Ik begon met 24 uur per week werken, maar binnen no time ging hij vier dagen naar de opvang. Op een gegeven moment ook nog naar de voorschoolse opvang en ’s avonds had ik oppas thuis, omdat ik tot laat moest werken. Mijn prestatiedrang, de drang om mezelf te bewijzen en de behoefte om gezien en gewaardeerd te worden, waren mijn drijfveren.

Dat dit mijn grootste energielek was, had ik niet in de gaten, laat staan dat ik doorhad dat ik mezelf naar de vernieling aan het werken was. Als ik maar genoeg verdiende, als ik hem maar alles kon geven wat hij nodig had, als we maar groter konden wonen, als ik hem maar op vakantie kon nemen, als ik nog maar … Dat het mij mijn gezondheid kostte, zag ik niet en wilde ik niet zien. Dat het alleenstaande ouderschap soms best zwaar en veel is, wilde ik niet toegeven. Hulp vragen zag ik als een zwakte, me-time nemen zit er nu eenmaal niet in als je moeder wordt.

Alleenstaande moeder met burn-out

Het was maandag in de week voor Kerst. Zoals elke andere dag, ging ik naar mijn werk. Totdat iemand mij een vraag stelde en ik compleet blokkeerde. Mijn lijf begon te trillen. Ik moest huilen en was helemaal kapot. Ik ging naar huis, in de overtuiging dat ik even moest slapen en dat het daarna wel weer zou gaan. De volgende dag ging ik weer naar werk, maar binnen een uur gebeurde exact hetzelfde. Met mijn werkgever sprak ik af wat overuren op te nemen en eventueel vanuit huis te werken. Zelfs toen ik thuis mijn laptop aanzette en mijn lichaam wederom compleet blokkeerde, had ik nog steeds niet door dat het goed mis was.

Dat weekend zaten we samen op de bank, toen hij de hele boel onder kotste. De boosheid en frustratie kon ik nog net binnen houden en toen … een gevoel van enorme opluchting. Hij is ziek, dan hoef ik in ieder geval niet te koken vanavond. Meteen na deze gedachte kwam de gedachte dat het niet goed met mij ging hard binnen. Ik belde mijn moeder of hij voorlopig bij haar kon blijven. Het ging niet goed, ik was volledig uitgeput. Het was de eerste keer in zijn (bijna) vijfjarige leven, dat ik niet in staat was om zelf voor hem te zorgen. Dat besef, die confrontatie, sloeg in als een bom. Dit was de bodem van mijn put. De enige weg die nog over was, was weer omhoog, maar dat wist ik toen nog niet.

Lees ook: De mommy burnout. Het overkwam Laura (26): ‘We maken onszelf gek in deze maatschappij’

Schuldgevoelens: ben ik wel een goede moeder?

Wat volgde, waren twee weken van slapen, huilen en nog meer slapen. Schuldgevoelens dat ik geen goede moeder was, angst of het ooit weer goed zou komen, frustratie en boosheid waarom mij dit moest overkomen en waarom ik het niet heb zien aankomen. Hij was gelukkig bij oma, werd verwend en goed verzorgd, maar dat maakte mijn schuldgevoel er niet minder op. Ik moest het toch zo nodig alleen doen? Eigen schuld, dikke bult. Hulp vragen deed ik liever niet, ik zou het alleen doen, dus dan moet ik het ook alleen doen. Dat was hoe ik dacht, niet wetende dat het juist dat soort gedachten zijn die hebben bijgedragen aan mijn totale burn-out.

Dit mag nooit meer gebeuren

Na een week of twee durfde ik het weer aan dat hij thuis kwam, maar ik was nog verre van oké. Ik nam een abonnement op een streamingsdienst voor kinderen, zodat hij wat te doen had als ik overdag op de bank lag te slapen. Over schermtijd maakte ik me niet druk, in tegendeel, dat scherm was mijn hulpmiddel. Zijn vermaak op de momenten dat ik het allemaal nog niet trok. Hij leek er vrij weinig last van te hebben. Hij was nog steeds hetzelfde zonnetje in huis en zonder dat hij het waarschijnlijk wist, was hij mijn grote redding. Want hij was de reden dat ik ’s morgens mijn bed uit kwam, dat ik mezelf er toe kon zetten om toch te koken, dat ik me aankleedde en de deur uitging om hem naar school te brengen. Hij was de reden dat ik niet alleen bereid was om uit het dal te klimmen. Hij was ook de reden dat ik er alles aan zou doen om me dit nooit meer te laten gebeuren.

Mijn grote les

Het was geen makkelijke weg. Ik heb veel ups en downs gekend. En hij? Hij klaagde nooit, hij paste zich aan en was mijn grootste drijfveer. Ik ben nu anderhalf jaar verder en heb grote stappen gemaakt. Ik ben bijna waar ik wil zijn. Ik volg een opleiding en start binnenkort met een werkervaringsplek, zodat ik langzaam weer terug naar werk kan. Werk wat ik doe vanuit mijn missie en passie en waarbij mijn baan en privé in harmonie met elkaar zijn, zodat ik altijd genoeg tijd heb voor wat belangrijk is: tijd doorbrengen met mijn kind en met mezelf. Want soms is het best zwaar om er altijd alleen voor te staan. Dat mag ik nu toegeven van mezelf en ik mag daar hulp bij vragen.

Want ja, het alleenstaande ouderschap was mijn keuze, maar het betekent niet dat ik het alleen móet doen. Ik kies er nu voor om hulp te vragen aan mijn lieve moeder, mijn broers, mijn vrienden en alle anderen die er voor me zijn. Ik kies ervoor het niet meer allemaal alleen te doen.

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.