“Het rommelde al een aantal weken. Na de zoveelste nacht waar ik meer wakker lag van de voorweeën dan dat ik kon slapen, hebben we de verloskundige gebeld of ze misschien iets kon betekenen. Ik was 39 weken en 1 dag zwanger en ik had al drie centimeter ontsluiting. De verloskundige heeft me toen gestript, zodat het misschien zou doorzetten. Ik wilde net van het bed af stappen en daar kwamen me toch een paar weeën, althans dat dacht ik. Ze zakten namelijk redelijk snel weer af.

Ik droomde over weëen wegpuffen

Af en toe kwam er eens een wee om de hoek kijken, maar het viel wel mee. Ik ben voor het eten nog even gaan douchen, want ik wou mijn haar gewassen hebben voor de bevalling. We hebben lekker gegeten en daarna voelde ik niets meer. Dit was mijn kans om even bij te slapen. Ik was zo vertrokken, maar droomde alleen maar over weeën wegpuffen en bevallen.

Om 23.30 werd ik wakker van een flinke wee. Ik heb even geteld en ze kwamen binnen drie minuten. Ik heb mijn man vrij snel wakker gemaakt en zei: ‘Als dit zo doorgaat, dan bellen we om 00.30 de verloskundige’. Nou, dat hebben we niet gered. Ik ben naar beneden gegaan en mijn man moest gelijk bellen. Binnen twintig minuten kwamen de weeën al iedere anderhalve minuut.

Om 00.45 was de verloskundige er. Ze zette haar spulletjes klaar en deed rustig haar ding. Het ging me vrij goed af. Ik was zo relaxt. Misschien door mijn afspeellijst met ballads of omdat ik wist dat er nog een hele weg te gaan was, het was niet mijn eerste bevalling. De verloskundige wilde na een kleine drie kwartier mijn ontsluiting meten en om half twee bleek ik maar liefst acht centimeter(!) ontsluiting te hebben. Mijn vliezen braken daarna vrij snel uit zichzelf.

DWARS BED, schreeuwde de verloskundige

Tegen 02.00 uur was de kraamzorg er en iets later mocht ik een beetje meegeven. Het was een heel vreemd gevoel, want voordat ik überhaupt naar adem kon happen was mijn perswee weer weg. Ik snapte er niets van, ik voelde ze komen en gaan. Het voelde niet zoals de persweeën als bij m’n eerste. Toen de baby er bijna uit was, bleek dat ze in een stuit lag. Ik hoorde de verloskundige “dwars bed” schreeuwen en dacht: Huh.. willen ze het bed kantelen?. Maar nee hoor, binnen no-time werd ik een kwartslag door het bed geslingerd en ben ik in een mum van tijd - met flink wat hulp van de verloskundige en kraamverzorgster - rond 02.30 thuis bevallen van onze prachtige dochter. We moesten even naar het ziekenhuis, maar waren weer thuis voor onze oudste dochter uit bed kwam met de woorden: ‘O, er is zomaar een baby’.

Een stuitbevalling thuis

We weten niet of ze langere tijd in stuit heeft gelegen. Meerdere verloskundigen dachten dat ze (diep) was ingedaald. De verloskundige die mij kwam strippen, voelde een vochtblaas, waardoor ze het niet heeft gevoeld. Ik heb niet gemerkt dat de baby was gedraaid. Maar hé, dit hebben we mooi even gedaan. Een stuitbevalling thuis, dat gebeurt niet zo vaak. Ik ben iedereen zo dankbaar, want als ik terugkijk heb ik zo’n prettige bevalling gehad. Inmiddels weten ze het wel, maar anders is dit nog een ode aan mijn verloskundige, de kraamverzorgster, de ambulancebroeder (die lak had aan zijn haasthebbende collega) en natuurlijk mijn lieve, liefhebbende man. You are the best!"

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.