Op 40+4, dat is op een dinsdag, word ik gestript. Dat kan eindelijk, want ik heb twee centimeter ontsluiting en zijn hoofdje is goed ingedaald. Ik vind het strippen niet pijnlijk en op hoop van zegen gaan wij weer naar huis.

Nog steeds geen baby met 40+5

Een dag later voel ik het rommelen. Ik ben dan 40 weken en 5 dagen, maar heb nog niet het gevoel dat het nu gaat beginnen. Mijn man en ik halen samen Tygo nog op van de opvang en vieren daarna de verjaardag van de buurjongen. Rond half zes beginnen de krampen iets door te zetten. Ook nu is mijn gevoel dat dit nog niet de bevalling is.

Maar voor mijn man is het noodzaak om mijn ouders te vragen of Tygo bij hen mag slapen. Hij wil ook de verloskundige al bellen, maar dat vind ik echt onzin. Achteraf zat ik in de ontkenningsfase. Mijn enige referentie is de bevalling van Tygo, mijn eerste zoon. Daar braken mijn vliezen eerst en vervolgens kwamen de weeën. Die bevalling heeft ongeveer 7,5 uur geduurd.

Om de twee minuten kramp

Toch worden de krampen heftiger, ik ga naar boven en wil op tijd naar bed. Ik bounce nog wat op de fitnessbal en ga daarna liggen. Rond 22.00 uur wil ik naar buiten. “Waarom?” vraagt mijn man. De reden is dat ik onrustig word binnen en even frisse lucht wil hebben. Tijdens die wandeling moet ik om de twee minuten een kramp opvangen, maar het is voor korte duur. De krampen duren ongeveer 30 seconden. Ik moet er letterlijk om lachen en we hebben nog eventjes van de zonsondergang genoten. Mijn man zegt nu wel wat directer “Ik ga de verloskundige bellen, want het is gewoon begonnen. Punt!”

Dezelfde verloskundige die mij hielp met Tygo heeft nu ook dienst. Ze controleert mij en geeft aan dat ik zes centimeter ontsluiting heb. Nou, dat krijg ik wel eventjes naar mijn hoofd geslingerd door mijn man: “Zie je wel, je bent aan het bevallen!” De verloskundige blijft bij ons thuis, omdat ze van de vorige keer weet dat de bevalling snel kan gaan en ze verwacht dat deze bevalling ook snel zal gaan.

Ik geloof het nu ook: het is begonnen

Nu pas is ook in mijn hoofd de bevalling begonnen en ik heb mezelf in een bubbel gekregen. Ik bounce veel op mijn bal en ik sta ook veel onder de douche. Die warme stralen voelen echt heerlijk op mijn rug, net zoals de vorige keer. Om 01.00 uur word ik weer gecontroleerd, maar de ontsluiting vordert niet. Ik blijf hangen op zes centimeter.

Wij besluiten om de vliezen te laten breken en dan gaat het vlot. Ik sta nog veel onder de douche en kom op het punt dat ik niet meer wil. Ik wil naar het ziekenhuis. Mijn man roept al “Dit zei je de vorige keer ook, dus we weten dat de persweeën komen”. Daar heeft hij gelijk in. Ik krijg persdrang. Duke is op 1 juni 2023 om 01.51 uur geboren. De bevalling heeft ongeveer drie uur geduurd en met één hechting ben ik er goed vanaf gekomen.

Duke net na de geboorte

Vertrouw op je lichaam

Het gaat allemaal super goed. Een bevalling blijft echt magisch. Als ik terugkijk op de eerste en tweede bevalling zijn het totaal andere bevallingen. Het enige dat overeenkomt is dat ik van beide jongens thuis ben bevallen met dezelfde verloskundige. Bij Tygo begon het met gebroken vliezen. Bij Duke begon het met krampen. Beide waren het vlotte bevallingen en dat heb ik achteraf ook geweten.

Na de bevalling heb ik wel veel naweeën gehad, vooral bij Duke. Het is gegaan zoals ik wilde en daar ben ik mijn lichaam ontzettend dankbaar voor. Vertrouw op je lichaam. Dat geeft je echt heel veel kracht en die kracht kun je weer gebruiken bij het hele proces van je bevalling.

Wil je ook je bevallingsverhaal delen? Dat kan. Stuur je verhaal met eventueel foto’s naar redactie@wij.nl onder vermelding van ‘Mijn bevalling’. Bij publicatie neemt de redactie contact met je op.