Op maandagavond ben ik klaar om te gaan sporten. Op het moment dat ik wil vertrekken breken m’n vliezen. Het gaat beginnen! De verloskundige zegt aan de telefoon dat ik moet proberen nog wat te slapen. Hoe dan?! Na maanden wachten, is het moment eindelijk daar.

Rugweeën tot in benen

Vol van enthousiasme en adrenaline kan ik m’n slaap totaal niet vinden. Als we midden in de nacht de verloskundige bellen omdat de weeën regelmatig zijn, blijk ik al een paar centimeter ontsluiting te hebben. In de ochtend worden de weeën steeds heftiger. Helaas hoor ik weer bij het kleine percentage vrouwen die rugweeën heeft en waarbij het ook nog eens door schiet naar de benen.

Baby is halve sterrenkijker

Maar ik puf me er braaf doorheen en om tien uur mag ik gaan persen. Wat vreselijk was dat, zeg. Na 1,5 uur blijkt dat de baby half sterrenkijker is en ik al die tijd voor niks heb lopen persen. Gelukkig was hij gedraaid en zou het niet al te lang meer duren.

Na drie keer op en neer van baarkruk naar het bed te zijn gelopen en een stuk of tien keer gehoord te hebben dat het de laatste keer persen is, was hij daar dan eindelijk. Ons mooie ventje waar we zo lang naar uit gekeken hebben.

Placenta wordt niet geboren

Na al die maanden veilig bij mama in de buik, lig je nu in mama’s armen. Wat een fijn gevoel. Zo fijn, dat je helemaal vergeet dat er ook nog een placenta uit moet. Maar ach dat regelt de verloskundige wel even, toch? Niet dus. Mijn lijf was helemaal op en er kwamen geen naweeën. Ik had zoveel gegeven om die kleine thuis op de wereld te zetten en dan moest dat stomme ding er nog uit. Omdat het niet op gang kwam, moest ik alsnog naar het ziekenhuis. Wat een domper was dat.

Niks genieten van mijn ventje, maar met m’n slappe lijf proberen zelf de trap af te komen (en dat na ruim anderhalve dag wakker te zijn geweest). Ik sta op, word meteen draaierig en val flauw. Nadat ik ben bijgekomen, willen ze dat ik het weer probeer, maar ook dit loopt op niks uit. Uiteindelijk tillen ze me naar beneden.

Operatie in het ziekenhuis voor placenta

In het ziekenhuis moet ik naar de OK en ik kom pas ’s avonds weer op de kamer. De eerste uren van mijn kleintje heb ik dus moeten missen en daar baal ik nog steeds ontzettend van. Ook nadat ik thuis was, kon ik niet meteen de moeder zijn die ik wilde zijn. De goede start die ik voor ogen had, lag de eerste week buiten mij.

Schuldgevoel als moeder

Luiers verschonen, hem omkleden, de eerste keer in bad. Alles moest ik uit handen geven, omdat ik niet sterk genoeg was. Ik had anderhalve liter bloed verloren en dat heeft je lijf nou eenmaal niet zo snel weer aangevuld. Wat heb ik me af en toe slecht gevoeld. Ik wilde voor m’n zoontje zorgen, maar had er domweg de kracht niet voor. Ook over het feit dat de voeding niet helemaal liep heb ik me schuldig gevoeld. Ik vond dat ik als moeder ervoor moest zorgen dat mijn baby alles kreeg wat ‘ie nodig had. Dat dit bij mij tijd kostte, vond ik lastig. Maar het is goedgekomen, zowel de borstvoeding als mijn herstel, en toen kon het genieten écht beginnen.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.