Hormoonzweet

Sowieso gaat er een hele nieuwe wereld voor je open wanneer je met je eerste kind bij het consultatiebureau komt. Ik had de receptioniste al meteen tegen me door NIET zoals alle andere ouders netjes tien minuten voor mijn afspraak aanwezig te zijn om de baby te wegen en te meten. Ja, wist ik veel. Ik ging uit van de tijd op mijn kaartje. Met het hormoonzweet op mijn rood aangelopen gezicht kleed ik mijn mini jochie zo snel mogelijk uit om hem op die koude, ijzeren weegschaal te leggen. Nog even een centimeterlintje erlangs en eromheen en door naar het volgende kamertje. Op naar de kinderarts voor een nauwkeurige APK-keuring en de afgesproken vaccinatie.

Prikangst

Tot zover ging het allemaal prima. De stroom informatie en vragen liet ik maar op me afkomen en de helft ging langs me heen. Door al dat slaapgebrek vang ik lang niet alles meer zo goed op als voorheen, maar ik ben wel een ster geworden in te doen alsof. Alles ziet er goed uit, dat is het belangrijkste. En dan komt het moment. “Als jij dan zijn armpjes vasthoudt en zijn hoofdje tegen je borst legt, dan zet ik de prik erin.” Mijn ogen worden opeens groot wanneer ik zie dat de arts de vaccinatie voorbereidt recht voor mijn gezicht en mijn hartslag schiet door het plafond. Niet kijken Annet, gewoon niet kijken. Kijk maar naar buiten, er is niks aan de hand. Potverdorie Annet die prik is niet eens voor jezelf. Stel je niet zo aan. Je hebt een stuitbevalling gedaan en allerlei infusen gehad, dit stelt toch niets voor. Je begint te hyperventileren, adem in, adem uit. Door je neus en uit je mond. Shit.

Gevloerd

Nog even zie ik de randen van mijn blikveld langzaam zwart worden en ik kan nog net uitbrengen “volgens mij ga ik flauwvallen”. Het volgende moment lig ik op de grond met het halve consultatiebureau om me heen. Ik zie de eerder nog geërgerde receptioniste in de deuropening staan met een bekertje cola, terwijl er iemand aan mijn pols voelt. De baby was op tijd uit mijn armen gegrist door de arts. Heb ik weer. Zit je het ene moment nog op de stoel je pasgeboren kind gerust te stellen dat zo’n prikje geen zak voorstelt, het andere moment ligt mama op de grond met twee benen in de lucht.

Superheld

Een half uurtje later heb ik weer voldoende kleur op mijn wangen om zelf de auto in te stappen. Ik kan niet wachten om weg te vluchten uit dat consultatiebureau. Dat was dus ook eens en nooit weer. Blijkbaar blijf ik een held op sokken als het aankomt op naalden en mijn baby geeft me dus niet opeens superkrachten, zoals sommige mensen wel beweren. “Dan komt er zo’n oerkracht in je vrij, als je je kind moet beschermen.” Nou nee hoor, deze moeder gaat gewoon tegen de vlakte. Lesje ook weer geleerd.

Lees ook: De bizarre vierde bevalling van Annette