Verloskundige Marlies over bevalling met til-assistentie van de brandweer
Het is diep in de nacht als Andrea mij belt. Zij klinkt opgewekt, ik slaperig. Zojuist heeft haar vrouw haar wakker gemaakt, want de vliezen zijn gebroken. Eindelijk, bij 41 weken! Het vruchtwater is helder en er is nog geen wee te bekennen, maar ze bellen omdat het hoofdje van de baby niet is ingedaald bij Tess. Ik adviseer haar om te blijven liggen totdat ik er ben.
Een kwartier later ben ik bij het appartement. Het is duidelijk waar ik moet zijn. Er brandt een lichtje achter de gordijnen op de 4e verdieping, de rest van de straat is in rust en overal is het donker. Tess glimlacht als ze me ziet, ze ligt rustig te wachten met haar handen achter haar hoofd.
Op naar het ziekenhuis
Dat ze met haar billen in een enorme plas vruchtwater ligt kan haar niet schelen. Gelukkig had ze het matras-beschermende zeiltje al een tijd op het bed liggen. Als ik de controles doe klinkt het babyhartje prachtig, ook de bloeddruk is prima.
En inderdaad, de baby zit nog ver met zijn koppie boven het bekken. Als Tess gaat staan, zal de baby waarschijnlijk met het hoofdje in het bekken indalen. Dit is goed, maar dan is er een kleine kans dat de navelstreng ook naar buiten zakt en dat is gevaarlijk. Na overleg met de ouders en de gynaecoloog besluiten we daarom om liggend vervoer naar het ziekenhuis te regelen.
Hoe krijgen we haar naar beneden?
Er is alleen één probleem: er is geen lift in het gebouw en het ambulancepersoneel mag geen brancard met patiënt van de vele trappen tillen! Dus bel ik de meldkamer en vertel dat ik ook til-assistentie van de brandweer nodig heb.
Binnen no-time is het geregeld en staat de straat vol met een ambulance, de standaard brandweerauto én een speciaal redvoertuig. Dat alle acht brandweermannen in vol ornaat ook binnen zouden komen in de slaapkamer waren we niet op voorbereid, maar hun vrolijke stemming maakt alles goed.
Uit het raam naar buiten
Tess wordt via handige trucjes van het bed overgeheveld naar de brancard en kan daarna via het raam worden ‘afgehesen’ via de hoogwerker van het redvoertuig. Als een geoliede machine gaat iedereen te werk, ieder met zijn eigen taak.
Als Tess even later in de ambulance wordt geschoven, staan de acht mannen op een rij. Eén voor één tikken ze tegen hun helm en wensen haar succes. Daarna draaien ze zich om en ruimen alle spullen weer op. Voor hen was dit een leuk uitje in de dienst, voor Tess en Andrea een verhaal wat nog vele jaren verteld zal worden op verjaardagen.
Deze column heeft in magazine WIJ gestaan en is geschreven door verloskundige Marlies Koers. Marlies is ook WIJ Deskundige.