Angst van iedere moeder: dat telefoontje van de kinderopvang
Je bent druk aan het werk. Je dreumes heb je die ochtend naar de vertrouwde kinderopvang gebracht en dan gaat je telefoon. Je ziet het nummer van de kinderopvang en neemt snel op. Je hoort de bekende stem van de vaste leidster. Ze praat op zich rustig, maar aan haar stem kun je horen dat er echt iets is.
De exacte woorden waarmee ze begon herinner ik me niet meer. Wel dat ze aangaf dat haar maag ronddraaide, waarop ik in een fractie van een seconde gek genoeg denk: ze is ziek geworden en ik moet de kleine ophalen. Maar die gedachte is al snel vervlogen als ik haar verhaal verder aanhoor, mijn dreumes van veertien maanden heeft zichzelf weten op te sluiten in een andere ruimte.
Aan de aandacht ontsnapt
Hij was aan de aandacht ontsnapt. Beelden van verwondingen aan zijn hoofdje en het ziekenhuis, flitsen daarna door mijn hoofd. Ik laat haar verder praten, om niet direct in paniek te raken. Want ik ben nog niets wijzer. Ze vertelt dat zijn gehuil ervoor zorgde dat hij snel gevonden werd. Gelukkig geen verwondingen, maar wel wat braaksel waar een platte schroef in lag. Ze geeft eerlijk aan dat ze verder geen idee heeft wat mijn dreumes heeft ingeslikt. De leidster twijfelt geen moment en belt mij direct.
Ik bel vervolgens de huisarts om te overleggen en zij vragen een röntgenfoto aan bij het ziekenhuis (lang leve het digitale verkeer). Gelukkig is alles op steenworp afstand en heb ik mijn kleine mannetje snel opgehaald. Ik focus me voor nu op het maken van de foto’s. Meer dan dat kan er nu niet gedaan worden. Gelukkig is het niet druk in het ziekenhuis. De kleine is aan het genieten van al het nieuws dat hij ziet. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat hij niets heeft weten in te slikken.
De schrik zit er behoorlijk in
Ik ken mezelf daarentegen goed genoeg om te weten dat er uitsluitsel moet komen om de komende nachten niet wakker te liggen van allerlei verontrustende beelden. Het maken van de foto’s is zo gebeurd, hij blijft mooi stil liggen. Niet zo gek met al die apparatuur boven hem, hij kijkt zijn ogen uit. Een en al nieuwsgierigheid. Even lijkt het zelfs nog of hij naar het vogeltje lacht als de foto’s worden gemaakt. De schat! ;-)
Uiteindelijk kunnen we opgelucht het ziekenhuis verlaten, er zit niets in zijn lijfje wat er niet hoort. Ik breng hem terug naar de opvang, waar hij een lekkere boterham krijgt om daarna heerlijk te gaan slapen. De schrik zit er behoorlijk in. We kunnen weer normaal ademhalen.
Het zijn ook maar mensen
Aan het einde van de werkdag haal ik hem op en hebben de leidster en ik een goed, openhartig gesprek. Ja, ze hadden hem niet uit het oog mogen verliezen. Ja, hij had niet de mogelijkheid mogen hebben om ergens bij te kunnen waar hij niets te zoeken had.
Een eerste reactie kan heel makkelijk zijn om in woede allerlei verwijten te maken, maar wie schiet daar wat mee op? Zij zijn ook maar mensen en werken dag in dag uit met een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Dit voorval wordt niet snel vergeten en juist daardoor zullen ze nog alerter zijn. Laten we vooral stil staan bij het feit dat een ieder snel heeft gehandeld en ontzettend dankbaar zijn voor de goede afloop.
*De schrijfster van deze blog wil anoniem blijven. Rosa is een fictieve naam.