Opeens lijkt het me onmogelijk om in te stappen in het vliegtuig. Hoe ga ik die drempel over? Wat heeft me bezield om een vakantie te boeken zonder man en kinderen. Wie houd me tegen om nu weg te lopen bij de gate en weer de trein naar huis te pakken? Wat kan mij die zon, zee en strand vakantie nou schelen. Ik wil gewoon bij mijn kinderen blijven! Straks zit ik daar aan de andere kant van de wereld en heb ik alleen maar heimwee naar huis. Of erger nog: straks stort het vliegtuig neer en hebben mijn kinderen geen moeder meer. Mijn ouders zitten al op Curacao, maar ze begrijpen het vast wel als ik nu omkeer en naar huis ga.

Zij zitten ook niet te wachten op massahysterie

Hoe overstuur ik ook ben, echt ik heb het hele vliegveld bij elkaar gejankt, toch knaagt er een stemmetje diep in me dat zegt: ‘Ga!’ Als ik nu niet instap, dan doe ik dat nooit weer. En ik laat me toch zeker niet tegenhouden door angst, hoe groot deze ook mag zijn!? De grondstewardess geeft me een glaasje water en laat me als eerste aan boord gaan. Ik mag er weer uit als het me toch niks lijkt. En ze stelt me voor aan de bemanning, inclusief de piloot. Met veel medeleven vertellen de twee stewardessen en de piloot dat ze zelf ook kinderen hebben en dus weten hoe moeilijk het kan zijn om bij ze weg te gaan. Ze leggen me uit waarom het veilig is om te vliegen, dat er alleen nog maar goed weer wordt verwacht en dat ze tijdens de vlucht extra goed voor me zullen zorgen. Zij zitten natuurlijk ook niet te wachten op massahysterie door een op hol geslagen moeder op een paar kilometer hoogte! De bemanning weet me gerust te stellen. Ik zoek mijn stoel en plof neer voor de tien uur durende vlucht.

Deze uitgebluste moeder is op vakantie

Ik weet niet wat me overkomt! Ongestoord films kijken, slapen, ik hoef alleen maar op een knopje te drukken en eten en drinken wordt gebracht! Tuurlijk heb ik weleens eerder gevlogen, dus ik weet dat het heel normaal is. Maar als moeder van een druk gezin is zo’n vliegreis eigenlijk al een vakantie op zich. De vlucht verloopt soepel en eenmaal aangekomen in Willemstad ben ik alle ellende compleet vergeten. Deze uitgebluste moeder is op vakantie, terwijl man, kinderen en schoonouders zich wel een weekje redden zonder mij.

Met een cocktail in mijn hand kijk ik vanaf mijn ligstoel naar de zon die ondergaat in de zee. Ik heb twee keer tijdens de vakantie met de kinderen gesproken via FaceTime en ik moet eerlijk bekennen dat ik ze minder heb gemist dan ik van tevoren gedacht had. Zij vermaken zich prima, ik vermaak me prima en over een paar dagen zien we elkaar weer. Ik kan me niet voorstellen dat er iemand bestaat die er nog meer tegenop zag om alleen op vakantie te gaan dan ik, maar ik kan het iedere moeder aanraden.

Voor herhaling vatbaar

Wat was het heerlijk om een week lang te kunnen slapen wanneer ik wil, een boek te lezen op het strand, niet te hoeven koken of te bedenken wat iedereen vanavond gaat eten en alleen maar even aan mezelf te denken. Voor het eerst sinds mijn moederschap was er weer volop ruimte en tijd om de oude ik naar boven te halen. Zo’n moedervakantie is zeker voor herhaling vatbaar. Wie gaat er mee?