Ik geloof in de bonusmama wat eigenlijk inhoudt dat er nóg iemand is die van mijn meisje houdt. Mijn ratio verwelkomt je en wenst jullie het beste, mooiste en het liefste. Mijn gevoel bewandeld alleen een heel ander pad. Acht weken uit elkaar is voor mijn hart nog veel te kort om alle verloren dromen los te laten. Van die acht weken ben jij er al zes in beeld en is de “ik hou van jou” tussen jullie al gevallen.

‘Mijn leven heeft een zwart randje’

Mijn gebroken hart sterft nog elke dag een beetje om wat had kunnen zijn. En mijn leven heeft een zwart randje. Ik voel mij waardeloos, omdat ik blijkbaar zo snel te vervangen was. Mijn onzekerheid viert hoogtij en op straat kijk ik naar vrouwen van jou etniciteit en vraag ik mij af of je net zo mooi bent. Ik wil je aan de ene kant omarmen, omdat je een onderdeel gaat zijn of worden van ons leven en jou geen enkele blaam treft dat onze relatie is mislukt. Mijn andere kant veracht je nog en heeft gevoelens van haat, omdat mijn ex verder is gegaan met jou.

Ik ben echt een leuk mens en heel begrip- en liefdevol. Ik hoop dat je mij wat meer tijd gunt om weer tot een hernieuwde versie van mezelf te komen. Jij weet als alleenstaande moeder wat het is om kersvers daarin te staan met alles wat op je af komt. Ik heb mij nog nooit eenzamer gevoeld, maar ben vastberaden om de beste versie van mijn mama-zelf te worden.

‘Ik hoop dat je ziet dat ik geen heks ben’

Dus lieve andere vrouw … ik zie ernaar uit je te leren kennen maar nu nog even niet. Maar ik hoop dat je wel zal inzien dat ik geen heks ben, maar een gekwetste vrouw die zich in de steek gelaten voelt in de zwaarste verantwoordelijkheid ooit … het moederschap.