Als je net moeder bent, weet je nog niet wat je overkomt. Opeens ligt er een kleine baby in je armen die volledig van jou afhankelijk is. Voor zijn voeding, voor zijn verschoning en voor zijn liefde en aandacht. Je hebt er een strak ritme in zitten, waarbij de baby bepaalt hoe je dag eruit ziet. Voeden, verschonen, knuffelen, jezelf fatsoeneren, snel wat eten naar binnen werken, bijslapen en weer door. Je hele dag en nacht staan in het teken van de baby en wat hij nodig heeft!

Handen vol en geen rust

En dan komt er opeens een tweede en daarna nog een derde bij. Zonder tijd om na te denken vlieg je maar door. Hoppa, baby-nummer-zoveel bepaalt nu het dag en nachtritme, terwijl de andere dreumes en peuter ook nog overal hulp bij nodig hebben. Eten, drinken, aankleden, op het potje, speelgoed pakken, omgevallen drinkbeker opruimen, ruzies sussen, schaafplekje op de knie en kusje geven en de zooi weer opruimen. Naar de peuterspeelzaal, langs het consultatiebureau, noem het maar op. De dagen vliegen voorbij!

Zo gaat het nu al jaren en het is heel normaal geworden. Tot ik afgelopen week eindelijk weer eens een goed boek in handen had en merkte dat ik nog geen vijf minuten ongestoord kon lezen. “Mam, ik heb dorst”. “Mam, wil je de kraan aanzetten, we willen de waterpistolen vullen.” “Wil je hem nu weer uitdoen?” “Er ligt water door de hele keuken” “Finn heeft popcorn in de magnetron gestopt met het plastic zakje er nog omheen!” “Ik kan niet bij de bekers” “Sean heeft de konijnen weer laten ontsnappen, ze lopen in de speeltuin.” “Ik heb honger, wil je even een tosti maken?”

Kinderen kunnen meer dan je denkt

En. Nu. Allemaal. Monden. Dicht! Ik ben letterlijk nog geen drie zinnen verder in mijn boek dan een uur geleden. Op het moment dat mijn oudste zoon me vraagt om even wat water voor hem te pakken wordt het mij opeens glashelder duidelijk dat ik van een zorgzame moeder verandert ben in de huiself Dobby. “Pak zelf maar even”, is mijn antwoord terug. “Neehee, dat kan ik niet jij moet het doen. Ik kan niet bij de bekers.” “Dan pak je maar een stoel erbij, daar heb je ook geen problemen mee als jullie snoep of koek uit de kasten trekken.” Wanneer hij merkt dat er echt geen beweging in mij zit staat hij met een zucht op, springt behendig op het aanrecht en haalt een beker uit de kast om zelf toch maar wat water te pakken. Nou, zie je wel? Je kunt meer dan je denkt.

Focus op zelfredzaamheid

Nu ze (bijna) allemaal uit de luiers zijn wordt het hoog tijd dat ze leren wat het woordje ‘zelfredzaamheid’ betekent. Voor de belangrijkste dingen blijf ik nog steeds uit mijn stoel springen natuurlijk, maar verder heb ik als enige doel deze zomer om met mijn benen omhoog mijn nieuwe boekenserie uit te lezen. Of ze nou een waterballet in de keuken beginnen of niet. Deze moeder/huiself heeft ook zomervakantie!