Een perfecte zwangerschap. Zo werd mijn zwangerschap door vele omschreven. Het einde van de zwangerschap naderde, het werd wel zwaarder. Ik sliep weinig, was niet de onafhankelijk vrouw die ik was en was hierdoor ook aan het huis gekluisterd. Doordat er psychische aandoeningen heersten in mijn kant van de familie, wilde ik bepaalde dingen voor zijn, want ik wilde genieten van mijn pasgeboren zoon.

Bevalling opwekken met ballon

Dat was dan ook de reden dat ik vanaf week 37 begon te vragen of ik hulp kon krijgen met het opwekken van de bevalling. Helaas kon dat nog niet, pas echt vanaf week 40 als er geen schot in de zaak zat. Wekelijkse afspraken ging ik netjes af, maar makkelijker werd het niet. Bij de laatste afspraak is mijn man meegegaan en heeft hij bijna gesmeekt om hulp bij het opwekken van de bevalling, omdat hij mij langzaamaan in een neerwaartse spiraal zag gaan.

Mijn vaste verloskundige deelde zijn mening en maakte direct afspraken, twee dagen later, op een vrijdag, komen we terecht in het ziekenhuis. Geen ontsluiting, niks veranderd. ‘’Maandag om 15.30 uur melden voor het plaatsen van een ballon.’’

CTG-scan en weeënopwekkers

Maandag in het ziekenhuis heb ik eerst een uur aan de CTG-scan gelegen en daarna werd de ballon geplaats. ‘’Nu moet er vast iets gaan gebeuren, mevrouw. Als u de ballon verliest, heeft u 3 cm ontsluiting.’’ Er gebeurde niets, behalve wat krampen.

Dinsdag mochten we ons om 8 uur melden in het ziekenhuis. Weer een CTG-scan van een uur en daarna kreeg ik vaginaal weeënopwekkers toegediend. Dit riedeltje werd herhaald om 13.00 uur en 17.30 uur.

Weeënstorm

Om half 7 gebeurde er iets, de eerste weeën. Alles ging prima tot ik om half 9 mijn ballon verloor. Yes, 3 cm! Maar daarna brak de hel los. Een weeënstorm daar niet tegen aan te puffen was. De arts besloot wederom tot een CTG-scan om te kijken hoe het ging met de kleine man.

Daarna werd een ruggenprik geadviseerd, maar de pijn werd heftiger en heviger. Op de verloskamer weer een CTG-scan. Lichtelijke paniek in de ogen. Tijdens de pieken van mijn weeën ging zijn hartslag omlaag en ik zat nog steeds op 3 cm. Ik gaf aan dat het goed fout voelde, want ik moest persen. Meteen werden mijn vliezen gebroken in de hoop dat de ontsluiting doorzet, maar er komt geen vruchtwater vrij. Ook kunnen ze pas na drie keer proberen een antenne op het hoofdje van mijn kleine man plaatsen. Toen werd het duidelijk. Code rood. ‘’Mevrouw, uw nachtmerrie komt uit. Het wordt een spoedkeizersnee.’’

Ruggenprik bij spoedkeizersnee

Ik lieg niet als er zeker zes artsen tegelijk met mij en de baby bezig waren. Bloedafname, infuus aanleggen, mijn pyjama uit en wat nogal niet meer. Omdat het code rood is rent iedereen met mij op het bed, naar de OK. De blauwe ogen van de anesthesist zal ik tot de dag van vandaag herkennen. Het moment dat de ruggenprik werkt, krijg ik rust in mijn lichaam. Eigenlijk te veel rust.

Mijn man zit naast me, we willen alles zien. Maar dat mocht pas op het laatste moment. De arts moet even duwen en trekken, want mijn zoon zat vacuüm klem in mijn bekken. Zodra de arts hem laat zien, huilt hij niet. Ik schiet in de stress, ‘’Mijn zoon, ik hoor hem niet.’’ Zeg ik herhaaldelijk in tranen. Na vijf minuten hoor ik een huiltje. Mijn kind huilt, hij leeft. Maar hij moet wel met spoed naar de kinderafdeling. Mijn man gaat met hem mee. Ik moet nog dicht gemaakt worden, maar krijg het koud en zak weg. Verdere details bespaar ik je, maar ik heb net als mijn zoon op het hoekje staan zwaaien.

Pasgeboren kind met spoed kinderafdeling

Eenmaal terug op de kamer, komt de kinderarts met mijn man op de kamer waar ik lig. Het is half 1 ’s nachts als ze komt vertellen dat onze zoon stabiel is, maar wel aan allerlei bedradingen ligt ter controle. Ik mag nu, maar ook morgenochtend naar mijn zoon. Ik wil natuurlijk meteen. Ik word erheen gereden in het bed, mijn man vertelt dat hij heel veel haar heeft en dat het goed komt. Zodra ik in de kamer ben, wordt mijn zoon direct bij mij gelegd. Het enige wat ik dacht: wat er gebeurt, gebeurt er, maar mama gaat voor je zorgen.

Vrijdags mochten we naar huis. We hebben allebei geen complicaties overgehouden aan de keizersnede. Nu anderhalf jaar later is het de liefste, leukste en slimste kleine man die er bestaat voor mij. En toch, zelfs na de bevalling hulp te hebben gehad voor de verwerking, blijft het een gevoelig onderwerp.