Er wordt nog een poging gedaan met nog een gynaecoloog, maar het blijft een stuitligging. Ik baal, want nu wordt het een ziekenhuisbevalling, terwijl ik hoopte op een thuisbevalling. Gelukkig ben ik goed voorbereid en kan ik alles nog eens bespreken met mijn eigen verloskundige en het ziekenhuis, want ik wil geen keizersnede. Ik wil een vaginale stuitbevalling.

Is de bevalling begonnen?

Als ik 39 weken zwanger ben, word ik rond half 3 ’s nachts wakker van rugpijn en buikkrampen. Naar de wc gaan helpt niet, dus ik vraag me af of het nu echt begonnen is. Ik zit in de woonkamer op een bal en hang over de leuning van de bank. Ondertussen download ik een app om de weeën te timen. Het blijkt tijd om het ziekenhuis te bellen, want ze komen al om de twee tot vier minuten. Ik maak mijn man wakker en we bellen het ziekenhuis. We mogen rustig aan die kant op komen, gelukkig is het maar een paar minuten rijden.

Weeën wegzuchten

Eenmaal bij het ziekenhuis, krijg ik weer een wee, precies voor de ingang. En dan breken mijn vliezen. Bah, ik voel het zo naar beneden lopen. In de verloskamer wil ik meteen de vieze kleren uit, blijkbaar ben ik de schaamte nu al voorbij. Ik hang over het bed heen om de weeën op te vangen. We wisselen nog van kamer, want ik wil graag in bad liggen. Mijn Tens-apparaat wordt op mijn rug geplakt en de gynaecoloog komt zich voorstellen. Ze kijkt met een echo naar de ligging van mijn baby.

En ja hoor, ze ligt nog steeds in stuit met de handjes en voetjes naar het zicht. Al snel worden de weeën steeds heftiger en voel ik persdrang, ik kan het bijna niet tegenhouden. Ik heb dan al acht tot negen centimeter ontsluiting, maar mag nog niet persen. Op de rand van het bed probeer ik de persdrang weg te zuchten. Mijn man beheert de boostknop van het TENS-apparaat en de verloskundige zorgt dat ik op mijn ademhaling let.

Houdingen persen

Eindelijk is het zover: ik mag gaan persen. Ik wil graag op handen en knieën, maar de gynaecoloog voelt zich daar niet prettig bij. Op mijn rug wil ik absoluut niet, dus we komen tot een compromis: zittend op het einde van het bed. De laatste paar keer persen doe ik met behulp van oxytocine, want mijn baarmoeder is er klaar mee. Een preventieve knip weiger ik en blijkt uiteindelijk ook niet nodig, want na 38 minuten is ze dan eindelijk daar, ons kleine meisje Rosa.

Rosa ademt gelukkig wel, maar komt wat grijzig en met weinig spierspanning ter wereld. Ik krijg haar even op mijn buik en mijn man knipt de navelstreng door, daarna wordt ze meegenomen naar de kamer ernaast om haar even op weg te helpen met goed doorademen. Het gaat goed en ik mag haar even zien voordat ze ter controle meegaat naar de couveuseafdeling. Ondertussen word ik een beetje opgelapt, maar ik heb weinig schade. Wel heb ik veel honger en dorst: wat is dat werken, zo’n bevalling.

Voor het eerst naar huis met baby

Na een uur komt Rosa terug en mag ik eindelijk knuffelen met mijn meisje. De kinderarts komt nog even langs om te vertellen wat ze hebben gedaan en dat alles er goed uitziet. Ook met de heupjes lijkt niets mis, ondanks dat ze zo lang in stuit heeft gelegen. Als ik wil gaan plassen loop ik met een verloskundige naar de badkamer, maar eenmaal op de wc voel ik mij niet lekker worden. Ik word terug op bed geholpen en we besluiten een nachtje te blijven, zo kan ik rustig aansterken en staan we er ’s nachts niet alleen voor. De volgende ochtend voel ik me fitter en mogen we naar huis: het grote genieten kan beginnen.