Bij mijn derde zwangerschap groeide ik enorm snel. Rond de 25 weken kreeg ik last van mijn bekken. Mijn buik bleef maar groeien en sinds ik met zwangerschapsverlof ging, had ik last van zwangerschapsjeuk. Helaas was hier niets aan te doen.

Vragen om inleiden

Toen ik er bij 39 weken totaal doorheen zat, heb ik mijn verloskundige gevraagd of ze me kon helpen. Ik kon dit niet meer volhouden, ik was op en moest ook nog bevallen! Gelukkig zagen ze dit ook en de baby was groot genoeg: rond de 7 à 8 pond, schatte de verloskundige. Inleiden was een optie, maar wist ik zeker dat ik dit wilde? Dit kon namelijk wel eens stukken zwaarder zijn dan een ‘spontane’ bevalling. Ik hoefde er niet laten over na te denken. Gelukkig was mijn man het er ook mee eens, dus we lieten ons doorverwijzen naar het ziekenhuis. Het was mijn eerste bevalling, dus ik had toch geen referentie.

Ter plekke vliezen breken

Op dinsdag met 39+4 hadden we gesprek in het ziekenhuis met de gynaecoloog. Die leek niet onder de indruk te zijn van mijn verhaal, iedereen had het toch zwaar richting einde van de zwangerschap? Na een echo schrok ze van de grootte van onze baby en bleek ik ook al 2 centimeter ontsluiting te hebben. Ineens was alles mogelijk en wilde ze mijn vliezen ter plekke wel breken. Dit leek ons geen goed idee. We spraken af dat ik op donderdag zou worden ingeleid.

Grote baby

We moesten ons om 07.00 uur in de ochtend melden in het ziekenhuis. Ook daar werd geconstateerd dat ik een grote baby in mijn buik had. Ik brak, waarom zei iedereen dat steeds? Het moest er ook nog uit, wat als het niet zou passen? Ik werd gerustgesteld en er werd gezegd dat het goed zou komen. Daar moest ik dan maar maar op vertrouwen. Om 07.45 braken ze mijn vliezen en begonnen ze meteen met de weeënopwekkers. Mijn man en ik zaten te wachten tot ik iets voelde. Dat was uiteindelijk al rond 10.00. Het begon met pittige en regelmatige weeën. Na een tijdje kon ik ze niet meer op bed opvangen, dus probeerde ik te zitten, te staan en op een bal te rollen, maar ook dat werkte niet. Er was een bad aanwezig, daar wilde ik wel graag in. Rond 11.45 ben ik in bad gegaan met ondertussen 3 centimeter ontsluiting. In bad werd ik compleet ontspannen en pufte ik samen met mijn man iedere wee weg.

Te laat voor pijnbestrijding

Inmiddels waren ze gestopt met het ophogen van de weeënopwekkers, omdat mijn lichaam het al had overgenomen. Er werd gevraagd of ze een elektrode mochten plaatsen, zo zou ik in bad kunnen blijven. Het maakte mij op dat moment niets meer uit wat ze zouden doen, als ik maar mocht blijven liggen. Toen ging het snel: ik had ineens 6 centimeter ontsluiting. De pijn werd daarna zo heftig; ik wilde pijnbestrijding. Na controle van de verloskundige bleek dat ik al te ver was. Het was 13.45 uur en ik had volledige ontsluiting, kort daarna begonnen de persweeën. Ik klom terug naar bed, want ik mocht niet in dit bad bevallen. Na 55 minuten persen werd om 15.01 onze prachtige zoon Sven geboren. Flink, met 4548 gram, en kerngezond!

Zo zie je maar, inleiden hoeft echt niet te zorgen voor een lange of extreme bevalling! En laat je ook zeker niet bang praten over een ‘grote’ baby, dit is nergens voor nodig. Ik kijk terug op een prachtige bevalling.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.