Van jongs af aan heb ik een kinderwens gehad, maar ik durfde het niet aan. Ik moest eerst maar eens voor mijzelf kunnen zorgen, als ik dat al niet kon, hoe zou het dan voor een baby zijn? Ik had regelmatig suïcidale gedachten, dat kon ik een baby niet aan doen. Ik heb het daar veel met mijn partner over gehad, want hij wilde graag voor zijn veertigste vader worden en de tijd begon te dringen. Hij is namelijk 7 jaar ouder, dus rond mijn dertigste moest ik er wel serieus over gaan nadenken.

Twijfels zwangerschap

Ik had rammelende eierstokken, maar vanwege mijn psychische problemen bleef het eng. In de zomer van 2020 begon het toch te kriebelen. Mijn partner was toen 41. Ik zat beter in mijn vel en had weer plezier in het leven. En toen kwamen toch weer onzekerheden: kan ik dit wel? Zou ik wel een goede moeder zijn? Gelukkig kunnen mijn partner en ik er goed over praten en hebben we het gerelativeerd. We hebben een goed netwerk en iedereen wil helpen. Dus: durven we het aan?

Ik was zwanger!

Onder het Twentse gezegde “kiek’n wat ’t wot” (we zien het wel) zijn we het toch gaan proberen. We wisten dat een zwangerschap écht niet vanzelfsprekend is en we wisten ook nog helemaal niet of onze lichamen wel mee zouden werken. Voor hetzelfde geld ben je jaren bezig, met alle mogelijkheden van dien. En wat denk je? Het was in één keer raak! Daar moesten we dan ook wel weer even van bij komen. Na een tweede en derde zwangerschapstest konden we er niet meer om heen: ik was zwanger.

Onzekerheid zwangerschap psychische klachten

Enkele dagen later zaten we als twee dolgelukkige, maar zenuwachtige puppy’s in de wachtkamer bij de huisarts. Op het moment dat de huisarts ons binnenriep waren de zenuwen helemaal aan het feestvieren. De huisarts zei heel rustig: ‘Ik denk dat ik jullie mag feliciteren?’ En ja: eindelijk konden we onze blijdschap tonen. Maar gezien mijn achtergrond met psychische klachten, was ik direct weer onzeker. De huisarts vertelde mij over verschillende opties, waarvan er een was dat ik tijdens de zwangerschap gemonitord zou worden in het ziekenhuis. Ik zou dan onder begeleiding van een zogenoemde POP-poli (psychiatrie, obstetrie en pediatrie) komen te staan. Vanwege mijn onzekerheid, voelde dat heel fijn.

Pop-poli

Alle controles waren vervolgens in het ziekenhuis. Ik had een vaste gynaecoloog en die werd wel eens afgewisseld door een andere vaste gynaecoloog. Twee vaste gezichten was voor mij prima. Daarnaast heb ik meegedaan aan groepslessen bij de afdeling psychiatrie. In verband met corona mocht die groep maximaal drie patiënten groot zijn. Dan heb je het dus over corona, dus met elke snotterneus en kuch moet je thuisblijven. Vervolgens had ik natuurlijk te maken met dames met psychische klachten, waardoor er ook wel eens af werd gezegd. Helaas heb ik dus weinig ‘groep’ meegemaakt. Wel vond ik het heel fijn dat ik contactpersonen had waarmee ik vragen, twijfels, onzekerheden kon bespreken. Aan de ene kant jammer dat ik weinig ervaringen van andere dames heb gehoord, maar alleen al het feit dat ik daar een deur open had staan, gaf mij genoeg zelfvertrouwen.

Angst voor de bevalling

De bevalling was voor mij ook wel een “dingetje”, zoals voor vele vrouwen. Ik zag er enorm tegenop. Rationeel wist ik dat er nooit eentje was blijven zitten, maar oh, wat heb ik me zenuwachtig zitten maken. Mijn ergste nachtmerrie? Heel wat uren weeën, persen, uitscheuren en vervolgens alsnog een keizersnede. Als er een sectie moest komen: prima, maar dan wel voor de eerste wee. Maar door de POP-poli zijn ook de wensen hier duidelijk en goed doorgenomen. Er werd besproken wat er zou kunnen en wat wij zouden willen.

Onbeschrijfelijke liefde

De dag van de bevalling ging ik met gebroken vliezen naar het ziekenhuis. Eerst werd ik aan de monitor gelegd, er bleek weinig tot geen wee-activiteit. Ik was op dat moment 34 weken en 6 dagen zwanger, dus ik werd voor 24 uur opgenomen. Na een aantal uren kreeg ik toch weeën. Zelfs zo snel, dat ik met een rotvaart naar de verloskamer gebracht werd. Binnen 20 minuten was ons mooie meisje er. Ondanks dat ze ruim 5 weken te vroeg werd geboren, deed (en doet!) ze het ontzettend goed.

Ik kijk terug op een fijne zwangerschap en een prima bevalling en ben ontzettend dankbaar voor de mogelijkheid van de POP-poli. Onze mooie dame is ondertussen een paar jaar bij ons en ik ben zó blij dat we deze stap gemaakt hebben. Onbeschrijfelijke liefde!

Ook je verhaal delen?

Wil je ook een verhaal met andere mama’s (to be) delen? Dat kan! Stuur je verhaal (+/- 800 woorden) naar redactie@wij.nl o.v.v. Mijn verhaal. Liever anoniem blijven? Vermeld dit er dan bij. De redactie neemt per e-mail contact met je op als je verhaal gepubliceerd wordt.