‘Michel was mijn rots in de branding’

“Toen Aimee geboren werd, zaten Michel en ik de eerste dagen op een roze wolk. Ze was prachtig, lief en ik was dolblij dat ze er was. Niet in de laatste plaats omdat ik een pittige zwangerschap achter de rug had. Ik was erg misselijk geweest en had last van allerlei andere fysieke klachten, waardoor ik na zo’n zes maanden al moest stoppen met werken en alleen nog maar op de bank en op bed lag. Al die tijd is Michel mijn rots in de branding geweest. Hij was er voor mij als ik er doorheen zat, deed al het fysieke werk in huis en zorgde voor me. Ik waardeerde hem enorm.

Een paar weken na de geboorte werd Aimée zichtbaar onrustiger: ze huilde veel en leek vaak boos. Dat was het begin van een heftige periode. Ik was veel alleen met haar thuis en was constant aan het wiegen en het troosten. Langzaam braken de gebroken nachten me op en de dagen waren uitputtend. Ik veranderde in een schim van mezelf. Van de vrolijke Tara was niks meer over. Gelukkig heeft de arts van het consultatiebureau uiteindelijk reflux en koemelkallergie gediagnosticeerd, waardoor Aimée de juiste voeding en medicijnen kreeg en ze weer rustiger werd.

‘Aimée heeft regelmatig last van driftbuien’

Achteraf was die heftige periode het omslagpunt in onze relatie. Het ging weliswaar na een paar maanden beter met Aimée, maar ze bleek desondanks een pittig karakter te hebben. Nog steeds huilde ze vrij veel en werd ze nog regelmatig ’s nachts wakker. Dit heeft uiteindelijk zelfs vier jaar geduurd. Pas sinds ze naar school gaat, slaapt ze de hele nacht door. Michel begon zich in de maanden na haar geboorte steeds meer op zijn werk te storten. Hij heeft nooit een ‘papadag’ geambieerd, maar vanaf het moment dat Aimées pittige karakter tot uiting kwam, merkte ik ook dat hij het lastig vond om alleen met haar te zijn. Geduld opbrengen. Voor de zoveelste keer naar haar slaapkamer toe om haar te sussen. Rustig blijven als ze boos werd. Ik denk dan: alsof het mijn hobby is om ’s nachts drie keer uit bed te gaan? En alsof ik het niet moeilijk vind om geduldig te blijven? Maar hij schuift zijn verantwoordelijkheden gewoon weg. ‘Doe jij het maar, jij bent er beter in dan ik’, zei hij dan. En daar moest ik het maar mee doen.

Lees ook: Ouders worden: wat doet dat met je relatie?

‘Hij werkt en ik doe vrijwel alles in huis en met onze dochter’

Hoe behulpzaam hij was tijdens mijn zwangerschap, des te meer hij zich afzondert sinds Aimée in ons leven is. Nog steeds maakt hij doordeweeks lange dagen op zijn werk. In het weekend slaapt hij uit en spreekt hij regelmatig af met vrienden. Hij laat ons gezin compleet in ouderwetse rolpatronen vervallen. Hij werkt en ik doe vrijwel alles in huis en met onze dochter - terwijl ik ook nog drie dagen per week werk. Zo gaat het sinds haar geboorte en zo gaat het nog steeds.

Als we het over onze rolverdeling en relatie hebben, vertelt Michel dat hij het zwaar vindt met Aimée die alle aandacht opeist en regelmatig last heeft van driftbuien. Ook vindt hij het moeilijk dat ik veranderd ben. Ik ben niet meer die spontane, zorgeloze vrouw waar hij op gevallen is. Maar ik heb het óók zwaar - júist omdat hij afwezig is. Dus ja: ik zeur regelmatig, ben ’s avonds te moe om lang op te blijven, laat staan dat ik nog zin heb in een stomende sekspartij. Als hij dat allemaal zo graag wil, moet hij ook zijn verantwoordelijkheid nemen en bijdragen aan de opvoeding van onze dochter. Hij laat mij voor het grootste deel voor Aimée opdraaien. Vervolgens verwijt hij mij eigenlijk dat ik eind van de dag moe ben van het opvoeden!

‘De aantrekkingskracht is verdwenen’

De afgelopen vier jaar zijn we hierdoor langzaam maar zeker uit elkaar gegroeid. Het is niet dat we veel ruzie hebben; integendeel. Alles gaat in harmonie, omdat ik me neerleg bij het feit dat ik alles in huis en met Aimée doe en hij zorgt voor een stabiel inkomen. Voor de buitenwereld zijn we een leuk, liefdevol gezin. Maar van binnen ben ik natuurlijk niet gelukkig. Ik had het graag anders gezien. Ik had graag het gevoel gehad dat we het samen doen. En dat we naast ouders ook nog geliefden zijn. Het is niet dat we een platonische relatie hebben en slechts huisgenoten zijn, maar het vuurtje is wel behoorlijk gedoofd. De aantrekkingskracht is verdwenen, als ik ‘m op de bank scrollend zie zitten in zijn joggingbroek.

‘Een vader van een klasgenootje van Aimée appte mij’

Ik heb me vaak afgevraagd of ik in dit stadium van onze relatie vatbaar ben voor verleiding. Of ik snel op iemand anders verliefd kan worden, als ik van diegene wél de aandacht krijg die ik wil. Alsof het lot ermee tartte, appte onlangs een vader van een klasgenootje van Aimée mij voor een playdate voor onze dochters. Hij is niet iemand die me heel erg opviel, maar eenmaal tijdens die playdate vond ik het supergezellig om met hem te kletsen. Hoe vaker ik hem zag, hoe aantrekkelijker ik ‘m begon te vinden. Zijn ‘papadag’ is op dezelfde dag als mijn ‘mamadag’, dus laatst nodigde hij me na het wegbrengen van de kinderen bij hem thuis uit voor koffie. We kletsen honderduit en hij liet me enorm lachen. Ik voelde echt een chemie tussen ons en ik denk dat hij het ook voelt.

Lees ook: Mama’s doen niet aan overspel, of wel?

Er is niks gebeurd wat het daglicht niet kan verdragen, maar ik voel aan alles dat de spanning zich opbouwt. Ik weet niet wat ik ermee aan moet. Ik ben ontzettend bang dat als hij me nog een keer uitnodigt, ik niet voor mezelf in sta. Als er iets tussen ons gebeurt en het komt uit, is dat natuurlijk een drama. Ik kan zijn vrouw nooit meer onder ogen komen, Aimées vriendinnetje niet en wat als alle andere ouders het horen? En uiteraard zou ik Michel er enorm verdriet mee doen en Aimée ook als het zou leiden tot een scheiding. Ik moet de verleiding dus weerstaan, want hier kan alleen maar ellende van komen. Ik ontwijk hem nu dan ook zoveel mogelijk op het schoolplein, maar hoe lang ik dat nog kan volhouden …?”

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.