaar geleden zwanger raakte na slechts een paar maanden proberen, waren we uitzinnig van geluk. Ik ging - in tegenstelling tot wat je vaak hoort - erg goed op de zwangerschapshormonen. Ik was een blije, stralende zwangere en vond het heerlijk om in mijn zwangerschapsbubbel te kruipen. Ik las alles wat los en vast zat over de zwangerschap en het ouderschap. En ik was druk met het inrichten van de babykamer en alle andere voorbereidingen.

Onze relatie ging fantastisch. Pelle genoot ook overduidelijk van mijn groeiende buik en het aanstaande vaderschap. Hij vond het leuk om een soort gezamenlijk doel te hebben. We hadden veel lol in die tijd en lachten veel met elkaar. Het vertrouwen in onze relatie en het aanstaande ouderschap groeide. Wij gingen dit varkentje wel even wassen samen. Ook de bevalling in het ziekenhuis liep gesmeerd. Pelle ondersteunde mij heel goed en was er echt voor mij. Hij pufte mee, vroeg regelmatig of ik iets nodig had en vertelde me dat ik het fantastisch deed. Na een goede bevalling waren we dolgelukkig toen Pim in onze armen lag.

‘De kraamtranen leken maar niet te stoppen’

Eenmaal thuis zweefden we de eerste dagen op een roze wolk. We waren zo verliefd op ons jongetje! Helaas sliep ik alleen weinig door alle indrukken, emoties, pijntjes en onzekerheden. De eerste dagen hield ik het vol op adrenaline, maar na een aantal dagen kwamen de kraamtranen en die leken maar niet te stoppen.

Met de borstvoeding ging het niet goed. Pim kwam niet genoeg aan. Er ging blijkbaar iets mis met aanleggen, want ik produceerde genoeg en de gekolfde melk uit een flesje ging er ook prima in. We gingen daarom over op plan B: kolven. Maar doordat je dan én bezig bent met kolven én een flesje moet geven, waren we beiden ’s nachts en overdag druk in de weer en liep het slaaptekort alleen maar op. Ik trok die hele achtbaan niet meer en wilde daarom stoppen met de borstvoeding, zodat ik meer rust kreeg. Ik wist echter dat Pelle het belangrijk vond dat zijn kind borstvoeding kreeg. Daarom vond ik het heel moeilijk om dit tegen ‘m te zeggen. Ik wist zelf dat dit uiteindelijk het beste voor iedereen zou zijn, maar ja, of hij dat ook zo zou zien?

De eerste grote scheur in onze relatie

Onzeker en enigszins op mijn hoede voor zijn reactie vertelde ik ‘m dat ik wilde stoppen met de borstvoeding. Hij reageerde niet begripvol. Hij zei vrij weinig, maar de teleurstelling droop van z’n gezicht. Geen ‘ik begrijp het, je moet er niet aan onderdoor gaan’ of ‘je hebt je best gedaan’.

Door zijn reactie - en natuurlijk door de enorme vermoeidheid en de hormonen die door mijn lichaam gierden - werd ik volledig uit het veld geslagen. Ik voelde me een faalmoeder. Ik had er op dat moment geen woorden aan vuil gemaakt, want ik had de kracht niet voor een ruzie. Maar het feit dat hij er niet voor mij was terwijl ik zo diep zat, en duidelijk liet merken dat hij mij niet steunde in deze beslissing, was iets wat bij mij een grote scheur in de relatie bracht. We hebben er in de maanden die volgden nog vaak ruzie over gehad. Ik voel nog steeds woede en verdriet als ik eraan terugdenk; ik voelde me zó eenzaam op dat moment.

Steeds vaker ruzie

In de weken erna leken we steeds verder uit elkaar te drijven met Pim die veel huilde, de korte nachten en amper tijd voor elkaar. Pelle was bovendien na twee weken weer aan het werk. Hij maakte lange dagen en ik zat de hele dag thuis met Pim. Ik was iedere dag doodop omdat we hadden afgesproken dat ik de nachten zou doen. We kregen steeds vaker ruzie. Over het feit dat ik met mijn negatieve gedrag de kraamtijd had ‘verpest’. Over wie er meer deed in huis. Over dat hij zich niet goed kon inleven in mij en geen idee had hoe kwetsbaar ik was in mijn kraamperiode. Over hoe zwaar het wel of niet is om fulltime thuis te zijn met een baby. Maar ook over opvoedzaken. Hij is heel beschermend over Pim en vindt vaak dat ik te laks ben met bepaalde zaken als voeding, schermtijd en je kind vrij laten. Ik denk alleen maar: relax, het hoeft niet perfect.

Lees ook: Bekvechten boven de box: ‘Ik wist niet dat onze relatie er zo onder zou lijden’

‘Hij stond woedend tegen me te schreeuwen’

Op een gegeven moment had hij blijkbaar zoveel teleurstelling of woede in zich, dat hij een keer ’s nachts woedend tegen me stond te schreeuwen terwijl ik Pim in mijn armen had die aan het huilen was. Ik vroeg of hij me ergens mee kon helpen en blijkbaar triggerde dat iets bij hem. Hij schreeuwde dat ik een luie moeder was en weet ik wat allemaal wat nog meer. Dat moment vergeet ik nooit meer. Totaal machteloos voelde ik me. Het liefst was ik samen met Pim ’s nachts het huis uit gerend en naar mijn ouders gegaan. Maar ik wil niet dat mijn ouders zich zorgen maken om mij en om hun kleinkind, dus die hebben geen idee wat er allemaal speelt. Pelle heeft hier de volgende ochtend uitgebreid zijn excuses voor aangeboden. Maar het feit dat hij zó woedend was en zich zo liet gaan waar Pim bij was, vond ik bizar. Ik merkte dat er weer een stukje vertrouwen geschaad was.

Ik weet niet hoe lang ik het nog volhoud met Pelle. De ruzies zijn te veel en te heftig geworden en dat is voor niemand goed. Het lijkt alsof het steeds lastiger wordt om een team te vormen en we steeds verder uit elkaar groeien. Vaak heb ik niet eens meer zin om ruzies uit te praten. Tegelijkertijd wil ik niet zomaar opgeven en merk ik ook dat de moeilijkste fase voorbij is. De rust komt beetje bij beetje weer terug nu Pim wat ouder is. Maar misschien is er al te veel gebeurd …”

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.