We zijn uiteten en tijdens het eten voel ik af en toe iets opkomen en weer gaan. Niet zo heftig dat ik niet meer kan praten, wel dat ik benoem dat ik wat voel. Rond 20.00 uur gaan we naar huis. Ik verwacht rond die tijd ook een telefoontje met de uitslag van eventuele eiwitten in mijn urine. Ik ben namelijk medisch geworden in verband met een hoge bloeddruk. Een hoge bloeddruk zou kunnen duiden op zwangerschapsvergiftiging en daarom willen ze de waarde van eiwitten in mijn urine weten.

Zijn het echt oefenweeën?

Op weg naar huis komen de weeën wel steeds meer, maar nog steeds niet noemenswaardig. Tijdens het telefoontje van het ziekenhuis dat alles goed is met de waarde van urine spreken we af dat ik op zondag weer op controle moet komen. Daarna ploffen we gerustgesteld op de bank. Anderhalf uur later komen we erachter dat het toch geen oefenweeën zijn, maar gewone weeën. Mijn man timed de weeën, maar er is geen regelmaat in te ontdekken. Tegen half 12 belt hij twijfelachtig het ziekenhuis, na telefonisch overleg blijven we nog even thuis. De weeën komen daarna meer op elkaar en om 12 uur ’s nachts bellen we nog eens naar het ziekenhuis. We kunnen onze spullen pakken en gaan naar het ziekenhuis. Daar komen we om 00:15 uur aan.

Met weeën nog naar de wc

In het ziekenhuis word ik tijdelijk op een triagekamer gelegd, hier moeten we even wachten. De kamer met het bevalbad zou zo klaar zijn. Er is geen wc op deze kamer en omdat ik moet plassen loop ik samen met de verpleegkundige naar de wc op de gang. Al lopend richting het toilet volgt een wee die ik niet goed kan opvangen. Ik zak door mijn benen en voel meteen: dit is een perswee. Zodra ik deze wee heb weg gepuft, ga ik weer richting het toilet. Ik moet alsnog plassen. Inmiddels heeft de verpleegkundige plaatsgemaakt voor mijn man en op het moment dat ik op de wc zit, komt er nog een perswee. Met een enorme kracht breken daardoor mijn vliezen -handige plek wel!- en het vruchtwater komt met zo’n harde plons in het toilet terecht dat mijn man denkt dat onze dochter in de wc gevallen is. Hij snelt naar de gang, pakt de eerste, beste verpleegkundige vast en zegt dat hij nu direct hulp nodig heeft.

Met gebroken vliezen snel naar een bevalkamer

Drie verpleegkundigen en een rolstoel komen de wc in gesneld. Ze tillen mij van de wc, trekken mijn broek weer omhoog en helpen mij in de rolstoel. Ze snellen naar de eerste kamer die beschikbaar is. Mijn man vertelt later dat er nog geen eens lakens op het bed lagen. Ze leggen mij snel op het bed en trekken mijn schoenen en broek uit. Een verloskundige voelt hoe ver ik ben. Door alle hectiek heeft nog niemand gevoeld hoeveel ontsluiting ik heb. Ik heb überhaupt nog geen bandje om mijn pols met mijn gegevens. De verloskundige zegt; ‘Je hebt 10 centimeter ontsluiting’ en ‘Je mag gaan persen.’ Na deze, voor ons onverwachtse, mededeling begin ik met persen. Twintig minuten later komt onze dochter ter wereld. Al met al is ze een uur na aankomst in het ziekenhuis al geboren.

Droombevalling

Wat een droombevalling en wat een ervaring. Ik ben echt van mening dat dit soort verhalen vaker gedeeld mogen worden. Er zijn namelijk, naast de horrorverhalen, ook een hoop positieve bevalverhalen. Die van mij is er zeker één van!

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.