Ik dacht: als ik mijn baby in mijn armen houd, vergeet ik alles. Ik zou een vredige golf van liefde voelen voor mijn kind en alles zou goed komen. Tenminste, dat was wat ik overal hoorde en las. Het liep alleen iets anders.

Overgewicht en zwanger

Vanwege mijn overgewicht wilde de verloskundige vroeg in de zwangerschap de suikertest al uit laten voeren. En ja hoor, die was niet goed. Nuchter, en na het eerste uur was er nog niks aan de hand, maar daarna vloog mijn bloedsuiker omhoog. Resultaat, zwangerschapsdiabetes. Vanaf 20 weken werd mijn zwangerschap daarom medisch en werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis. Om de zoveel weken moest ik in mijn eentje, in verband met corona, naar de gynaecoloog. De klinische omgeving, de efficiënte afspraken, het voelde allemaal erg onpersoonlijk. En hoewel ik altijd mocht bellen en daar terecht kon, voelde het toch alsof ik een last was. Ze hadden het altijd zo druk.

Kind niet voelen door placenta aan voorkant buik

Mijn placenta lag aan de voorkant van mijn buik. Vaak voelde ik dus uren geen getrappel. De onzekerheid die daarop volgde was niet te beschrijven. Waarom voelde ik niks? Leefde ze nog wel, of was ze gewoon aan het slapen? Ik had sterk het gevoel dat het mijn verantwoordelijkheid was dat de baby gezond en wel ter wereld kwam. De taak van mijn vriend was na de seks voltooid, nu was het mijn beurt. Hij voelt het niet, dus als er iets mis is dan moet ik dat merken. Ik moet een gezonde baby maken, en als dat niet zo is dan is dat mijn schuld. Een aantal keer zat ik dus laat in de avond nog in het ziekenhuis, zonder dat er echt iets mis was. Maar de onzekerheid en angst was zo groot dat ik het wel zeker wilde weten.

Angst na de bevalling

De angst die ik in zwangerschap zo sterk voelde, zette helaas ook na de bevalling door. Want hoe eng de zwangerschap ook was, nu ze geboren was kon er nog zoveel meer misgaan. Wat als ze stopt met ademen tijdens haar slaap? Wat als ze niet genoeg drinkt en daardoor een groeiachterstand creëert? Wat als ik iets verkeerd doe waardoor ze op latere leeftijd daar last van heeft? Wat als ze een ziekte heeft die we nog niet opgemerkt hebben? De een na de andere gedachte spookte dag en nacht door mijn hoofd. Ik sliep niet meer, en kreeg paniekaanvallen. Als ik op het nieuws hoorde dat er een kind overleden was, dan kon je me opvegen. Want die ouders hadden ook nooit verwacht dat het bij hun kind zou gebeuren. Wat als dit bij onze baby ook gebeurt?

Psychische hulp bij postnatale angst

Na de zoveelste slapeloze nacht, waarin ik waakte over mijn baby werd het me te veel. Ik voelde alleen maar angst, geen liefde of vredigheid. Ik was ervan overtuigd dat ik een slechte moeder was en dat mijn kind beter af was zonder mij. Op dat punt heb ik midden in de nacht mijn vriend wakker gemaakt. Helemaal over mijn toeren probeerde ik uit te leggen hoe ik mij voelde. Na met hem gesproken te hebben werd het ons duidelijk; ik had hulp nodig. De volgende dag al belde ik de huisarts voor een verwijzing naar een psycholoog. Zo ging het toch echt niet langer.

Nu, ruim een half jaar later, zit ik nog midden in het proces. Ik ben er nog lang niet, maar ik ben blij dat ik hulp heb gevraagd. En ik wil ook iedereen die in een zelfde soort situatie zit aanmoedigen om ook hulp te zoeken. Het is een teken van kracht als je durft toe te geven dat je hulp nodig hebt.

Meer weten over postnatale depressie?

Lees meer over postnatale angst en depressie. Lees ook het persoonlijke verhaal van Shirley in haar blog: Postnatale depressie een taboe? Mama Shirley maakt er korte metten mee.